ديد‌بان آزار

ديد‌بان آزار

Photo

🔹نگاهی به کتاب «پسافاجعه»؛ حرکت از شخصی‌نویسی به سمت مطالعات فمینیستی

نویسنده: نگار

سال ۲۰۰۱ یک فیلسوف فمینیست تصمیم می گیرد که برای اولین بار از تجاوزی روایت کند که حدود ۱۱ سال قبل برایش رخ داده بود. سوزان برایسون برخلاف سنت‌ رایج دانشگاهی به جای اینکه فهم این پدیده را از نظریات و متون انتزاعی شروع کند، اولین‌ قدم‌ها را از تجربه خودش برمی‌دارد. اینگونه بود که او کتاب پسافاجعه را به نگارش درآورد تا خواننده یک داستان شخصی را در چارچوب روایت‌های تاریخی، سیاسی و اجتماعی گسترده‌تری بفهمد.

به کتاب «پسافاجعه» می توان از دو دریچه متفاوت نگاه کرد. این اثر سوزان برایسون از یک طرف کتابی است برای فهم خود تجاوز، هم‌ذات پنداری قربانی و دفترچه راهنمایی برای اطرافیان آزاردیده.از طرف دیگر کتابی بوده برای فهم نوعی از متدلوژی مطالعات فمینیستی که تبیین فلسفی را از چیزی شبیه به اتوبیوگرافی شروع می‌کند. برایسون کتاب خود را با نگاه اول آغاز می‌کند و ابتدا در فصل اول درباره خود حادثه و بعد از آن می‌نویسد. از نگاه او آزاردیده برای روایت تجاوز، تلاش می‌کند که قطعه‌های متلاشی شده خود را کنار هم قرار دهد و این کار کمک می‌کند که دوباره بتواند پیوندهای ایمان و اعتماد به جامعه را برقرار کند. سپس مرحله به مرحله وقایع را شرح می‌دهد.

شرح اینکه حادثه تجاوز برای او چطور اتفاق افتاده، بعد از آن در ایستگاه پلیس، در دادگاه، در پزشکی قانونی چه تجاربی را پشت سر گذرانده است؟ در طول این وقایع چه احساساتی داشته و دیگران به او با چه نگاهی نگریسته‌اند؟ برایسون به جز خاطره‌نویسی، گویی در بخش‌هایی از کتاب خطاب به بازمانده‌ها و اطرافیان قربانی حرف‌می‌زند. برای آنهایی که بعد از تعرض از خود می‌پرسند: «آیا من هیچ وقت بهبود می‌یابم؟ آیا من هیچ وقت به جایی که قبل از تعرض بودم برمی‌گردم؟» و خطاب به آنهایی که در برخورد و همراهی با قربانی سردرگم هستند. او مسیر خود پس از تجاوز را شرح می‌دهد تا به قربانیان بگوید تعرض جنسی ویرانگر است اما می‌شود از آن جان سالم به در برد.

نویسنده بعد از خاطره‌نویسی کم‌کم رو به تحلیلی انتزاعی می‌آورد و درباره این می‌نویسد که چطور می‌توان از یک امر شخصی شروع به فلسفیدن کرد. از همین رو باید گفت دانشی که برایسون درباره تجاوز می‌سازد، اول از خودش شروع می‌شود. یعنی جمع‌آوری اطلاعات را از خود شروع کرده است. روش او برآمده از فلسفه‌ای است که نمی‌خواهد دوگانه بین ساحت شخصی و سیاسی را بپذیرد. درنتیجه برایسون برای فهم صدای حاشیه از جهان‌بینی متفاوتی وارد می‌شود و در تولید دانش استراتژی جدیدی به کار می گیرد. در حالی که در سنت دانشگاهی روایت‌های اول شخصی بی‌اعتبار شمرده می‌شوند، برایسون با این استراتژی مطالعات سنتی را به چالش می‌کشد و بنیان دانش فمینیستی را بر تجارب خود می‌گذارد. او بعد از نگارش این کتاب، مطالعه درباب تجاوز را ادامه داده و سال‎‌های اخیر کمپین‌هایی با هشتگ #چراصحبت‌کردم و #چراچیزی نگفتم شروع کرد.

🔹کتاب «پسافاجعه» سال ۱۴۰۳ با ترجمه امیر صائمی در انتشارات برج منتشر شد.

@harasswatch

www.tgoop.com/harasswatch/4002

878 viewsNov 6, 2024 at 19:52

🔹نگاهی به کتاب «پسافاجعه»؛ حرکت از شخصی‌نویسی به سمت مطالعات فمینیستی

نویسنده: نگار

سال ۲۰۰۱ یک فیلسوف فمینیست تصمیم می گیرد که برای اولین بار از تجاوزی روایت کند که حدود ۱۱ سال قبل برایش رخ داده بود. سوزان برایسون برخلاف سنت‌ رایج دانشگاهی به جای اینکه فهم این پدیده را از نظریات و متون انتزاعی شروع کند، اولین‌ قدم‌ها را از تجربه خودش برمی‌دارد. اینگونه بود که او کتاب پسافاجعه را به نگارش درآورد تا خواننده یک داستان شخصی را در چارچوب روایت‌های تاریخی، سیاسی و اجتماعی گسترده‌تری بفهمد.

به کتاب «پسافاجعه» می توان از دو دریچه متفاوت نگاه کرد. این اثر سوزان برایسون از یک طرف کتابی است برای فهم خود تجاوز، هم‌ذات پنداری قربانی و دفترچه راهنمایی برای اطرافیان آزاردیده.از طرف دیگر کتابی بوده برای فهم نوعی از متدلوژی مطالعات فمینیستی که تبیین فلسفی را از چیزی شبیه به اتوبیوگرافی شروع می‌کند. برایسون کتاب خود را با نگاه اول آغاز می‌کند و ابتدا در فصل اول درباره خود حادثه و بعد از آن می‌نویسد. از نگاه او آزاردیده برای روایت تجاوز، تلاش می‌کند که قطعه‌های متلاشی شده خود را کنار هم قرار دهد و این کار کمک می‌کند که دوباره بتواند پیوندهای ایمان و اعتماد به جامعه را برقرار کند. سپس مرحله به مرحله وقایع را شرح می‌دهد.

شرح اینکه حادثه تجاوز برای او چطور اتفاق افتاده، بعد از آن در ایستگاه پلیس، در دادگاه، در پزشکی قانونی چه تجاربی را پشت سر گذرانده است؟ در طول این وقایع چه احساساتی داشته و دیگران به او با چه نگاهی نگریسته‌اند؟ برایسون به جز خاطره‌نویسی، گویی در بخش‌هایی از کتاب خطاب به بازمانده‌ها و اطرافیان قربانی حرف‌می‌زند. برای آنهایی که بعد از تعرض از خود می‌پرسند: «آیا من هیچ وقت بهبود می‌یابم؟ آیا من هیچ وقت به جایی که قبل از تعرض بودم برمی‌گردم؟» و خطاب به آنهایی که در برخورد و همراهی با قربانی سردرگم هستند. او مسیر خود پس از تجاوز را شرح می‌دهد تا به قربانیان بگوید تعرض جنسی ویرانگر است اما می‌شود از آن جان سالم به در برد.

نویسنده بعد از خاطره‌نویسی کم‌کم رو به تحلیلی انتزاعی می‌آورد و درباره این می‌نویسد که چطور می‌توان از یک امر شخصی شروع به فلسفیدن کرد. از همین رو باید گفت دانشی که برایسون درباره تجاوز می‌سازد، اول از خودش شروع می‌شود. یعنی جمع‌آوری اطلاعات را از خود شروع کرده است. روش او برآمده از فلسفه‌ای است که نمی‌خواهد دوگانه بین ساحت شخصی و سیاسی را بپذیرد. درنتیجه برایسون برای فهم صدای حاشیه از جهان‌بینی متفاوتی وارد می‌شود و در تولید دانش استراتژی جدیدی به کار می گیرد. در حالی که در سنت دانشگاهی روایت‌های اول شخصی بی‌اعتبار شمرده می‌شوند، برایسون با این استراتژی مطالعات سنتی را به چالش می‌کشد و بنیان دانش فمینیستی را بر تجارب خود می‌گذارد. او بعد از نگارش این کتاب، مطالعه درباب تجاوز را ادامه داده و سال‎‌های اخیر کمپین‌هایی با هشتگ #چراصحبت‌کردم و #چراچیزی نگفتم شروع کرد.

🔹کتاب «پسافاجعه» سال ۱۴۰۳ با ترجمه امیر صائمی در انتشارات برج منتشر شد.

@harasswatch

BY ديد‌بان آزار