جَست‌وجو | الهه نصیری

نمی‌دانم چند سر کچل می‌کنند، ولی ١٠٠ تومن دارم توی کارتم

«کاش خفه شی تو» مغزم دارد این جمله را فریاد می‌زند در برابر صدای خاهرم که بی‌وقفه و یک‌بند کلمه ردیف می‌کند و به آن یکی خاهرم می‌گوید «هیچ‌کس مرا درک نمی‌کند.» یا «تو مرا درک نمی‌کنی چون...». باز هم مدرسه و نمره‌هایش. من واقعن نمی‌فهمم یک بحث چطور می‌تواند هرگز پایان نیابد. ولی زیاد دیده‌ام و تجربه کرده‌ام چرخه‌ی تکرار یک بحث و هیچ‌وقت تغییر نکردن را. مثل همین ماجرای کوفتی نمره‌های خاهرم. تقریبن پانصدسالی می‌شود این سر ١٩/٧۵ بودنش دارد ما را به گا می‌دهد. من اهل همدلی و درک کردنی که خاهرم می‌گوید نیستم. این از هزاران ویژگی بد من است. همیشه برایم سخت است. واقعن نمی‌فهمم چطور مدتی این‌همه برای حل گیر و گورهای زندگی دوستانم فک می‌زدم. الان واقعن نمی‌توانم. برایم طاقت‌فرسا و بی‌معناست. هم آن دوستی که در برابر مشکلات من فک می‌زند، هم منی که در برابر مشکلات دوستانم فک می‌زنم. حوصله‌اش را ندارم. کلافه‌ام می‌کند. برای من جواب نیست. پس چه باید کرد؟ من هم نمی‌دانم. عشق ورزیدن به آدم‌ها و به‌خصوص عشق ورزیدن به عزیزانم برایم مسئله است و این شده سؤالم: چگونه دوستشان بدارم؟ چگونه دوست داشتنم را بهشان نشان بدهم؟ باز هم نمی‌دانم. الان فقط دلم می‌خاهد بگیرم بخابم. و کاش خاهرم هم بگیرد بخابد. باز آن سیاره‌‌ی یک‌‌نفره برایم تداعی می‌شود. تنها آن سیاره می‌تواند عمری ٢۴ساعته و یک‌بارمصرف داشته باشد. اگر تنها یک جاندار ساکنش باشد. بدون آب و خاک و هوا و گیاه. بدون رابطه همه‌چیز زود و راحت تمام می‌شود. راحت، زود، پوچ، بدون ماجرا، بدون شناخت. بدون شناخت خودت. بدون شناخت اطرافت. بدون ساختن و جابه‌جا کردن و حذفیدن و تغییر دادن. رابطه دردسرساز است. دردسرساز و سؤال‌برانگیز. دردسرساز و سؤال‌برانگیز و کلافه‌کننده. دردسرساز و سؤال‌برانگیز و کلافه‌کننده و کامل‌کننده. لعنت و عشق بر رابطه. مرده باد و زنده باد رابطه که عشق می‌دهد و معنا و ارزش.

پ.ن: عنوان هم هیچ‌ ربطی به متن ندارد.

الهه نصیری

@elahebaseda

www.tgoop.com/elahebaseda/385

215 viewsedited  Jan 19 at 21:37

نمی‌دانم چند سر کچل می‌کنند، ولی ١٠٠ تومن دارم توی کارتم

«کاش خفه شی تو» مغزم دارد این جمله را فریاد می‌زند در برابر صدای خاهرم که بی‌وقفه و یک‌بند کلمه ردیف می‌کند و به آن یکی خاهرم می‌گوید «هیچ‌کس مرا درک نمی‌کند.» یا «تو مرا درک نمی‌کنی چون...». باز هم مدرسه و نمره‌هایش. من واقعن نمی‌فهمم یک بحث چطور می‌تواند هرگز پایان نیابد. ولی زیاد دیده‌ام و تجربه کرده‌ام چرخه‌ی تکرار یک بحث و هیچ‌وقت تغییر نکردن را. مثل همین ماجرای کوفتی نمره‌های خاهرم. تقریبن پانصدسالی می‌شود این سر ١٩/٧۵ بودنش دارد ما را به گا می‌دهد. من اهل همدلی و درک کردنی که خاهرم می‌گوید نیستم. این از هزاران ویژگی بد من است. همیشه برایم سخت است. واقعن نمی‌فهمم چطور مدتی این‌همه برای حل گیر و گورهای زندگی دوستانم فک می‌زدم. الان واقعن نمی‌توانم. برایم طاقت‌فرسا و بی‌معناست. هم آن دوستی که در برابر مشکلات من فک می‌زند، هم منی که در برابر مشکلات دوستانم فک می‌زنم. حوصله‌اش را ندارم. کلافه‌ام می‌کند. برای من جواب نیست. پس چه باید کرد؟ من هم نمی‌دانم. عشق ورزیدن به آدم‌ها و به‌خصوص عشق ورزیدن به عزیزانم برایم مسئله است و این شده سؤالم: چگونه دوستشان بدارم؟ چگونه دوست داشتنم را بهشان نشان بدهم؟ باز هم نمی‌دانم. الان فقط دلم می‌خاهد بگیرم بخابم. و کاش خاهرم هم بگیرد بخابد. باز آن سیاره‌‌ی یک‌‌نفره برایم تداعی می‌شود. تنها آن سیاره می‌تواند عمری ٢۴ساعته و یک‌بارمصرف داشته باشد. اگر تنها یک جاندار ساکنش باشد. بدون آب و خاک و هوا و گیاه. بدون رابطه همه‌چیز زود و راحت تمام می‌شود. راحت، زود، پوچ، بدون ماجرا، بدون شناخت. بدون شناخت خودت. بدون شناخت اطرافت. بدون ساختن و جابه‌جا کردن و حذفیدن و تغییر دادن. رابطه دردسرساز است. دردسرساز و سؤال‌برانگیز. دردسرساز و سؤال‌برانگیز و کلافه‌کننده. دردسرساز و سؤال‌برانگیز و کلافه‌کننده و کامل‌کننده. لعنت و عشق بر رابطه. مرده باد و زنده باد رابطه که عشق می‌دهد و معنا و ارزش.

پ.ن: عنوان هم هیچ‌ ربطی به متن ندارد.

الهه نصیری

@elahebaseda

BY جَست‌وجو | الهه نصیری