tgoop.com/hamesh1/1485
Last Update:
باز درِ بوستان ببستند!
تعمیم الگوی مسجد پارک قیطریه به تقارن‌های تقویمی
اسم رمزِ جامعه‌ای آرام و طبیعی «خودتنظیمی» است. رمز آشوب جامعه‌ای متشنج و نابهنجار هم «مداخله». در جامعهی آزاد و بهره‌مند از نعمت خودتنظیمی، سازوکارهای پنهان جامعه می‌داند که مثلاً در هنگام تعارض‌های مناسبتیِ خود چه کند. اگر نوروز به رمضان، سیزده‌به‌در به شهادت امام علی، محرم به مهرگان، نيمه‌ی شعبان به هشت مارس، بخورد، دست پنهان جامعه فعال می‌شود و خودش روغن مدارا و همزیستی را به میان چرخ‌دنده‌های جامعه می‌ریزد.
اما در جامعهی غیرطبیعی با میدان‌داریِ ایدئولوژی‌های تمامیت‌خواهانه و اقتدارگرا دست نامحرم و نامبارکِ مداخله وارد می‌شود. این دست هویتش به تضاد و غیریت‌سازی است و اگر جامعه بلد شده باشد که چگونه روابط خود را بی‌تشنج و بی‌حذف تنظیم کند، او بیکار و بی‌معنا خواهد شد. در اینجا همین دست «تشخیص» می‌دهد که اگر جامعهی نابالغ به حال خود رها شود، به شعائر مطلوب بی‌حرمتی خواهد شد. پس یک سوی این تفکر درِ بوستان را در «سیزده‌به‌در شهادتی و رمضانی» می‌بندد و یک سوی دیگرش تشویق می‌کند به مبارزه‌ی مدنی با جوج جلوه‌نمایانه‌ی ناهارِ سیزده‌به‌در و رقص نوروزی در در و دشت!
در این بین سهم قدرت طرفین یکی نیست. در وضعیت کنونی ایران قطعاً دستِ مداخله‌گر حاکمیتی با بستن بوستان‌ها عنصری مخرب‌تر و تحریک‌کننده‌تر است. این بستن جدید هم نیست. دقیقاً پارسال هم این تقارن، چنین تصمیم نامبارکی را در ابعادی محدودتر سبب شد. اما هر سال دریغ از پارسال. فرق امسال این است که وزیر دولت رئیسی توییت خوبی می‌زند، اما حیر‌ت‌انگیز که کمیت بوستان‌های مسدود بیشتر می‌شود و استانداران و فرمانداران زیردستش هم دقیقاً کاری را می‌کنند که او «توطئه‌ی دشمن» می‌نامد! یعنی بستن بوستان‌ها. این ناهماهنگی یا از آشفتگیِ اجرایی است یا فریبکاری و بی‌شهامتی در اعلام آشکار تصمیم و تن‌دادن به فشار دینداران اقتدارگرا. وجود مصوبه‌های پنهانی نظیر حضور حجاب‌بان‌ها، گزینه‌ی دوم را تقویت می‌کند.
به هر روی هر چه هست، تداوم این تصمیم‌ها نشان می‌دهد که رفتن به جنگِ تنوع گریزناپذیر جامعهی ایران ادامه دارد و سردرگمی سیاسی و پسرفت در مدیریت تعارض‌های طبیعی این جامعهی متنوع، رو به بهبودی نمی‌رود. به جای این، امسال و پارسالِ این موضوع نشان می‌دهد که ما در تداوم تصمیم‌های مخرب و مداخله‌گر و تشنج‌زا پیشرفت داریم! و نه از اوضاع اجتماعی درس می‌گیریم و نه تجربه‌های تاریخی و نه نصیحت دلسوزان دین و جامعه. این «سیزده‌به‌در شهادتی» هم می‌گذرد و بستن درِ بوستان‌ها هم جز قدرت‌نمایی‌ای مخرب هیچ اثر مثبتی نخواهد گذاشت؛ چون طبیعتِ بی‌در کم نیست! تنها یک اثر منفی بزرگ می‌ماند و آن، افزودن زخمی دیگر بر پیکره‌ی جامعهی زخمگین و پُرگسل ایران است. و آن کاشتن باد است. باشد که طوفان‌هایش را درو کنیم!
نک به:
یادداشت سال گذشته در همین موضوع، با عنوان «در بوستان ببستند، خدایا مپسند (۱)»
«در بوستان ببستند، خدایا مپسند (۲)»
نیز یادداشت «نیمه‌ی شعبان، ۸ مارس، خیلی دور خیلی نزدیک»
نمونه گزارش‌هایی در این باره: یک، دو، سه، چهار، پنج، شش
#یادداشت
@Hamesh1
BY هامِش (علی سلطانی)
Share with your friend now:
tgoop.com/hamesh1/1485