ایرانِ بزرگِ فرهنگی

‏تکلیف ما با کمک خارجی چه باید باشد؟

شاید هیچ‌کس به خوبی نتانیاهو نمی‌توانست با این مصاحبه‌ی آخر خود، حباب توهّم اپوزیسیون Do Nothing ما را بترکاند. به‌ویژه بعد از سخنرانی تجزیه‌طلبانه‌ی وزیر امورخارجه‌ش که گویا به نتانیاهو خبر می‌رسانند که:
«آقا چه نشسته‌ای! سرکنگبین امید ایرانیان به کمک اسرائیل به براندازی دارد که صفرا می‌فزاید!»

امیدی که خود او صرفا به قصد این‌که بخشی از ایرانیان را حین حمله به پدافندهای کشورشان به سکوت وادارد، موجب شده بود.

امّا آن سوی داستان، یک رتوریک آب‌زیر‌کاه ذیل شعار «عزت نفس امر ملّی» و کذا، از هرگونه امکان همکاری‌ای هم جلوگیری می‌کند، که اگر بتواند در اذهان عمومی ایرانیان تاثیر بگذارد، این خود خیانت دیگری است. راه درست، رئالیسم بردبارانه و در عین حال ایجاد مهر و پیمان اصولی الیت ایرانی (ولیعهد) بر اساس اشتراک منافع ملّت ایران با دولت‌ملّت اسرائیل در این مبارزهٔ سرنوشت‌ساز است. برای این هم به‌هیچ‌وجه نباید دو کار انجام بشود:
۱- دمونیزه کردن اسرائیل نزد عوام ایرانی
۲- منجی‌سازی از اسرائیل به‌عنوان «ناجی ملّت در بند ایران» و «بازپس‌دادن بدهی‌ای که از زمان کوروش به ما دارند»

استراتژی ما باید این باشد که «مرکز ثقل مبارزه ضمن پذیرش کمک بیرونی، همواره باید معطوف به درون باشد.»

این ناهم‌زمانی‌هایی که بین پذیرش کمک از بیرون با قیام درونی تا کنون پیش آمده، بخشی از تقدیر الهی جهت تنبیه ملّتی شرور بوده که علیه شاه خود شورش کردند. نوش جان‌تان باد! منتها دلیل منطقی آن این است که سازوکارهای یک قیام ملّی علیه ج‌ا ارگانیک و درونی اند، امّا سازوکار کمک خارجی به آن ملّت، ابزارواره است. یعنی ناشی از تصمیم سیاسی رهبر ملّتی دیگر (مربوط یا نامربوط به منافع ملّی آن‌ها) است. شما نمی‌توانی کوک ساعت ملل دیگر را با ساعت بیدار شدن ملّت خود تنظیم کنی، مگر در توهّمی جهان‌وطنانه که چپ‌ها قبل از انقلاب داشتند و حالا این‌هایی که تالی همان چپ سابق هستند امّا خود را اشتباها راست می‌خوانند دارند.

www.tgoop.com/irbozorg/5876

2.2K viewsNov 12 at 20:56

‏تکلیف ما با کمک خارجی چه باید باشد؟

شاید هیچ‌کس به خوبی نتانیاهو نمی‌توانست با این مصاحبه‌ی آخر خود، حباب توهّم اپوزیسیون Do Nothing ما را بترکاند. به‌ویژه بعد از سخنرانی تجزیه‌طلبانه‌ی وزیر امورخارجه‌ش که گویا به نتانیاهو خبر می‌رسانند که:
«آقا چه نشسته‌ای! سرکنگبین امید ایرانیان به کمک اسرائیل به براندازی دارد که صفرا می‌فزاید!»

امیدی که خود او صرفا به قصد این‌که بخشی از ایرانیان را حین حمله به پدافندهای کشورشان به سکوت وادارد، موجب شده بود.

امّا آن سوی داستان، یک رتوریک آب‌زیر‌کاه ذیل شعار «عزت نفس امر ملّی» و کذا، از هرگونه امکان همکاری‌ای هم جلوگیری می‌کند، که اگر بتواند در اذهان عمومی ایرانیان تاثیر بگذارد، این خود خیانت دیگری است. راه درست، رئالیسم بردبارانه و در عین حال ایجاد مهر و پیمان اصولی الیت ایرانی (ولیعهد) بر اساس اشتراک منافع ملّت ایران با دولت‌ملّت اسرائیل در این مبارزهٔ سرنوشت‌ساز است. برای این هم به‌هیچ‌وجه نباید دو کار انجام بشود:
۱- دمونیزه کردن اسرائیل نزد عوام ایرانی
۲- منجی‌سازی از اسرائیل به‌عنوان «ناجی ملّت در بند ایران» و «بازپس‌دادن بدهی‌ای که از زمان کوروش به ما دارند»

استراتژی ما باید این باشد که «مرکز ثقل مبارزه ضمن پذیرش کمک بیرونی، همواره باید معطوف به درون باشد.»

این ناهم‌زمانی‌هایی که بین پذیرش کمک از بیرون با قیام درونی تا کنون پیش آمده، بخشی از تقدیر الهی جهت تنبیه ملّتی شرور بوده که علیه شاه خود شورش کردند. نوش جان‌تان باد! منتها دلیل منطقی آن این است که سازوکارهای یک قیام ملّی علیه ج‌ا ارگانیک و درونی اند، امّا سازوکار کمک خارجی به آن ملّت، ابزارواره است. یعنی ناشی از تصمیم سیاسی رهبر ملّتی دیگر (مربوط یا نامربوط به منافع ملّی آن‌ها) است. شما نمی‌توانی کوک ساعت ملل دیگر را با ساعت بیدار شدن ملّت خود تنظیم کنی، مگر در توهّمی جهان‌وطنانه که چپ‌ها قبل از انقلاب داشتند و حالا این‌هایی که تالی همان چپ سابق هستند امّا خود را اشتباها راست می‌خوانند دارند.

BY ایرانِ بزرگِ فرهنگی