مدهامتان

#امارت_اسلامی_بر_کل_جهان
1. یکی از رهبران طالبان افغانستان، رهبر طالبان افغانستان را امیر المؤمنین کل جهان شمرده و مدعی شده است که ما اگر عِده و عُده داشته باشیم، باید تمام مناطق جهان را به تصرف دربیاوریم و بر تمام جهان حکومت کنیم؛ اما چون عِده و عُده نداریم، بر تصرف و حکومت بر افغانستان بسنده می کنیم.
https://aftabnews.ir/files/fa/news/1400/6/27/681988_874.mp4
2. آنگاه آقای ترکاشوند بر این سخن حاشیه زده است؛ مبنی بر این که چنین اندیشه ای در تمام فرقه های اسلامی اعم از سنی و شیعی وجود دارد.
https://www.tgoop.com/baznegari/690
3. پس از آن، یک شخصی به نام آقای مرتضی زارعی بر آقای ترکاشوند خرده گرفته است که در شیعه تصرف جهان و حکومت بر آن باید تحت امامت امام معصوم(ع) باشد.
http://www.ensafnews.com/311441/
4. غافل از این که:
اولاً، حکومت اسلامی ایران هرگز مبتنی بر شرط حضور امام معصوم بر قرار نشده است که اگر چنین بود، نباید در ایران حکومت اسلامی برقرار می شد؛ بلکه به حضور امام زمان(ع) موکول می گردید؛ کما این که بسیاری از فقهای شیعه نظیر صاحب جواهر بر این اندیشه بوده اند.
ثانیاً، وقتی که هر فرقه ای از فرقه های اسلامی مدعی باشد، امیر المؤمنین باید از میان خودشان باشد و حتی فرقه های اسلامی دیگر را صالح برای این امر نشمارند، آشکار است که چه نتیجه خشونت باری در پی خواهد داشت. طالبان افغانستان حتی گروه های افغانی دیگر را برای داشتن امیر المؤمنین و حکومت بر افغانستان صالح نمی شمارند و حتی طبق برخی از گزارش ها در میان خود طالبان افغانستان هم نزاع هایی درگرفته است. حال در نظر بگیرید، چنین اختلاف نظری در میان سایر فرقه های اسلامی، چه نزاع ها و خشونت هایی را در پی می آورد.
ثالثاً، این که هریک از فرقه های اسلامی خود را ذی حق بداند که با جهاد و جنگ، جهان را به تصرف خود دربیاورد و بر آن حکومت کند و لو با شرط حضور امام معصوم(ع)، روشن است که چه فاجعه ای در پی می آورد. اگر چنین چیزی روا باشد که پیروان هر دینی به خود حق بدهد که با زور و جنگ، جهان را به تصرف خود در بیاورد و بر آن حکومت کند، سراسر جهان را جنگ و خشونت و کشتار فرا خواهد گرفت.
رابعاً، به چه دلیل و چگونه ثابت شده است که یک فرقه ای و یا پیروان یک دینی صاحب صلاحیت تصرف کل جهان و حکومت بر آن اند و دیگر فرقه ها و پیروان دیگر ادیان چنین صلاحیتی ندارند؟
اگر ملاک و معیار تشخیص خود فرقه و پیروان یک دین است، هرگز یک وفاق و اتفاق نظری میان فرقه ها و پیروان ادیان دیگر با ایشان نیست و اثبات صلاحیت یک فرقه و عدم صلاحیت فرقه های دیگر جز با وفاق و اتفاق نظر جمعی بشر منطقی و معقول نیست.
خامساً، اگر یک دینی به عنوان یک اندیشه صلاحیت جهانی شدن دارد، چه حاجت به جنگ و جهاد و خشونت و کشتار؟ پیروزی یک اندیشه از رهگذر قوت استدلال هایش صورت می پذیرد و اگر یک اندیشه ای صالح باشد، خود مردم جهان به طور داوطلبانه و مشتاقانه بدان گرایش پیدا می کنند؛ لذا اقبال به جهاد و قتال و کشتار برای ترویج یک اندیشه هیچ توجیهی نمی تواند داشته باشد.
اگرچه برخی توجیه گران می گویند، حاکمان ظالم، مانع از این می شوند که اندیشه حق به گوش تمام مردم جهان برسد، اما این توجیه اگر در جهان قدیم مقبول می نمود، اما در جهان اینترنت و ماهواره هرگز مقبول نیست. اگر یک فرقه ای اندیشه خود را صالح می شمارد، کافی است از طریق این شبکه های اطلاع رسانی جهانی به ترویج اندیشه خود مبادرت ورزد و هیچ حاجتی به جنگ و جهاد و قتال نیست.
5. بزرگ ترین مشکل برخی از کشورهای اسلامی، نظیر افغانستان این است که هنوز در جهان قدیم زندگی می کنند و پا به پای مدرنیته پیشرفت نکرده اند؛ لذا دل به احیای نظامات گذشته بسته اند و چنان می اندیشند که نظامات گذشته شرایط بهتری برای انسان ها فراهم می سازد. دل بستگی آنان به نظامات گذشته، آنان را از مواهب ارزشمند مدرنیته محروم گردانیده است؛ لذا با آزادی و دموکراسی و حضور مردم به خصوص زنان در تصمیم گیری ها و فعالیت های اجتماعی سرستیز دارند. آنان فقط فرقه خود را صالح بر حکمرانی می دانند و برای فرقه های دیگر ولو آن که از دانش و تخصص برتری برخوردار باشد، هیچ منزلتی قایل نیستند.
در جهان مدرن، این صلاحیت و شایستگی های علمی و تجربی است که حکومت می کند؛ نه نگاه های تنگ ایدئولوژیک و فرقه ای. مادامی که کشورهای اسلامی در قید و بند نگاه های تنگ ایدئولوژیک و فرقه ای هستند، نه تنها خود را از بهره برداری از صلاحیت ها و شایستگی های تمام افراد بشر محروم می سازند، بلکه دایره فرقه گرایی را چندان تنگ می کنند که حتی از دانش ها و تجربیات افراد خود فرقه نیز به جهت ناهمسویی محروم می گردانند و این آفت بزرگی است که بر دامن کشورهای اسلامی افتاده است.

1:00

www.tgoop.com/drnekoonam/1123

1.2K viewsedited  Oct 1, 2021 at 12:38

#امارت_اسلامی_بر_کل_جهان
1. یکی از رهبران طالبان افغانستان، رهبر طالبان افغانستان را امیر المؤمنین کل جهان شمرده و مدعی شده است که ما اگر عِده و عُده داشته باشیم، باید تمام مناطق جهان را به تصرف دربیاوریم و بر تمام جهان حکومت کنیم؛ اما چون عِده و عُده نداریم، بر تصرف و حکومت بر افغانستان بسنده می کنیم.
https://aftabnews.ir/files/fa/news/1400/6/27/681988_874.mp4
2. آنگاه آقای ترکاشوند بر این سخن حاشیه زده است؛ مبنی بر این که چنین اندیشه ای در تمام فرقه های اسلامی اعم از سنی و شیعی وجود دارد.
https://www.tgoop.com/baznegari/690
3. پس از آن، یک شخصی به نام آقای مرتضی زارعی بر آقای ترکاشوند خرده گرفته است که در شیعه تصرف جهان و حکومت بر آن باید تحت امامت امام معصوم(ع) باشد.
http://www.ensafnews.com/311441/
4. غافل از این که:
اولاً، حکومت اسلامی ایران هرگز مبتنی بر شرط حضور امام معصوم بر قرار نشده است که اگر چنین بود، نباید در ایران حکومت اسلامی برقرار می شد؛ بلکه به حضور امام زمان(ع) موکول می گردید؛ کما این که بسیاری از فقهای شیعه نظیر صاحب جواهر بر این اندیشه بوده اند.
ثانیاً، وقتی که هر فرقه ای از فرقه های اسلامی مدعی باشد، امیر المؤمنین باید از میان خودشان باشد و حتی فرقه های اسلامی دیگر را صالح برای این امر نشمارند، آشکار است که چه نتیجه خشونت باری در پی خواهد داشت. طالبان افغانستان حتی گروه های افغانی دیگر را برای داشتن امیر المؤمنین و حکومت بر افغانستان صالح نمی شمارند و حتی طبق برخی از گزارش ها در میان خود طالبان افغانستان هم نزاع هایی درگرفته است. حال در نظر بگیرید، چنین اختلاف نظری در میان سایر فرقه های اسلامی، چه نزاع ها و خشونت هایی را در پی می آورد.
ثالثاً، این که هریک از فرقه های اسلامی خود را ذی حق بداند که با جهاد و جنگ، جهان را به تصرف خود دربیاورد و بر آن حکومت کند و لو با شرط حضور امام معصوم(ع)، روشن است که چه فاجعه ای در پی می آورد. اگر چنین چیزی روا باشد که پیروان هر دینی به خود حق بدهد که با زور و جنگ، جهان را به تصرف خود در بیاورد و بر آن حکومت کند، سراسر جهان را جنگ و خشونت و کشتار فرا خواهد گرفت.
رابعاً، به چه دلیل و چگونه ثابت شده است که یک فرقه ای و یا پیروان یک دینی صاحب صلاحیت تصرف کل جهان و حکومت بر آن اند و دیگر فرقه ها و پیروان دیگر ادیان چنین صلاحیتی ندارند؟
اگر ملاک و معیار تشخیص خود فرقه و پیروان یک دین است، هرگز یک وفاق و اتفاق نظری میان فرقه ها و پیروان ادیان دیگر با ایشان نیست و اثبات صلاحیت یک فرقه و عدم صلاحیت فرقه های دیگر جز با وفاق و اتفاق نظر جمعی بشر منطقی و معقول نیست.
خامساً، اگر یک دینی به عنوان یک اندیشه صلاحیت جهانی شدن دارد، چه حاجت به جنگ و جهاد و خشونت و کشتار؟ پیروزی یک اندیشه از رهگذر قوت استدلال هایش صورت می پذیرد و اگر یک اندیشه ای صالح باشد، خود مردم جهان به طور داوطلبانه و مشتاقانه بدان گرایش پیدا می کنند؛ لذا اقبال به جهاد و قتال و کشتار برای ترویج یک اندیشه هیچ توجیهی نمی تواند داشته باشد.
اگرچه برخی توجیه گران می گویند، حاکمان ظالم، مانع از این می شوند که اندیشه حق به گوش تمام مردم جهان برسد، اما این توجیه اگر در جهان قدیم مقبول می نمود، اما در جهان اینترنت و ماهواره هرگز مقبول نیست. اگر یک فرقه ای اندیشه خود را صالح می شمارد، کافی است از طریق این شبکه های اطلاع رسانی جهانی به ترویج اندیشه خود مبادرت ورزد و هیچ حاجتی به جنگ و جهاد و قتال نیست.
5. بزرگ ترین مشکل برخی از کشورهای اسلامی، نظیر افغانستان این است که هنوز در جهان قدیم زندگی می کنند و پا به پای مدرنیته پیشرفت نکرده اند؛ لذا دل به احیای نظامات گذشته بسته اند و چنان می اندیشند که نظامات گذشته شرایط بهتری برای انسان ها فراهم می سازد. دل بستگی آنان به نظامات گذشته، آنان را از مواهب ارزشمند مدرنیته محروم گردانیده است؛ لذا با آزادی و دموکراسی و حضور مردم به خصوص زنان در تصمیم گیری ها و فعالیت های اجتماعی سرستیز دارند. آنان فقط فرقه خود را صالح بر حکمرانی می دانند و برای فرقه های دیگر ولو آن که از دانش و تخصص برتری برخوردار باشد، هیچ منزلتی قایل نیستند.
در جهان مدرن، این صلاحیت و شایستگی های علمی و تجربی است که حکومت می کند؛ نه نگاه های تنگ ایدئولوژیک و فرقه ای. مادامی که کشورهای اسلامی در قید و بند نگاه های تنگ ایدئولوژیک و فرقه ای هستند، نه تنها خود را از بهره برداری از صلاحیت ها و شایستگی های تمام افراد بشر محروم می سازند، بلکه دایره فرقه گرایی را چندان تنگ می کنند که حتی از دانش ها و تجربیات افراد خود فرقه نیز به جهت ناهمسویی محروم می گردانند و این آفت بزرگی است که بر دامن کشورهای اسلامی افتاده است.

BY مدهامتان