دستنوشته های اقتصادی و فلسفی

✅ نظم منطقه‌ای در پرتو پیچ تاریخی!

وقتی بایدن یکسال پیش و به فاصله کمتر از یکماه از 7 اکتبر گفت که " در هر 6 یا 8 نسل زمانی می‌رسد که در آن جهان در مدت زمان بسیار کوتاهی تغییر می‌کند. آنچه در این 2 یا 3 سال آینده اتفاق می‌افتد مشخص خواهد کرد که جهان برای 5 یا 6 دهه آینده به چه صورت خواهد بود." همان موقع هم مشخص بود که تحولاتی که در خاورمیانه می‌رود آنقدر جدی است که نیازی به استدلال و توجیه ندارد.

گرچه همواره در پیچ تاریخی بوده ایم و این را در وطن از زبان هموطنان بارها شنیده ایم اما این سخن اخیر عمو سام نشان می‌دهد عصر رقابت هژمونیک فعلی با طرح های عظیم برای تغییر نظم جهانی همراه است. تغییری که عبارت چند دهه ای بودن آن یادآور خاطره جنگ های جهانی است و مطلبی که پیشتر از قول فارن افیرز درباره استراتژی چین برای نشان دادن خود بعنوان حامی توسعه در مقابل آمریکا به عنوان حامی نظامی گری و سلطه نوشتم (اینجا) این ترسیم را جدی تر نشان می دهد.

این بازی آنقدر پویا و پر پهاو است که شاید حتی از سوریه ای که نصیب سلفی ها شده یک حکومت اسلامی با شکل و شمایل اسلامی از نوع عراق و نه افغانستان زاده شود! تا مدل مطلوبی باشد برای دومینوی بعدی تحولات در منطقه. به هر حال راه حل غربی برای سوریه باید همزمان امنیت اسرائیل، نفوذ ایران و بحران پناهندگان را حل کند و بعید نیست که توافقات پیشتر با هیئت 20 هزار نفری تحریرچی‌ها صورت گرفته باشد.

با این وجود، آنچه اهمیت دارد تاثیر این رقابت هژمونیک بر آینده ایران است. درباره این «رقابت» در چارچوب بدست دادن فهمی نظری در چارچوب اقتصاد سیاسی مبتنی همینقدر باید گفت که بر خلاف ایده «تعادل رقابتی» در نظر اقتصاددانان نئوکلاسیک که موقعیتی وجودی و همیشگی است؛ در عالم خارج هیچ تعادلی جاودانه نیست.

درک مارکس و بعد شومپیتر و میردال از رقابت بسی عمیق تر و جدی تر است. تعادل به انحصار می انجامد و انحصار با ورود رقیب جدید می شکند. همچنین به زعم منتقدان سرمایه داری این یک پیامد قانون اول انباشت سرمایه یعنی انباشت نامحدود در جهت تراکم و تمرکز سرمایه است که هر تعادلی را بر هم می‌زند. انباشت به تعارض منافع صاحبان سرمایه و امپراطوری ها می انجامد و رقابت های هژمونیک نقطه حساس برای گذار از تعادل به انحصار و تضمین رانت های انباشت برای خود است.

به هر حال در این نقاط حساس است که ایران بعنوان «چهار راه حوادث» در تاریخ نفش و اهمیت خود را می یابد. آری در پیچ تاریخی هستیم اما نه پیچی که مارپیچ چند دهه ای باشد!

👈 ارتباط با نویسنده:
@Hossein_Rajabpour

@dasneveshtha

عصر ایران

بایدن: 2-3 سال آینده سرنوشت قرن آتی را مشخص خواهد کرد/ رییس جمهوری شیلی خطاب به بایدن: ما انسانیت را انتخاب می کنیم 

بایدن گفت جهان بر سر یک دو راهی قرار دارد و چند سال آینده سرنوشت چندین نسل آتی را مشخص خواهد کرد.

www.tgoop.com/dasneveshtha/207

289 viewsedited  Dec 9 at 18:27

✅ نظم منطقه‌ای در پرتو پیچ تاریخی!

وقتی بایدن یکسال پیش و به فاصله کمتر از یکماه از 7 اکتبر گفت که " در هر 6 یا 8 نسل زمانی می‌رسد که در آن جهان در مدت زمان بسیار کوتاهی تغییر می‌کند. آنچه در این 2 یا 3 سال آینده اتفاق می‌افتد مشخص خواهد کرد که جهان برای 5 یا 6 دهه آینده به چه صورت خواهد بود." همان موقع هم مشخص بود که تحولاتی که در خاورمیانه می‌رود آنقدر جدی است که نیازی به استدلال و توجیه ندارد.

گرچه همواره در پیچ تاریخی بوده ایم و این را در وطن از زبان هموطنان بارها شنیده ایم اما این سخن اخیر عمو سام نشان می‌دهد عصر رقابت هژمونیک فعلی با طرح های عظیم برای تغییر نظم جهانی همراه است. تغییری که عبارت چند دهه ای بودن آن یادآور خاطره جنگ های جهانی است و مطلبی که پیشتر از قول فارن افیرز درباره استراتژی چین برای نشان دادن خود بعنوان حامی توسعه در مقابل آمریکا به عنوان حامی نظامی گری و سلطه نوشتم (اینجا) این ترسیم را جدی تر نشان می دهد.

این بازی آنقدر پویا و پر پهاو است که شاید حتی از سوریه ای که نصیب سلفی ها شده یک حکومت اسلامی با شکل و شمایل اسلامی از نوع عراق و نه افغانستان زاده شود! تا مدل مطلوبی باشد برای دومینوی بعدی تحولات در منطقه. به هر حال راه حل غربی برای سوریه باید همزمان امنیت اسرائیل، نفوذ ایران و بحران پناهندگان را حل کند و بعید نیست که توافقات پیشتر با هیئت 20 هزار نفری تحریرچی‌ها صورت گرفته باشد.

با این وجود، آنچه اهمیت دارد تاثیر این رقابت هژمونیک بر آینده ایران است. درباره این «رقابت» در چارچوب بدست دادن فهمی نظری در چارچوب اقتصاد سیاسی مبتنی همینقدر باید گفت که بر خلاف ایده «تعادل رقابتی» در نظر اقتصاددانان نئوکلاسیک که موقعیتی وجودی و همیشگی است؛ در عالم خارج هیچ تعادلی جاودانه نیست.

درک مارکس و بعد شومپیتر و میردال از رقابت بسی عمیق تر و جدی تر است. تعادل به انحصار می انجامد و انحصار با ورود رقیب جدید می شکند. همچنین به زعم منتقدان سرمایه داری این یک پیامد قانون اول انباشت سرمایه یعنی انباشت نامحدود در جهت تراکم و تمرکز سرمایه است که هر تعادلی را بر هم می‌زند. انباشت به تعارض منافع صاحبان سرمایه و امپراطوری ها می انجامد و رقابت های هژمونیک نقطه حساس برای گذار از تعادل به انحصار و تضمین رانت های انباشت برای خود است.

به هر حال در این نقاط حساس است که ایران بعنوان «چهار راه حوادث» در تاریخ نفش و اهمیت خود را می یابد. آری در پیچ تاریخی هستیم اما نه پیچی که مارپیچ چند دهه ای باشد!

👈 ارتباط با نویسنده:
@Hossein_Rajabpour

@dasneveshtha

BY دستنوشته های اقتصادی و فلسفی