tgoop.com/ketabkhanepdf12/24010
Last Update:
عفاف و حجاب
قانونی که قانون نیست
اخیرا در مجلس قانون حجاب و عفاف تصویب شده، طبق این قانون:
۱.اگه توی خیابان یا فضای مجازی، لباسی بپوشید که پایین‌تر از گردن یا بالاتر از مچ یا بالاتر از ساعد دیده بشه مشمول جریمه ۸ میلیونی میشید که پله پله بیشتر هم میشه
۲.اگر جریمه رو ندید مجوز خروج از کشور و گواهینامه و تعویض پلاک ندارید.
۳.مهاجرین و اتباع بیگانه میتونن برای امر به معروف مجوز بگیرن
۴.اگه به آمران به معروف توهین یا پرخاش کنید جریمه ۸ تا ۱۸ میلیونی دارید.
۵.راننده اسنپ و تپسی باید گزارش مسافراشون رو بدن تا جرایمشون بخشیده بشه!
این مدت خیلی‌ها در مورد قانون حجاب و تبعاتش صحبت کردن. برای مثال گفتن که این قانون قصد داره مردم رو در مقابل مردم بگذاره و به شکل سیستماتیک، ساختارهای اجتماعی ایران رو فرسوده کنه. اما آیا با توجه به تعریف رسمی قانون، میشه اسم این «دستورالعمل» رو قانون گذاشت؟
«حاکمیت قانون» با «حکومت به زور قانون» فرق می‌کنه. این که حاکم‌ها دستوراتی صادر کنن و بعد توقع داشته باشن این دستورات اجرا بشه، اسمش حاکمیت قانون نیست. دقیقا برعکس. در حاکمیت قانون، این مردم هستن که با استخراج قوانین، قدرت حکومت رو محدود می‌کنن و مطمئن می‌شن که جامعه به سمت هرج‌ومرج و فروپاشی نمی‌ره.
هر قانون باید شرایطی رو داشته باشه تا بشه اسمش رو قانون گذاشت. برای مثال یک قانون باید اجراپذیر باشه. مثلا همین بحث فیلترینگ، شما نمی‌تونید در ایران از فیلترشکن استفاده نکنید. امکانش نیست، در نتیجه به هیچ وجه نمی‌شه گفت استفاده از فیلترشکن خلاف قانونه، حتی اگر مجلس این قانون رو تصویب کنه.
مورد بعدی برای قانون، مشارکت عمومیه. یعنی عموم مردم با اندیشه‌های متفاوت بتونن در تدوین قوانین شرکت کنن. به زبان ساده، نماینده‌ای که مخالف حجاب هست هم بتونه نامزد بشه، فعالیت کنه، رای بیاره و صدای اون بخشی از جامعه باشه که با چنین قانونی مخالفه. بدون مشارکت عمومی، ما نهایتا بتونیم یک دستورالعمل داشته باشیم نه یک قانون.
لازمه قانون شفاف و قابل فهم باشه. مثلا اگر قراره افراد بی‌حجابی رو گزارش کنن، باید روشن باشه که مبنای اندازه‌گیری چیه؟ سازوکار نظارت روش چیه؟ آیا افراد از قانون، برای تسویه حساب یا اخاذی استفاده نمی‌کنن؟ چه کسانی مجاز به چه اقداماتی هستن؟ مبهم بودن و تفسیرپذیربودن، قانون رو از اعتبار می‌ندازه.
قانون باید با اصول اخلاقی (مثل تقویت پیوندهای اجتماعی) حقوق بشر (مثل حق آزادی انتخاب) و ارزش‌های جامعه همخوانی داشته باشه. همین الان هم ممکنه جامعه ما برهنگی کامل رو نپسنده. در نتیجه اگر قانون بخواد جلوی برهنگی مطلق رو بگیره، کسی اعتراضی نمی‌کنه. اما وقتی قانون تناسبی با جامعه ایران، جامعه جهانی و اصول اخلاقی نداشته باشه، اعتبارش رو از دست می‌ده.
قانون باید به عدالت و برابری اعضای جامعه کمک کنه و در راستای ثبات و پایداری جامعه باشه. قانون خوب قانونی هست که اگر نباشه جامعه به سمت ناپایداری، اختلاف و ظلم پیش بره. اگر خود قانون بخواد عامل اختلاف، تبعیض، ظلم و نابرابری بشه، به سختی میشه بهش گفت قانون.
اگر قوانینی وجود داشته باشن که این اصول رو تامین کنن، هیچ انسان عاقلی به کلیتش اعتراض نمی‌کنه. اما وقتی صغیر و کبیر، عالم و عامی، دانشگاهی و بازاری صداشون دراومده، یک لحظه بشینید فکر کنید، کجای مسیر رو اشتباه اومدیم که نه یک بخش کوچکی از جامعه بلکه هیچ بخشی از جامعه با ما موافق و هم‌صدا نیست؟
در پایان بد نیست یادی هم از ولتر بکنیم که میگفت:
آخرین درجه فساد، به کار بردن قوانین برای ظلم است!🩸
@ketabkhanepdf12
BY کتابخانه علمی
Share with your friend now:
tgoop.com/ketabkhanepdf12/24010