هامِش (علی سلطانی)

شکریست با شکایت (دعاهای رمضانی)
شکر هشتم

خدایا، می‌خواهم شاکر دقیقه‌هایی ناب باشم. دقیقه‌هایی که واقعیت بیرونی دگرگون می‌شود و سوار بر نقاله‌ی زمان، رنگ‌ها و صفات تغییر می‌یابند. تغییر ثابت‌ترین صفت این هستی است، اما من از لحظه‌های باشکوهی می‌گویم که «تغییر» و «تبدیل» محسوس‌تر از قبل رخ می‌نماید. اگر زندگی‌ای است، به مرگ تبدیل می‌شود، اگر مرگی، به زندگی‌ای. اگر جوانی‌ای است، پیری‌ای سر می‌رسد. اگر سال کهنه‌ای بوده، سال نویی سلام می‌گوید. اگر وصالی است، فراقی فراهم می‌آید و اگر خشکی و خاکستری، سبزی و سبزه‌ای در می‌آید. مصداق‌ها مهم نیستند، آن لحظه‌ی تبدل و تغییر برای من شایسته‌ی شکر است.

لحظه‌ی تبدل در نگاه من، در چرخ روانِ نقاله‌ی زمان و مکان، باشکوه‌ترین است. متفکری چون هیوم، در پسِ این تبدل‌ها و رویدادها، نه پیوستگی و علیت، که خط‌چینی بریده‌بریده می‌دید. او پیوستگی و علیت را به صفت ذهن ما برمی‌گرداند. اما من مثل جریان غالب تاریخ اندیشه این‌گونه نمی‌گویم و این تغییرها را پرده‌بردار از نهادی می‌یابم که نعمت مزه‌کردنش را باید شکر گفت؛ نهادی پُر از حکمت که از قضا تنها در وقت تبدیل و تغییر برهنه می‌شود.

خدایا، مشاهده‌ی این تغییرها با ذره‌بین تأمل، من را به التفات بر حکمت پایان‌پذیریِ همه‌چیز می‌کشاند. و دانستن این حکمت کم نعمتی نیست. این حکمت ما را آرامش می‌بخشد که از تغییرها نهراسیم و نپژمریم؛ که «دائما یکسان نباشد حال دوران غم مخور» باشیم. که بدانیم آسیاب این هستی با آب تغییر می‌چرخد و چه انتظار بی‌جایی است، انتظار ثبات و دوام و استقرار. خدایا، چگونه شکر این نعمت گذارم که چشم ثبات‌اندیشانه ندارم؟*

پروردگارا، نعمت التفات بر تغییرِ همیشگی من را به این ضرورت می‌رساند که با ماندگارها پیوند بخورم؛ که از رفتنی‌ها ببرم و با ماندنی‌ها همدم شوم. که از صفات گذرا بگذرم و به جوهرهای ماندگار گره بخورم. چشمِ تغییراندیش به جای چشم ثبات‌اندیش، من را به جای جنگیدن با هستی و منطقش، به آشتی با آن می‌رساند. این‌جاست که نیروی من به جای هرز رفتن، در جوی مفید‌تری می‌افتد و با طالب بی‌قرارشدن، جمله‌ی بی‌قراریِ من محو می‌شود و قرار می‌یابم.**

خدایا، آنچه نپاید دلبستگی را نشاید. من از آغازِ تغییرهای بی‌وقفه، به پایانِ دل‌بستن بر تو می‌رسم. من از رفتنی‌بودن دیگرانِ رفتنی، به زلف ماندگار تو می‌آویزم. از این رهگذر، مرا در نقطه‌ی حتمیِ تغییر، نه فوت، که جاودان کن.

* چگونه شکر این نعمت گذارم / که زور مردم‌آزاری ندارم (سعدی)
**جمله‌ی بی‌قراری‌ات از طلب قرار توست / طالب بی‌قرار شو تا که قرار آیدت (مولانا)

#دعا
@Hamesh1

www.tgoop.com/hamesh1/1471

777 viewsedited  Mar 19, 2024 at 20:53

شکریست با شکایت (دعاهای رمضانی)
شکر هشتم

خدایا، می‌خواهم شاکر دقیقه‌هایی ناب باشم. دقیقه‌هایی که واقعیت بیرونی دگرگون می‌شود و سوار بر نقاله‌ی زمان، رنگ‌ها و صفات تغییر می‌یابند. تغییر ثابت‌ترین صفت این هستی است، اما من از لحظه‌های باشکوهی می‌گویم که «تغییر» و «تبدیل» محسوس‌تر از قبل رخ می‌نماید. اگر زندگی‌ای است، به مرگ تبدیل می‌شود، اگر مرگی، به زندگی‌ای. اگر جوانی‌ای است، پیری‌ای سر می‌رسد. اگر سال کهنه‌ای بوده، سال نویی سلام می‌گوید. اگر وصالی است، فراقی فراهم می‌آید و اگر خشکی و خاکستری، سبزی و سبزه‌ای در می‌آید. مصداق‌ها مهم نیستند، آن لحظه‌ی تبدل و تغییر برای من شایسته‌ی شکر است.

لحظه‌ی تبدل در نگاه من، در چرخ روانِ نقاله‌ی زمان و مکان، باشکوه‌ترین است. متفکری چون هیوم، در پسِ این تبدل‌ها و رویدادها، نه پیوستگی و علیت، که خط‌چینی بریده‌بریده می‌دید. او پیوستگی و علیت را به صفت ذهن ما برمی‌گرداند. اما من مثل جریان غالب تاریخ اندیشه این‌گونه نمی‌گویم و این تغییرها را پرده‌بردار از نهادی می‌یابم که نعمت مزه‌کردنش را باید شکر گفت؛ نهادی پُر از حکمت که از قضا تنها در وقت تبدیل و تغییر برهنه می‌شود.

خدایا، مشاهده‌ی این تغییرها با ذره‌بین تأمل، من را به التفات بر حکمت پایان‌پذیریِ همه‌چیز می‌کشاند. و دانستن این حکمت کم نعمتی نیست. این حکمت ما را آرامش می‌بخشد که از تغییرها نهراسیم و نپژمریم؛ که «دائما یکسان نباشد حال دوران غم مخور» باشیم. که بدانیم آسیاب این هستی با آب تغییر می‌چرخد و چه انتظار بی‌جایی است، انتظار ثبات و دوام و استقرار. خدایا، چگونه شکر این نعمت گذارم که چشم ثبات‌اندیشانه ندارم؟*

پروردگارا، نعمت التفات بر تغییرِ همیشگی من را به این ضرورت می‌رساند که با ماندگارها پیوند بخورم؛ که از رفتنی‌ها ببرم و با ماندنی‌ها همدم شوم. که از صفات گذرا بگذرم و به جوهرهای ماندگار گره بخورم. چشمِ تغییراندیش به جای چشم ثبات‌اندیش، من را به جای جنگیدن با هستی و منطقش، به آشتی با آن می‌رساند. این‌جاست که نیروی من به جای هرز رفتن، در جوی مفید‌تری می‌افتد و با طالب بی‌قرارشدن، جمله‌ی بی‌قراریِ من محو می‌شود و قرار می‌یابم.**

خدایا، آنچه نپاید دلبستگی را نشاید. من از آغازِ تغییرهای بی‌وقفه، به پایانِ دل‌بستن بر تو می‌رسم. من از رفتنی‌بودن دیگرانِ رفتنی، به زلف ماندگار تو می‌آویزم. از این رهگذر، مرا در نقطه‌ی حتمیِ تغییر، نه فوت، که جاودان کن.

* چگونه شکر این نعمت گذارم / که زور مردم‌آزاری ندارم (سعدی)
**جمله‌ی بی‌قراری‌ات از طلب قرار توست / طالب بی‌قرار شو تا که قرار آیدت (مولانا)

#دعا
@Hamesh1

BY هامِش (علی سلطانی)