هامِش (علی سلطانی)

درباره‌ی انتخابات پیش‌رو (۳)
کژ و مژ در میانه‌ی روزنه‌گشایی و تحریم

👆ادامه از بالا👆

با این اوصاف یعنی به مشارکت هم مجاب شده‌ام؟ یعنی با این مقدمه‌ها انتخابات اندکی معنادار است و می‌توان در کنش سیاسی‌ای کم‌زیان، بهبود جزئیِ جمعی را حاصل کرد؟ صادقانه و قاطعانه هم آری و هم نه. یعنی معتقدم که به دلیل پیچیدگیِ وضعیت، گاهی شواهد و استدلال‌هایی به نفع مشارکت یافت می‌شود و دوباره شواهد و استدلال‌هایی آن نقاط را کمرنگ می‌کند. یعنی کشتیِ تصمیم درست، روان بر دریای کم‌عمقِ ساخته‌وپرداخته‌ی شورای نگهبان، مدام کژ و مژ می‌شود. فکر کنم این وضعیت دست‌کم حال بخش درخورتوجهی از جامعه باشد.

با این حال با عقل ناقصم می‌دانم که هر چه هست، در اخذ این تصمیم نباید شخص کاندیدا ملاک اصلی باشد. مثلا در اینجا خود شخص آقای پزشکیانی که انسانی پاکدست و صادق به نظر می‌آید، نباید ملاک باشد. بگذریم که پاکدستی و صداقت در «اخلاق فردی» اصلاً شرط کافی نیست و کاستی‌های جدی ایشان را در اخلاق اجتماعی نمی‌پوشاند.(۱) یعنی بیش از شخص کاندیدا، باید به جهان امکان‌های فردای پیروزی او [با جریان‌ها و افراد‌ برآمده از پیروزی] اندیشید. اینکه در صورت پیروزی، فارغ از شخص و امکان‌های مثله‌ و محدودشده‌ی رییس‌جمهوری در ساخت سیاسی، چه امکان‌هایی برای گشایش و بهبود بیشتر در وضعیت انسان ایرانی رخ خواهد داد؛ مثلا گشایش برای اندکی تنفس اقتصادی و سپسش فراغت برای توسعه‌ فرهنگی و سیاسی؛ این خط‌کش اصلی‌ست به دید این حقیر و با آن متن و حاشیه‌ی انتخابات را از نظر می‌گذرانم. و با اینکه انتخاب پزشکیانِ سالم و اخلاقی را فارغ از شخصیت ناکافی‌اش، مفید برای تامین حداقلی از امکان‌های بهبود و تحقق آن جهان امکان‌ها یافته بودم، شواهدی مثل مناظره‌های بی‌رمق و تأسف‌بار اول و قرینه‌های دلسردکننده‌ی دیگر از گرمای آن تصمیم کاسته است. به همین دلیل هنوز کژ و مژ در کشاکش این تصمیمم و با میل بیشتر به مشارکت و رأی به پزشکیان، همچنان درباره‌ی اتفاقات و گزاره‌ها تأمل خواهم کرد.

۱- در یادداشت «ساده‌زیستیِ حاکم مهم‌تر است یا عدالت ساختاری‌اش؟» توضیح داده‌ام که اخلاق فردی از قبیل ساده‌زیستی شخصی در ارزیابی‌های حاکم سیاسی در جهان امروز، جزء آخرین معیارهاست.

#تاملات
@Hsmesh1

www.tgoop.com/hamesh1/1546

965 viewsedited  Jun 18 at 08:48

درباره‌ی انتخابات پیش‌رو (۳)
کژ و مژ در میانه‌ی روزنه‌گشایی و تحریم

👆ادامه از بالا👆

با این اوصاف یعنی به مشارکت هم مجاب شده‌ام؟ یعنی با این مقدمه‌ها انتخابات اندکی معنادار است و می‌توان در کنش سیاسی‌ای کم‌زیان، بهبود جزئیِ جمعی را حاصل کرد؟ صادقانه و قاطعانه هم آری و هم نه. یعنی معتقدم که به دلیل پیچیدگیِ وضعیت، گاهی شواهد و استدلال‌هایی به نفع مشارکت یافت می‌شود و دوباره شواهد و استدلال‌هایی آن نقاط را کمرنگ می‌کند. یعنی کشتیِ تصمیم درست، روان بر دریای کم‌عمقِ ساخته‌وپرداخته‌ی شورای نگهبان، مدام کژ و مژ می‌شود. فکر کنم این وضعیت دست‌کم حال بخش درخورتوجهی از جامعه باشد.

با این حال با عقل ناقصم می‌دانم که هر چه هست، در اخذ این تصمیم نباید شخص کاندیدا ملاک اصلی باشد. مثلا در اینجا خود شخص آقای پزشکیانی که انسانی پاکدست و صادق به نظر می‌آید، نباید ملاک باشد. بگذریم که پاکدستی و صداقت در «اخلاق فردی» اصلاً شرط کافی نیست و کاستی‌های جدی ایشان را در اخلاق اجتماعی نمی‌پوشاند.(۱) یعنی بیش از شخص کاندیدا، باید به جهان امکان‌های فردای پیروزی او [با جریان‌ها و افراد‌ برآمده از پیروزی] اندیشید. اینکه در صورت پیروزی، فارغ از شخص و امکان‌های مثله‌ و محدودشده‌ی رییس‌جمهوری در ساخت سیاسی، چه امکان‌هایی برای گشایش و بهبود بیشتر در وضعیت انسان ایرانی رخ خواهد داد؛ مثلا گشایش برای اندکی تنفس اقتصادی و سپسش فراغت برای توسعه‌ فرهنگی و سیاسی؛ این خط‌کش اصلی‌ست به دید این حقیر و با آن متن و حاشیه‌ی انتخابات را از نظر می‌گذرانم. و با اینکه انتخاب پزشکیانِ سالم و اخلاقی را فارغ از شخصیت ناکافی‌اش، مفید برای تامین حداقلی از امکان‌های بهبود و تحقق آن جهان امکان‌ها یافته بودم، شواهدی مثل مناظره‌های بی‌رمق و تأسف‌بار اول و قرینه‌های دلسردکننده‌ی دیگر از گرمای آن تصمیم کاسته است. به همین دلیل هنوز کژ و مژ در کشاکش این تصمیمم و با میل بیشتر به مشارکت و رأی به پزشکیان، همچنان درباره‌ی اتفاقات و گزاره‌ها تأمل خواهم کرد.

۱- در یادداشت «ساده‌زیستیِ حاکم مهم‌تر است یا عدالت ساختاری‌اش؟» توضیح داده‌ام که اخلاق فردی از قبیل ساده‌زیستی شخصی در ارزیابی‌های حاکم سیاسی در جهان امروز، جزء آخرین معیارهاست.

#تاملات
@Hsmesh1

BY هامِش (علی سلطانی)