یادداشت های یک دلشده ی ولشده (م.نساجی)

آزمایش بزرگ دعا
(قسمت اول)
آیا دعای دیگران در حق ما اثری عینی دارد؟

یعنی مثلا اگر کسانی در حق ما دعا کنند که از بیماری خلاصی یابیم، آیا واقعا کمکی به بهبود ما میکند؟ عده ای بر آن شده اند که این پرسش را به روش تجربی پاسخ دهند. در سال 2006 تیمی از پژوهشگران به رهبری هربرت بنسون در دانشکده پزشکی هاروارد یک آزمایش ترتیب دادند. این پژوهش به دلیل حجم نمونه بالا، گاهی «آزمایش بزرگ دعا» نامیده می‌شود.
            
این آزمایش 1802 بیمار در شش بیمارستان را شامل می‌شد که جراحی بای‌پس عروق برایشان انجام شده بود.  تیم بنسون به طور تصادفی بیماران را به سه گروه (سبز و زرد  و آبى ) تقسیم کردند و سپس همگن بودن سه گروه را چک  کردند تا مطمئن شوند این سه  گروه واقعاً از نظر تاریخچه قلبی عروقی و همچنین توزیع جنسی و سنی‌شان با هم یکسان هستند.
            
تیم بنسون به گروه سبز 🟢 گفتند که ممکن است دیگران برایشان دعا کنند و واقعا هم لیست اسامی آنها را به سه کلیسا دادند تا برای آنها پیش از عمل جراحی و پس از عمل جراحی به مدت 14 روز دعا کنند. گروه زرد  🟡گروه کنترل بود و با این که به آنها گفته شده بود که ممکن است افرادی برای آنها دعا کنند، کسی برای آنها دعا نکرد.  بنابراین، ما دو گروه (سبز و زرد) داریم که از نظر سن، جنسیت و سلامت قلبی عروقی با هم همخوانی دارند؛ به همه آنها گفته شده بود که ممکن است برایشان دعا شود، اما فقط برای یک گروه از آنها واقعاً دعا شده بود (گروه سبز 🟢).  اگر تیم بنسون کشف می‌کردند که در پایان آزمایش، گروه سبز 🟢که برایشان دعا شده بود، وضعیت بهتری نسبت به گروه زرد🟡 داشتند، میتوانستند نتیجه بگیرند که دعای دیگران، نتیجه عینی در بهبود وضعیت جسمانی افراد دارد.
            این چیزی نبود که آنها بدست آوردند. آنها بیماران را به مدت 30 روز پس از جراحی تحت نظر قرار دادند و هیچ تفاوتی بین گروه سبز 🟢 و زرد 🟡مشاهده نشد. احتمال مرگ بیماران در گروه سبز🟢 که برایشان دعا شده بود کمتر نشده بود، همچنین آنها در طول دوره 30 روزه عوارض كمترى نداشتند.
 در گروه سوم بیماران، یعنی گروه آبى🔵 چیز دیگری هم پیدا شد؛ برخلاف دو گروه دیگر، به این بیماران گفته شد که برایشان حتما دعا خواهد شد [نه این که ممکن است برایشان دعا کنند]. مانند گروه سبز 🟢، برای گروه آبی🔵 هم دعا شد ولی برخلاف گروه سبز، گروه آبی مطمئن بودند که کسانی برایشان دعا خواهند کرد. نتایج بررسی بعد از سی روز نشان داد این اطمینانِ افزوده اثر معکوس داشته است: 8 درصد از بیماران در این گروه (گروه آبى 🔵) نسبت به دو گروه دیگر از عوارض بیشتری رنج بردند. پس اصل دعا اوضاع را بهتر نکرد که هیچ، آگاهی از دعا اوضاع را بدتر هم کرد!
           
کسی نمی داند که  چرا گروه آبی 🔵 نسبت به دو گروه دیگر دچار عوارض بیشتری شدند. این می‌تواند فقط یک تصادف آماری باشد. همچنین امکان دارد دانستن این که بیماران از دعای دیگران بهره مند هستند، به نحوی آنها را تحت تأثیر قرار داده باشد.

برای مثال ممکن است هنگامی که بیماران در حال بهبودی بودند، اطلاع از دعا، آنها را دچار اطمینان بیش از حد و در نتیجه نسبت به رژیم غذایی خود بی‌پرواتر کرده باشد. یا کاملاً برعکس، امکان دارد که آنها را بیشتر مضطرب کرده باشد، که به نوبه خود ممکن است تأثیرات ناخوشایندی بر سلامت آنها بگذارد.

همانطور که یکی از محققان در تیم بنسون در یک کنفرانس مطبوعاتی گمانه زنی کرد: بیمار ممکن است فکر کند «آیا وضع جسمانی من آنقدر خراب است که یک عده دست به کار شده اند و برای سلامت من دعا می کنند؟»

(ادامه در قسمت بعد)
https://www.tgoop.com/delshodeyevelshode

Telegram

یادداشت های یک دلشده ی ولشده (م.نساجی)

مدرس روانشناسی، دانشگاه شهيد بهشتى
ارتباط با نویسنده: @Delshodevelshode

www.tgoop.com/delshodeyevelshode/373

3.3K viewsMehdi Nassaji, edited  Feb 29, 2024 at 12:59

آزمایش بزرگ دعا
(قسمت اول)
آیا دعای دیگران در حق ما اثری عینی دارد؟

یعنی مثلا اگر کسانی در حق ما دعا کنند که از بیماری خلاصی یابیم، آیا واقعا کمکی به بهبود ما میکند؟ عده ای بر آن شده اند که این پرسش را به روش تجربی پاسخ دهند. در سال 2006 تیمی از پژوهشگران به رهبری هربرت بنسون در دانشکده پزشکی هاروارد یک آزمایش ترتیب دادند. این پژوهش به دلیل حجم نمونه بالا، گاهی «آزمایش بزرگ دعا» نامیده می‌شود.
            
این آزمایش 1802 بیمار در شش بیمارستان را شامل می‌شد که جراحی بای‌پس عروق برایشان انجام شده بود.  تیم بنسون به طور تصادفی بیماران را به سه گروه (سبز و زرد  و آبى ) تقسیم کردند و سپس همگن بودن سه گروه را چک  کردند تا مطمئن شوند این سه  گروه واقعاً از نظر تاریخچه قلبی عروقی و همچنین توزیع جنسی و سنی‌شان با هم یکسان هستند.
            
تیم بنسون به گروه سبز 🟢 گفتند که ممکن است دیگران برایشان دعا کنند و واقعا هم لیست اسامی آنها را به سه کلیسا دادند تا برای آنها پیش از عمل جراحی و پس از عمل جراحی به مدت 14 روز دعا کنند. گروه زرد  🟡گروه کنترل بود و با این که به آنها گفته شده بود که ممکن است افرادی برای آنها دعا کنند، کسی برای آنها دعا نکرد.  بنابراین، ما دو گروه (سبز و زرد) داریم که از نظر سن، جنسیت و سلامت قلبی عروقی با هم همخوانی دارند؛ به همه آنها گفته شده بود که ممکن است برایشان دعا شود، اما فقط برای یک گروه از آنها واقعاً دعا شده بود (گروه سبز 🟢).  اگر تیم بنسون کشف می‌کردند که در پایان آزمایش، گروه سبز 🟢که برایشان دعا شده بود، وضعیت بهتری نسبت به گروه زرد🟡 داشتند، میتوانستند نتیجه بگیرند که دعای دیگران، نتیجه عینی در بهبود وضعیت جسمانی افراد دارد.
            این چیزی نبود که آنها بدست آوردند. آنها بیماران را به مدت 30 روز پس از جراحی تحت نظر قرار دادند و هیچ تفاوتی بین گروه سبز 🟢 و زرد 🟡مشاهده نشد. احتمال مرگ بیماران در گروه سبز🟢 که برایشان دعا شده بود کمتر نشده بود، همچنین آنها در طول دوره 30 روزه عوارض كمترى نداشتند.
 در گروه سوم بیماران، یعنی گروه آبى🔵 چیز دیگری هم پیدا شد؛ برخلاف دو گروه دیگر، به این بیماران گفته شد که برایشان حتما دعا خواهد شد [نه این که ممکن است برایشان دعا کنند]. مانند گروه سبز 🟢، برای گروه آبی🔵 هم دعا شد ولی برخلاف گروه سبز، گروه آبی مطمئن بودند که کسانی برایشان دعا خواهند کرد. نتایج بررسی بعد از سی روز نشان داد این اطمینانِ افزوده اثر معکوس داشته است: 8 درصد از بیماران در این گروه (گروه آبى 🔵) نسبت به دو گروه دیگر از عوارض بیشتری رنج بردند. پس اصل دعا اوضاع را بهتر نکرد که هیچ، آگاهی از دعا اوضاع را بدتر هم کرد!
           
کسی نمی داند که  چرا گروه آبی 🔵 نسبت به دو گروه دیگر دچار عوارض بیشتری شدند. این می‌تواند فقط یک تصادف آماری باشد. همچنین امکان دارد دانستن این که بیماران از دعای دیگران بهره مند هستند، به نحوی آنها را تحت تأثیر قرار داده باشد.

برای مثال ممکن است هنگامی که بیماران در حال بهبودی بودند، اطلاع از دعا، آنها را دچار اطمینان بیش از حد و در نتیجه نسبت به رژیم غذایی خود بی‌پرواتر کرده باشد. یا کاملاً برعکس، امکان دارد که آنها را بیشتر مضطرب کرده باشد، که به نوبه خود ممکن است تأثیرات ناخوشایندی بر سلامت آنها بگذارد.

همانطور که یکی از محققان در تیم بنسون در یک کنفرانس مطبوعاتی گمانه زنی کرد: بیمار ممکن است فکر کند «آیا وضع جسمانی من آنقدر خراب است که یک عده دست به کار شده اند و برای سلامت من دعا می کنند؟»

(ادامه در قسمت بعد)
https://www.tgoop.com/delshodeyevelshode

BY یادداشت های یک دلشده ی ولشده (م.نساجی)