غلوپژوهی

الهدایة الکبری: «زائران سیدالشهدا ع، قاتلان انبیایند»!

در روایات امامیه از ائمه اطهار ع کمتر اعمالی هستند که برایشان مانند زیارت قبر سیدالشهداء ع و یاد مظلومیت و مصائب ایشان، فضائلی بدین بزرگی یاد شده باشد. ده‌ها نمونه از این اسناد در کتبی مانند کامل الزیارات و تهذیب و دیگر منابع امامی، زیدی و حتی بعضاً عامه آمده است.
با این حال، منابع غالیانی مانند نصیریه رویکردی منفی به این موضوعات دارند. پیشتر گذاشت که خطابیان و نصیریان به هیچ وجه مصائب و شهادات ائمه ع را نمی‌پذیرند. این رویکرد منفی تا آن‌جا پیش رفته که حتی در برخی منابع عام خود هم -که بنای افشای صریح عقاید غالیانه‌شان را ندارند- نمود یافته است.
مثلاً در کتاب الهدایة الکبری در روایتی پیرامون بابیت ابوالخطاب، زائران و موالیان ائمه ع را قاتلان انبیا شمرده است. خصیبی، پیشوای نصیریان به سندی ظلمانی از بزرگان غلو مانند محمد بن صدقه عنبری و علی بن حسکة قمی روایت کرده است:
«ان الله ذکر قتلة الحسین فی آخر الزمان فیزورون قبره و یتشافون بتربته و هم قتلة الأنبیاء فی کل زمان...
قلت: فمن هؤلاء قتلة الأنبیاء فی کل زمان؟ قال: هم المنتحلة لولایتنا و لیسوا منا فأولئک علیهم لعنة الله و لعنة الللاعنین» (خصیبی، الهدایة، 2007م، ص376؛ الهدایة، تحقیق الحمصی، ص574)

شاید چنین ابهامی به نظر بیاید که چگونه شیعیان زائر امام و شفاجویان به تربتش قاتلان انبیا در هر دورانی هستند؟ مگر اصلاً شیعیان دوران انبیاء را درک کرده‌اند؟ این پرسش پاسخی کاملاً روشن در منابع خاص نصیریه دارد، اینکه به تصریح نصیریان بزرگان شیعه در ادوار تناسخی به صورت دشمنان انبیا ظهور کرده بودند، مثلاً زراره، هامان وزیر فرعون بوده و فقهای اصحاب امام صادق ع، «تسعة رهط» دشمنان حضرت صالح بوده‌اند. و... (نمونه منابع)

ابهام دیگر اینکه اگر خصیبی با شهادت و مصائب ائمه ع مخالف است، چگونه در الهدایة روایاتی در این زمینه آورده است؟ او و پیروانش خود در آثار اختصاصی به تفصیل پاسخ این سؤال را داده‌اند. خصیبی در الرسالة مهم‌ترین کتاب فرقه نصیریه برای توجیه روش حشوی خود تصریح کرده است که هر روایتی منسوب به ائمه ع را باید پذیرفت، و از معصوم دانست (خصیبی، فقه الرسالة، 2006م، ص148). بر این اساس، ایشان گرچه ضروری ترین معارف ائمه ع را تکذیب می‌کنند، اما با آوردن تأویلاتی تظاهر می‌کنند هیچ روایتی را رد نمی‌کنند.
پس عجیب نیست خصیبی در کتاب عام خود، یعنی الهدایة روایاتی بر خلاف مرام خود بیاورد، چون در کتاب خاصش یعنی دیوان توضیح داده که اگر در روایات ثوابی برای زیارت قبر امام است، این برای کسی است که بداند امام کشته نشده، و آن‌جا محل غیبت امام است (خصیبی، دیوان، 2001م، ص68-69)،*
و یا فضل ذکر مصائب به دانستن این باطن است که در واقع شبهی ظاهری از امام بر شخص دیگری افتاده بود و آن کشته شده بود (همان، ص65-67؛ نیز نک‍: خصیبی، الهدایة، 1419ق، ص202). به عبارتی حقیقت الله که به شکل حسین ظهور کرده بوده، و قتل صوری کربلا را نمایش داد، و در واقع مقتول عمر بن الخطاب بود. (خصیبی، الرسالة، 2006م، ص85، 87، 2016م، ص43، 44؛ «واظهر قتل عمر بن سعد له وسیرته بكربلاء وهو الحسین وهو المعنى واقام شبهه حنظلة بن سعد الشبامي» / «وانما فدى اسماعیل -وهو الاسم- بالثاني». و مانندش در الهفت، 2006م، ص343-351)

پس خصیبی و پیروانش شدیداً بر شیعیان و عزاداران سیدالشهداء طعن زده، و ایشان را تکفیر می‌کنند (همو، دیوان، ص78؛ طبرانی، الأعیاد، 1943، ص110؛ نمونه منابع دیگر)، اما با این روش شنیع و منحط مدعی‌اند ظاهر را نیز پذیرفته‌اند!

خصیبی و دیگر خطابیان و نصیریان در مواضع بسیاری امامیه (مقصره) را شدیداً تکفیر کرده، و حتی بعضاً ایشان را بدترین خلائق و بدتر از ناصبان شمرده‌اند (اکبری، نصیریه، بخش3-5-3)
———
* البته برخی نصیریان معاصر یکسره تقیه خود را رها کردند، و دلایل بی‌توجهی خودشان به زیارت مراقد ائمه ع را در قالب همان عقاید غالیانه بیان داشته‌اند (عانی، تاريخ الطائفة العلوية النصيرية في العراق، ص69 نیز نک‍: ص45-51). از دیرباز نیز نصیریان عاشورا را روز عید می‌دانسته‌اند.
@gholow2

Telegram

غلو پژوهی

⛔️ تکفیر سران غلات نسبت به شیعه

در کتاب آداب عبد المطلب (ص282 از ج6 تراث علوی) به روایت حسین بن حمدان آمده هرکس دینش را از تعدادی از فقهای اصحاب مانند زراره و محمد بن مسلم و... بگیرد نجس است:
«من أخذ من علم زرارة و أبی بصیر و سدیر و ابن أبی یعفور و محمد…

www.tgoop.com/gholow2/2112

10.7K viewsedited  Aug 20, 2021 at 15:26

الهدایة الکبری: «زائران سیدالشهدا ع، قاتلان انبیایند»!

در روایات امامیه از ائمه اطهار ع کمتر اعمالی هستند که برایشان مانند زیارت قبر سیدالشهداء ع و یاد مظلومیت و مصائب ایشان، فضائلی بدین بزرگی یاد شده باشد. ده‌ها نمونه از این اسناد در کتبی مانند کامل الزیارات و تهذیب و دیگر منابع امامی، زیدی و حتی بعضاً عامه آمده است.
با این حال، منابع غالیانی مانند نصیریه رویکردی منفی به این موضوعات دارند. پیشتر گذاشت که خطابیان و نصیریان به هیچ وجه مصائب و شهادات ائمه ع را نمی‌پذیرند. این رویکرد منفی تا آن‌جا پیش رفته که حتی در برخی منابع عام خود هم -که بنای افشای صریح عقاید غالیانه‌شان را ندارند- نمود یافته است.
مثلاً در کتاب الهدایة الکبری در روایتی پیرامون بابیت ابوالخطاب، زائران و موالیان ائمه ع را قاتلان انبیا شمرده است. خصیبی، پیشوای نصیریان به سندی ظلمانی از بزرگان غلو مانند محمد بن صدقه عنبری و علی بن حسکة قمی روایت کرده است:
«ان الله ذکر قتلة الحسین فی آخر الزمان فیزورون قبره و یتشافون بتربته و هم قتلة الأنبیاء فی کل زمان...
قلت: فمن هؤلاء قتلة الأنبیاء فی کل زمان؟ قال: هم المنتحلة لولایتنا و لیسوا منا فأولئک علیهم لعنة الله و لعنة الللاعنین» (خصیبی، الهدایة، 2007م، ص376؛ الهدایة، تحقیق الحمصی، ص574)

شاید چنین ابهامی به نظر بیاید که چگونه شیعیان زائر امام و شفاجویان به تربتش قاتلان انبیا در هر دورانی هستند؟ مگر اصلاً شیعیان دوران انبیاء را درک کرده‌اند؟ این پرسش پاسخی کاملاً روشن در منابع خاص نصیریه دارد، اینکه به تصریح نصیریان بزرگان شیعه در ادوار تناسخی به صورت دشمنان انبیا ظهور کرده بودند، مثلاً زراره، هامان وزیر فرعون بوده و فقهای اصحاب امام صادق ع، «تسعة رهط» دشمنان حضرت صالح بوده‌اند. و... (نمونه منابع)

ابهام دیگر اینکه اگر خصیبی با شهادت و مصائب ائمه ع مخالف است، چگونه در الهدایة روایاتی در این زمینه آورده است؟ او و پیروانش خود در آثار اختصاصی به تفصیل پاسخ این سؤال را داده‌اند. خصیبی در الرسالة مهم‌ترین کتاب فرقه نصیریه برای توجیه روش حشوی خود تصریح کرده است که هر روایتی منسوب به ائمه ع را باید پذیرفت، و از معصوم دانست (خصیبی، فقه الرسالة، 2006م، ص148). بر این اساس، ایشان گرچه ضروری ترین معارف ائمه ع را تکذیب می‌کنند، اما با آوردن تأویلاتی تظاهر می‌کنند هیچ روایتی را رد نمی‌کنند.
پس عجیب نیست خصیبی در کتاب عام خود، یعنی الهدایة روایاتی بر خلاف مرام خود بیاورد، چون در کتاب خاصش یعنی دیوان توضیح داده که اگر در روایات ثوابی برای زیارت قبر امام است، این برای کسی است که بداند امام کشته نشده، و آن‌جا محل غیبت امام است (خصیبی، دیوان، 2001م، ص68-69)،*
و یا فضل ذکر مصائب به دانستن این باطن است که در واقع شبهی ظاهری از امام بر شخص دیگری افتاده بود و آن کشته شده بود (همان، ص65-67؛ نیز نک‍: خصیبی، الهدایة، 1419ق، ص202). به عبارتی حقیقت الله که به شکل حسین ظهور کرده بوده، و قتل صوری کربلا را نمایش داد، و در واقع مقتول عمر بن الخطاب بود. (خصیبی، الرسالة، 2006م، ص85، 87، 2016م، ص43، 44؛ «واظهر قتل عمر بن سعد له وسیرته بكربلاء وهو الحسین وهو المعنى واقام شبهه حنظلة بن سعد الشبامي» / «وانما فدى اسماعیل -وهو الاسم- بالثاني». و مانندش در الهفت، 2006م، ص343-351)

پس خصیبی و پیروانش شدیداً بر شیعیان و عزاداران سیدالشهداء طعن زده، و ایشان را تکفیر می‌کنند (همو، دیوان، ص78؛ طبرانی، الأعیاد، 1943، ص110؛ نمونه منابع دیگر)، اما با این روش شنیع و منحط مدعی‌اند ظاهر را نیز پذیرفته‌اند!

خصیبی و دیگر خطابیان و نصیریان در مواضع بسیاری امامیه (مقصره) را شدیداً تکفیر کرده، و حتی بعضاً ایشان را بدترین خلائق و بدتر از ناصبان شمرده‌اند (اکبری، نصیریه، بخش3-5-3)
———
* البته برخی نصیریان معاصر یکسره تقیه خود را رها کردند، و دلایل بی‌توجهی خودشان به زیارت مراقد ائمه ع را در قالب همان عقاید غالیانه بیان داشته‌اند (عانی، تاريخ الطائفة العلوية النصيرية في العراق، ص69 نیز نک‍: ص45-51). از دیرباز نیز نصیریان عاشورا را روز عید می‌دانسته‌اند.
@gholow2

BY غلوپژوهی