هامِش (علی سلطانی)

مرگ امید از غیر برگرفتن است و تکیه بر تجرد و فردیت خود. دورشدن دست‌های دیگران است و مشت‌کردن دست‌های خود. از محبوب‌ها گسستن است و پیوستن به خود. با جمعیت‌ها وداع‌کردن است و جمعیت‌شدن در خود؛ انقطاع محض و تجرد مطلق.

از این زاویه، مهاجرت به مرگ بسیار نزدیک می‌شود. و اصلاً بی‌مناسبت نیست که تجربه‌ی آن را با مرگ یکی گرفته‌اند. در مهاجرت نیز محبوب‌ها و تعلق‌ها آن‌قدر دور می‌شوند که امید وصال،‌ خودش سربه‌زیر راه کج می‌کند و می‌رود؛ می‌داند که به هیچ دستاویزی نمی‌تواند قبای ژنده‌ی خود را بیاویزد و شخص را در غلبه بر انقطاع امیدوار کند. در این وضعیت انسان است و اتکا بر خودِ محض و بی‌تعلق؛ بی‌هیچ پیرایه و پیرامون و پژواکی.

#خرده‌نوشت‌ها
@Hamesh1

www.tgoop.com/hamesh1/1588

1.5K viewsedited  Aug 31 at 22:34

مرگ امید از غیر برگرفتن است و تکیه بر تجرد و فردیت خود. دورشدن دست‌های دیگران است و مشت‌کردن دست‌های خود. از محبوب‌ها گسستن است و پیوستن به خود. با جمعیت‌ها وداع‌کردن است و جمعیت‌شدن در خود؛ انقطاع محض و تجرد مطلق.

از این زاویه، مهاجرت به مرگ بسیار نزدیک می‌شود. و اصلاً بی‌مناسبت نیست که تجربه‌ی آن را با مرگ یکی گرفته‌اند. در مهاجرت نیز محبوب‌ها و تعلق‌ها آن‌قدر دور می‌شوند که امید وصال،‌ خودش سربه‌زیر راه کج می‌کند و می‌رود؛ می‌داند که به هیچ دستاویزی نمی‌تواند قبای ژنده‌ی خود را بیاویزد و شخص را در غلبه بر انقطاع امیدوار کند. در این وضعیت انسان است و اتکا بر خودِ محض و بی‌تعلق؛ بی‌هیچ پیرایه و پیرامون و پژواکی.

#خرده‌نوشت‌ها
@Hamesh1

BY هامِش (علی سلطانی)