هامِش (علی سلطانی)

درباره‌ی انتخابات پیش‌رو (۱)
ابطال «حق شرکت در انتخابات» فقط با اثبات ناممکنیِ بهبود‌ جزئی است

کنش سیاسی را کاری در مسیر «بهبودهای جزئیِ جمعی» می‌دانم. به این معنای عام هر کاری اعم از نوشتن و گفتن و ساختن تا حتی خفتن و خوردن! اگر به نحوی به سوی بهبود جزئیِ جمعی حرکت کند، آن را می‌توان کنشی سیاسی خواند. با این تعریف کنش سیاسی صرفاً کار بزرگ و رادیکال و انقلابی نخواهد بود. با این تعریف کنش سیاسی تعطیل‌بردار نخواهد بود. با این تعریف کنش سیاسی از تصمیم‌های احساساتی، اعم از حب و بغض‌، یا تکیه بر رؤیا و وعده، فاصله می‌گیرد.

انتخابات‌ها با این مبنا یکی از موقعیت‌های ممکنِ کنشگریِ سیاسی است. می‌گویم ممکن، چون باید به اقتضای تعریف حدّی از استاندارد و معناداریِ انتخاب را داشته باشد. می‌گویم کنشگریِ سیاسی، چون باید بتواند حدّی از بهبود را محقق کند. اگر مقدمه را با این نکته‌ی اخیر جمع کنیم، می‌توانیم بگوییم اگر انتخابات به منزله‌ی یکی از کنشگری‌های سیاسی، امکان بهبود جزئیِ جمعی را فراهم کند، «استفاده» از حقّ مدنی آن معقول و مقبول است.

با این تعریف استفاده‌‌ی از حق انتخاب در انتخابات‌های سیاسی، نه به‌هیچ‌وجه مترادف «لبیک‌گفتن» و «تجدید بیعت» با نظام سیاسی مستقر است و نه به‌هیچ‌وجه مترادف صفت‌هایی مثل «خون‌شویی» و «همدستی» با ظلم‌ها یا بی‌اطلاعی از واقعیت‌ها و درس‌نگرفتن از گذشته. این استفاده‌‌ صرفاً و صرفاً معنایش کنشی در جهت بهبود جزئیِ جمعی سیاسی است و اگر تجویز شود، صرفاً با همین امتیاز و بی‌ربط به معانی بدلیِ دیگر است.

پس استفاده از حق انتخاب‌گری فقط و فقط در صورتی ابطال و بی‌معنا و ترک‌کردنی می‌شود که شرط تحقق بهبود جزئیِ جمعی منتفی شده باشد. در درون این از دست‌دادن، نداشتن «حداقلی» از استانداردهای انتخاباتی هم نهفته است. پس مخالف حضور در انتخابات فقط در صورتی در کار خود پیروز و معقول است و می‌تواند دیگران را از كار غلط استفاده از حقشان انذار دهد که بتواند ثابت کند از راه انتخابات کذایی، حتی بهبود جزئی‌ای هم حاصل نمی‌شود؛ چون محتوای انتخابات بی‌معناست و در صورت انتخاب گزینه الف و ب هیچ تفاوتی در آینده رخ نخواهد داد. راه ابطال‌ و نفی استفاده از حق مدنی انتخابات، فقط و فقط با این نکته‌ی اخیر است و لاغیر. مدافع شرکت در انتخابات هم باید نشان دهد که بهبود جزئیِ جمعی در «امروز» از طریق انتخابات ممکن است و چشم‌پوشی از این حق و سپردن میدان به دیگر مشارکت‌کننده‌ها چه‌بسا «خسارت جمعی» بیشتری حاصل کند. بقیه‌ی زمین‌های استدلال مثل اینکه این کار شستن خون است یا به حکم گذشته‌ بهبود «امروز» هم منتفی است یا ... زمین‌های بدلی و کاذب و بی‌ربط به مغز امر سیاسی است.

#تاملات
@Hamesh1

www.tgoop.com/hamesh1/1537

1.1K viewsedited  Jun 14 at 13:32

درباره‌ی انتخابات پیش‌رو (۱)
ابطال «حق شرکت در انتخابات» فقط با اثبات ناممکنیِ بهبود‌ جزئی است

کنش سیاسی را کاری در مسیر «بهبودهای جزئیِ جمعی» می‌دانم. به این معنای عام هر کاری اعم از نوشتن و گفتن و ساختن تا حتی خفتن و خوردن! اگر به نحوی به سوی بهبود جزئیِ جمعی حرکت کند، آن را می‌توان کنشی سیاسی خواند. با این تعریف کنش سیاسی صرفاً کار بزرگ و رادیکال و انقلابی نخواهد بود. با این تعریف کنش سیاسی تعطیل‌بردار نخواهد بود. با این تعریف کنش سیاسی از تصمیم‌های احساساتی، اعم از حب و بغض‌، یا تکیه بر رؤیا و وعده، فاصله می‌گیرد.

انتخابات‌ها با این مبنا یکی از موقعیت‌های ممکنِ کنشگریِ سیاسی است. می‌گویم ممکن، چون باید به اقتضای تعریف حدّی از استاندارد و معناداریِ انتخاب را داشته باشد. می‌گویم کنشگریِ سیاسی، چون باید بتواند حدّی از بهبود را محقق کند. اگر مقدمه را با این نکته‌ی اخیر جمع کنیم، می‌توانیم بگوییم اگر انتخابات به منزله‌ی یکی از کنشگری‌های سیاسی، امکان بهبود جزئیِ جمعی را فراهم کند، «استفاده» از حقّ مدنی آن معقول و مقبول است.

با این تعریف استفاده‌‌ی از حق انتخاب در انتخابات‌های سیاسی، نه به‌هیچ‌وجه مترادف «لبیک‌گفتن» و «تجدید بیعت» با نظام سیاسی مستقر است و نه به‌هیچ‌وجه مترادف صفت‌هایی مثل «خون‌شویی» و «همدستی» با ظلم‌ها یا بی‌اطلاعی از واقعیت‌ها و درس‌نگرفتن از گذشته. این استفاده‌‌ صرفاً و صرفاً معنایش کنشی در جهت بهبود جزئیِ جمعی سیاسی است و اگر تجویز شود، صرفاً با همین امتیاز و بی‌ربط به معانی بدلیِ دیگر است.

پس استفاده از حق انتخاب‌گری فقط و فقط در صورتی ابطال و بی‌معنا و ترک‌کردنی می‌شود که شرط تحقق بهبود جزئیِ جمعی منتفی شده باشد. در درون این از دست‌دادن، نداشتن «حداقلی» از استانداردهای انتخاباتی هم نهفته است. پس مخالف حضور در انتخابات فقط در صورتی در کار خود پیروز و معقول است و می‌تواند دیگران را از كار غلط استفاده از حقشان انذار دهد که بتواند ثابت کند از راه انتخابات کذایی، حتی بهبود جزئی‌ای هم حاصل نمی‌شود؛ چون محتوای انتخابات بی‌معناست و در صورت انتخاب گزینه الف و ب هیچ تفاوتی در آینده رخ نخواهد داد. راه ابطال‌ و نفی استفاده از حق مدنی انتخابات، فقط و فقط با این نکته‌ی اخیر است و لاغیر. مدافع شرکت در انتخابات هم باید نشان دهد که بهبود جزئیِ جمعی در «امروز» از طریق انتخابات ممکن است و چشم‌پوشی از این حق و سپردن میدان به دیگر مشارکت‌کننده‌ها چه‌بسا «خسارت جمعی» بیشتری حاصل کند. بقیه‌ی زمین‌های استدلال مثل اینکه این کار شستن خون است یا به حکم گذشته‌ بهبود «امروز» هم منتفی است یا ... زمین‌های بدلی و کاذب و بی‌ربط به مغز امر سیاسی است.

#تاملات
@Hamesh1

BY هامِش (علی سلطانی)