یادداشت‌ها | شایان هوشیار

✅️ احضار به وزارت اطلاعات

✍️ شایان هوشیار
➖️ ۴ بهمن ۱۴۰۳

🔺️بخش اول

🔹️صبح پنج‌شنبۀ هفتۀ گذشته، که اتفاقاً مشغول رتق و فتق امور مربوط به بیمۀ اتومبیلم بودم، Private Number معروف بر روی تلفنم ظاهر شد. بار اول نتوانستم پاسخ دهم. چند دقیقه‌ای گذشت و مجدداً تماس گرفتند. این‌بار چون از دفتر بیمه خارج شده بودم، توانستم پاسخ دهم. مثل همیشه بعد از Accept کردن تماس، سلام عرض کردم. احوال‌پرسی مختصری کردیم و پرسیدند: «آقای هوشیار خودتان هستید؟»؛ من هم پاسخ دادم که در خدمت‌شان هستم. فرمودند که از وزارت اطلاعات هستند و نیاز است شنبه حضوراً مراجعه کنم. دلیلش را پرسیدم و گفتند بابت مواضع، دیدگاه‌ها و مطالب‌تان. من هم گفتم اشکالی ندارد. البته شنبه نمی‌توانستم بروم. قرار شد شنبه تماس بگیرند، تا برای زمان جدید هماهنگ شویم. ظهر شنبه تماس گرفتند و گفتم دوشنبه حوالی ۱۱:۰۰ خدمت‌شان می‌رسم. این البته نه اولین‌باری است که بنده احضار می‌شوم، نه احتمالاً آخرین‌بار خواهد بود.

🔸️دوشنبه خدمت‌شان رسیدم. فرمودند محور گفت‌وگو عمدتاً مواضع و دیدگاه‌های یکی - دو سال اخیر بنده است. من هم گفتم: «با کمال میل». پرسیدند چرا در جریان «اغتشاشات ۱۴۰۱» از آن حمایت کرده‌ام و مشخصاً اتفاقات شهرهایی مثل مهاباد و اشنویه را مهم دانسته‌ام؟ علاوه بر این، چرا نیروهای امنیتی و نظامی را متهم به سرکوب و کشتار کرده‌ام؟ آیا مستنداتی برای اثبات اتهام و ادعای خویش دارم؟ ضمناً نظرم نسبت به خاندان پهلوی چیست و در مورد رضاشاه، محمدرضاشاه و شاهزاده رضا پهلوی چه فکر می‌کنم؟

🔹️گفتم من اولاً از «اغتشاش» حمایت نکرده و نمی‌کنم. البته به‌خاطر ترسم از برخورد نظام با من نیست که از اغتشاش حمایت نمی‌کنم. بلکه عقیدتاً با اغتشاش مخالف و معتقدم هنگامی که فقط «روزنه‌ای» هم از خشونت، افراطی‌گری، رادیکالیسم و تندروی گشوده می‌شود، خیلی یواش و نامحسوس، گفتمان، صلح، منطق، رواداری و گفت‌وگو از درب پشتی خارج می‌شود، می‌رود و پشت سرش را هم نگاه نمی‌کند. در چنین شرایطی هم به‌جای زبان‌ها، اسلحه‌ها و مهمات سخن می‌گویند و ناگفته پیداست این چه‌قدر به‌زیان مردم، کشور، منافع ملی و حتی خود نظام است. من هم با بندبند وجودم از خشونت متنفرم و به همان میزان به تسامح، تعامل، تساهل، گفت‌وگو و منطق گفتمان معتقد و متعهد. بنابراین موضع‌ام در قبال «اغتشاش» کاملاً مشخص است و معتقدم اگر کار به اسلحه، کوکتل مولوتف، بانک‌سوزی، سطل آشغال‌سوزی و تخریب اموال عمومی کشید، باید جلوی آن را گرفت تا لطمه‌ای به امنیت عمومی جامعه وارد نشود و ابعاد فاجعه، فاجعه‌مندتر نگردد. این، اعتقاد بنده پیرامون پدیدۀ اغتشاش است. اما بایستی اندکی رویکرد مسئله‌شناسانه اتخاذ کرد و از خود پرسید چه شده که جامعه به مرحله‌ای رسیده که عده‌ای به‌جای اعتراض مسالمت‌آمیز، دست به کوکتل مولوتف می‌برند و اساساً خشونت و افراطی‌گری تبدیل به سکۀ رایج می‌شود؟

🔸️گفتم هنگامی که کار به اغتشاش می‌کشد، یعنی روان جمعی آسیب دیده. اگر اندکی روان‌شناسی سیاسی بدانیم، متوجه خواهیم شد اغتشاشات در جوامع، معلول و محصول خشمی فرو خورده در اقشار و لایه‌های مختلف جامعه است که عمری شنیده و دیده نشده‌اند، مورد توجه و اهمیت قرار نگرفته‌اند و حاکمیت عاجز از بر آوردن نیازها، مطالبات و خواسته‌های آنان بوده. بنابراین منطق و گفتمان بلاموضوع گشته‌اند و جای خود را به زدن و بستن و گرفتن و بردن داده‌اند. در این شرایط است که «اعتراض» تبدیل به «اغشتاش» می‌شود. یعنی اغشتاش، کنش نیست؛ بلکه واکنش است. عمل نیست، عکس‌العمل است. علت نیست، معلول است و دارای پیش‌زمینه و بستری دور و دراز.‌

🔹️ادامه دادم: بهتر است نظام به‌مجرد این‌که احساس کرد نارضایتی‌ای وجود دارد، بدون فوت وقت وارد گفت‌وگو و تعامل با نخبگان، اساتید دانشگاه و معترضان شود، سخنان آنان را بشنود، به‌آنان حس مورد توجه قرار گرفتن دهد، بی‌تفاوت نباشد، آنان را سرکوب نکند، «جمع» نکند و اگر اعتراض و انتقادشان به‌حق بود، الساعه نسبت به اصلاح سیاست‌ها و شکل حکمرانی اقدام نماید و در غیر این صورت، به‌جای مشت آهنین، منتقدین را با دلیل، استدلال، برهان، منطق و ادله «قانع» نماید. پرسیدم آیا در چنین شرایطی اساساً زمینه و بستر ظهور و بروز خشونت، یا به تعبیر جمهوری اسلامی، «اغتشاش»، در جامعه فراهم می‌شود؟ سرکوب هیچ‌گاه و در هیچ جامعه‌ای جواب نداده. سرکوب، حذف صورت مسئله است و هل دادن آن زیر فرش. نتیجۀ این امر نیز آن می‌شود که بعد از مدتی، آن مسائل سرکوب‌شده از بین نمی‌روند، بلکه به‌شکل بدتر، ویران‌گرتر، خانمان‌براندازتر و زشت‌تری برمی‌گردند. این، حرف شایان هوشیار نیست؛ بلکه یکی از درخشان‌ترین و ارزش‌مندترین یافته‌های زیگموند فروید، پدر علم روان‌شناسی است.

🔺️ادامه را در بخش دوم (پایانی) بخوانید.
@houshyarshayan

www.tgoop.com/houshyarshayan/312

1.0K viewsJan 23 at 18:35

✅️ احضار به وزارت اطلاعات

✍️ شایان هوشیار
➖️ ۴ بهمن ۱۴۰۳

🔺️بخش اول

🔹️صبح پنج‌شنبۀ هفتۀ گذشته، که اتفاقاً مشغول رتق و فتق امور مربوط به بیمۀ اتومبیلم بودم، Private Number معروف بر روی تلفنم ظاهر شد. بار اول نتوانستم پاسخ دهم. چند دقیقه‌ای گذشت و مجدداً تماس گرفتند. این‌بار چون از دفتر بیمه خارج شده بودم، توانستم پاسخ دهم. مثل همیشه بعد از Accept کردن تماس، سلام عرض کردم. احوال‌پرسی مختصری کردیم و پرسیدند: «آقای هوشیار خودتان هستید؟»؛ من هم پاسخ دادم که در خدمت‌شان هستم. فرمودند که از وزارت اطلاعات هستند و نیاز است شنبه حضوراً مراجعه کنم. دلیلش را پرسیدم و گفتند بابت مواضع، دیدگاه‌ها و مطالب‌تان. من هم گفتم اشکالی ندارد. البته شنبه نمی‌توانستم بروم. قرار شد شنبه تماس بگیرند، تا برای زمان جدید هماهنگ شویم. ظهر شنبه تماس گرفتند و گفتم دوشنبه حوالی ۱۱:۰۰ خدمت‌شان می‌رسم. این البته نه اولین‌باری است که بنده احضار می‌شوم، نه احتمالاً آخرین‌بار خواهد بود.

🔸️دوشنبه خدمت‌شان رسیدم. فرمودند محور گفت‌وگو عمدتاً مواضع و دیدگاه‌های یکی - دو سال اخیر بنده است. من هم گفتم: «با کمال میل». پرسیدند چرا در جریان «اغتشاشات ۱۴۰۱» از آن حمایت کرده‌ام و مشخصاً اتفاقات شهرهایی مثل مهاباد و اشنویه را مهم دانسته‌ام؟ علاوه بر این، چرا نیروهای امنیتی و نظامی را متهم به سرکوب و کشتار کرده‌ام؟ آیا مستنداتی برای اثبات اتهام و ادعای خویش دارم؟ ضمناً نظرم نسبت به خاندان پهلوی چیست و در مورد رضاشاه، محمدرضاشاه و شاهزاده رضا پهلوی چه فکر می‌کنم؟

🔹️گفتم من اولاً از «اغتشاش» حمایت نکرده و نمی‌کنم. البته به‌خاطر ترسم از برخورد نظام با من نیست که از اغتشاش حمایت نمی‌کنم. بلکه عقیدتاً با اغتشاش مخالف و معتقدم هنگامی که فقط «روزنه‌ای» هم از خشونت، افراطی‌گری، رادیکالیسم و تندروی گشوده می‌شود، خیلی یواش و نامحسوس، گفتمان، صلح، منطق، رواداری و گفت‌وگو از درب پشتی خارج می‌شود، می‌رود و پشت سرش را هم نگاه نمی‌کند. در چنین شرایطی هم به‌جای زبان‌ها، اسلحه‌ها و مهمات سخن می‌گویند و ناگفته پیداست این چه‌قدر به‌زیان مردم، کشور، منافع ملی و حتی خود نظام است. من هم با بندبند وجودم از خشونت متنفرم و به همان میزان به تسامح، تعامل، تساهل، گفت‌وگو و منطق گفتمان معتقد و متعهد. بنابراین موضع‌ام در قبال «اغتشاش» کاملاً مشخص است و معتقدم اگر کار به اسلحه، کوکتل مولوتف، بانک‌سوزی، سطل آشغال‌سوزی و تخریب اموال عمومی کشید، باید جلوی آن را گرفت تا لطمه‌ای به امنیت عمومی جامعه وارد نشود و ابعاد فاجعه، فاجعه‌مندتر نگردد. این، اعتقاد بنده پیرامون پدیدۀ اغتشاش است. اما بایستی اندکی رویکرد مسئله‌شناسانه اتخاذ کرد و از خود پرسید چه شده که جامعه به مرحله‌ای رسیده که عده‌ای به‌جای اعتراض مسالمت‌آمیز، دست به کوکتل مولوتف می‌برند و اساساً خشونت و افراطی‌گری تبدیل به سکۀ رایج می‌شود؟

🔸️گفتم هنگامی که کار به اغتشاش می‌کشد، یعنی روان جمعی آسیب دیده. اگر اندکی روان‌شناسی سیاسی بدانیم، متوجه خواهیم شد اغتشاشات در جوامع، معلول و محصول خشمی فرو خورده در اقشار و لایه‌های مختلف جامعه است که عمری شنیده و دیده نشده‌اند، مورد توجه و اهمیت قرار نگرفته‌اند و حاکمیت عاجز از بر آوردن نیازها، مطالبات و خواسته‌های آنان بوده. بنابراین منطق و گفتمان بلاموضوع گشته‌اند و جای خود را به زدن و بستن و گرفتن و بردن داده‌اند. در این شرایط است که «اعتراض» تبدیل به «اغشتاش» می‌شود. یعنی اغشتاش، کنش نیست؛ بلکه واکنش است. عمل نیست، عکس‌العمل است. علت نیست، معلول است و دارای پیش‌زمینه و بستری دور و دراز.‌

🔹️ادامه دادم: بهتر است نظام به‌مجرد این‌که احساس کرد نارضایتی‌ای وجود دارد، بدون فوت وقت وارد گفت‌وگو و تعامل با نخبگان، اساتید دانشگاه و معترضان شود، سخنان آنان را بشنود، به‌آنان حس مورد توجه قرار گرفتن دهد، بی‌تفاوت نباشد، آنان را سرکوب نکند، «جمع» نکند و اگر اعتراض و انتقادشان به‌حق بود، الساعه نسبت به اصلاح سیاست‌ها و شکل حکمرانی اقدام نماید و در غیر این صورت، به‌جای مشت آهنین، منتقدین را با دلیل، استدلال، برهان، منطق و ادله «قانع» نماید. پرسیدم آیا در چنین شرایطی اساساً زمینه و بستر ظهور و بروز خشونت، یا به تعبیر جمهوری اسلامی، «اغتشاش»، در جامعه فراهم می‌شود؟ سرکوب هیچ‌گاه و در هیچ جامعه‌ای جواب نداده. سرکوب، حذف صورت مسئله است و هل دادن آن زیر فرش. نتیجۀ این امر نیز آن می‌شود که بعد از مدتی، آن مسائل سرکوب‌شده از بین نمی‌روند، بلکه به‌شکل بدتر، ویران‌گرتر، خانمان‌براندازتر و زشت‌تری برمی‌گردند. این، حرف شایان هوشیار نیست؛ بلکه یکی از درخشان‌ترین و ارزش‌مندترین یافته‌های زیگموند فروید، پدر علم روان‌شناسی است.

🔺️ادامه را در بخش دوم (پایانی) بخوانید.
@houshyarshayan

BY یادداشت‌ها | شایان هوشیار