ابتدا | نوشته‌های روح‌الله رشیدی

@ebteda_ir
🔺راهپیمایی را راهپیمایی کنید!

راهپیمایی با #تجمع، فرق دارد. در تبریزِ ما، دارند به تدریج راهپیمایی‌ها را تبدیل به تجمع می‌کنند؛ آن‌هم تجمعاتی بی‌برنامه و آشفته، که گویی برای اسقاط تکلیف و رقم زدنِ برگ دیگری از تقویمِ مناسبت‌هاست و دیگر هیچ.
تجمعاتی عجولانه و با دورِ تند و با مرکزیت و محوریتِ جمعی از مشاهیر و مسئولان سیاسی و... که می‌آیند و مناسکی را به‌جای می‌آورند و همین‌که آنها آمدند و در جایگاه ویژه ایستادند، مناسکِ آن‌روز هم ادا شده و تمام!
محور اصلی مراسم #روز_قدس، از قدیم‌الایام، یک راهپیمایی سیاسی و خاص و هدف‌دار بوده؛ انصافاً هم جمعیت قابل توجهی در این مراسم حضور پیدا می‌کنند، اما به‌تدریج و با دستاویزها و توجیهات عجیب و غریب (گرما و سرما و روزه و...) این راهپیمایی را تبدیل به یک تجمع با چاشنی چند دقیقه شعار و... کرده‌اند.
مردمی که به اعتبار باور و انگیزهٔ دینی و ملی در این آیین حاضر می‌شوند، دسته‌دسته به میعاد می‌رسند و سردرگم می‌چرخند و دنبال راهپیمایی می‌گردند!
آنها به سیاق سال‌های دور، به قصد راهپیمایی و نمایش حضور بزرگ می‌آیند اما نمی‌دانند که دیر رسیده‌اند و تجمع! به پایان رسیده است.
می‌دانم که در گیرودارِ مسائل بزرگ ملی و بین‌المللی، چنین موضوعی، وزن چندانی ندارد؛ اما نمی‌توان یادآوری نکرد که روند تبدیل آیین‌های سیاسی به تجمعات تشریفاتی را باید بخشی از #سیاست‌زداییِ بی‌سروصدا دانست، که حتی انقلابی‌ترین لایه‌های جامعه را هم هدف گرفته است. و ما چه می‌دانیم سیاست‌زدایی چه بر سر فرهنگ و اجتماع می‌آورَد.

پی‌نوشت: احتمال می‌دهم گروهی از مخاطبان این تذکر، بخواهند کامنت بگذارند که «خب؛ راهکار بدهید»!
عرض می‌کنم که راهکارخواهی در چنین موضوعاتی، فرع بر مسئلهٔ اصلی (سیاست‌زداییِ بی‌سروصدا از سیاسی‌ترین پدیده‌ها و آدم‌ها» است. راهکار، احیای وجه سیاسیِ کنش‌ها و پدیده‌های سیاسی‌ست.

www.tgoop.com/ebteda_ir/2749

143 viewsedited  Mar 28 at 17:42

@ebteda_ir
🔺راهپیمایی را راهپیمایی کنید!

راهپیمایی با #تجمع، فرق دارد. در تبریزِ ما، دارند به تدریج راهپیمایی‌ها را تبدیل به تجمع می‌کنند؛ آن‌هم تجمعاتی بی‌برنامه و آشفته، که گویی برای اسقاط تکلیف و رقم زدنِ برگ دیگری از تقویمِ مناسبت‌هاست و دیگر هیچ.
تجمعاتی عجولانه و با دورِ تند و با مرکزیت و محوریتِ جمعی از مشاهیر و مسئولان سیاسی و... که می‌آیند و مناسکی را به‌جای می‌آورند و همین‌که آنها آمدند و در جایگاه ویژه ایستادند، مناسکِ آن‌روز هم ادا شده و تمام!
محور اصلی مراسم #روز_قدس، از قدیم‌الایام، یک راهپیمایی سیاسی و خاص و هدف‌دار بوده؛ انصافاً هم جمعیت قابل توجهی در این مراسم حضور پیدا می‌کنند، اما به‌تدریج و با دستاویزها و توجیهات عجیب و غریب (گرما و سرما و روزه و...) این راهپیمایی را تبدیل به یک تجمع با چاشنی چند دقیقه شعار و... کرده‌اند.
مردمی که به اعتبار باور و انگیزهٔ دینی و ملی در این آیین حاضر می‌شوند، دسته‌دسته به میعاد می‌رسند و سردرگم می‌چرخند و دنبال راهپیمایی می‌گردند!
آنها به سیاق سال‌های دور، به قصد راهپیمایی و نمایش حضور بزرگ می‌آیند اما نمی‌دانند که دیر رسیده‌اند و تجمع! به پایان رسیده است.
می‌دانم که در گیرودارِ مسائل بزرگ ملی و بین‌المللی، چنین موضوعی، وزن چندانی ندارد؛ اما نمی‌توان یادآوری نکرد که روند تبدیل آیین‌های سیاسی به تجمعات تشریفاتی را باید بخشی از #سیاست‌زداییِ بی‌سروصدا دانست، که حتی انقلابی‌ترین لایه‌های جامعه را هم هدف گرفته است. و ما چه می‌دانیم سیاست‌زدایی چه بر سر فرهنگ و اجتماع می‌آورَد.

پی‌نوشت: احتمال می‌دهم گروهی از مخاطبان این تذکر، بخواهند کامنت بگذارند که «خب؛ راهکار بدهید»!
عرض می‌کنم که راهکارخواهی در چنین موضوعاتی، فرع بر مسئلهٔ اصلی (سیاست‌زداییِ بی‌سروصدا از سیاسی‌ترین پدیده‌ها و آدم‌ها» است. راهکار، احیای وجه سیاسیِ کنش‌ها و پدیده‌های سیاسی‌ست.

BY ابتدا | نوشته‌های روح‌الله رشیدی