وُهومَن اَمشاسِپَند

✅ اشوزرتشت بر این باور است که انتخاب راه راست یا کژ، بستگی به میزان دانایی انسان دارد.
دانا آگاهانه راه درست را برمی‌گزیند. و نادان ناخود‌آگاه به راه نادرست کشیده می‌شود.
در این جاست که پیامبر وظیفه‌ی انسان را در میران کشاکش نیکی و بدی - که خود می‌آفریند - به روشنی مشخص کرده است.
وظیفه ی انسان مبارزه‌ی پیگیر و افزاینده با بدی است ؛ اما نکته قابل توجه در این پیمان اهورایی اشوزرتشت، این است که چون گرایش به بدی نتیجه‌ی قهری نادانی و نا آگاهی است پس نخستین شرط این مبارزه‌ی سپند و سازنده این است که دانش و بینش و آگاهی انسان‌ها، به طور مستمر و مداوم افزایش یابد. و بر همین باور است که اشوزرتشت نخستین تکلیف انسان را در این پیکار زندگی ساز چنین تعیین می کند :
◀️ آگاه شدن و آگاه کردن، افزودن بر دانش خود و دیگران، گسترش دادن و عمق بخشیدن به بینش انسان.
(کدام راه بهترین است؟ راه راست یا راه دروغ؟
دانا باید حقیقت را برای مردم آشکار سازد تا نادان نتواند مردم ناآگاه را گمراه کند.
ای اهورا مزدا ؛
کسانی را که ارزش راستی و نیک اندیشی را برای دیگران آشکار می‌کنند یاری کن).
(👈گاتاها هات ۳۱ بند ۱۷)

✅ گفتیم که بنا به باور اشوزرتشت، اهورامزدا ؛ بر پایه ی قانون خلقت (نظام آفرینش) - که گاتاها آن را قانون اَشا یا راستی نامیده است - انسان را در اندیشیدن و در گزینش، آزاد آفریده است. به عبارت دیگر انسان دارای اختیار است که نیک بیندیشد یا بد، راست بیندیشد یا کژ، درست بیندیشد یا نادرست. حال اگر راست بیندیشد این راستی در گفتار و کردارش هم منعکس می‌شود و نیکی به وجود می‌آید. و اگر کژ بیندیشد این کژی و ناراستی در گفتار و کردارش هم بازتاب می‌یابد و در نتیجه بدی آفریده می‌شود.
پس به این ترتیب «بد» در خلقت آفریدگار وجود ندارد و زاییده‌ی اندیشه‌ی ناراست انسان است ؛ در این صورت به جای اینکه بگوییم : «نیکی» و «بدی» در جهان وجود دارد ، بهتر است بگوییم :
«نیک اندیشی» و «بد اندیشی» در جهان وجود دارد .
(این دو واژه مرکب در اوستا به صورت [سِپَنتامَینو] و [اَنگرَه‌مَینو] آمده است.
✔️ مَینو به معنی منش و اندیشه است.
✔️ سِپَنتا به معنی افزاینده و سازنده،
✔️ اَنگرَه یعنی کاهنده و تباهنده .
پس سِپنَتامَینو یعنی اندیشه سازنده و نیک، و اَنگرَه‌مَینو یعنی اندیشه ی مخرب و بد.
واژه ی اوستایی اَنگره‌مَینو بعدا در پارسی به صورت اهریمن در آمده است. پس اهریمن در فرهنگ اوستایی نیز موجودی - به هر صورت - نیست بلکه به چم اندیشه‌ی کاهنده و تباهنده می‌باشد).
۹
@khashatra

www.tgoop.com/khashatra/39985

256 viewsبردیا, Jun 24 at 06:57

✅ اشوزرتشت بر این باور است که انتخاب راه راست یا کژ، بستگی به میزان دانایی انسان دارد.
دانا آگاهانه راه درست را برمی‌گزیند. و نادان ناخود‌آگاه به راه نادرست کشیده می‌شود.
در این جاست که پیامبر وظیفه‌ی انسان را در میران کشاکش نیکی و بدی - که خود می‌آفریند - به روشنی مشخص کرده است.
وظیفه ی انسان مبارزه‌ی پیگیر و افزاینده با بدی است ؛ اما نکته قابل توجه در این پیمان اهورایی اشوزرتشت، این است که چون گرایش به بدی نتیجه‌ی قهری نادانی و نا آگاهی است پس نخستین شرط این مبارزه‌ی سپند و سازنده این است که دانش و بینش و آگاهی انسان‌ها، به طور مستمر و مداوم افزایش یابد. و بر همین باور است که اشوزرتشت نخستین تکلیف انسان را در این پیکار زندگی ساز چنین تعیین می کند :
◀️ آگاه شدن و آگاه کردن، افزودن بر دانش خود و دیگران، گسترش دادن و عمق بخشیدن به بینش انسان.
(کدام راه بهترین است؟ راه راست یا راه دروغ؟
دانا باید حقیقت را برای مردم آشکار سازد تا نادان نتواند مردم ناآگاه را گمراه کند.
ای اهورا مزدا ؛
کسانی را که ارزش راستی و نیک اندیشی را برای دیگران آشکار می‌کنند یاری کن).
(👈گاتاها هات ۳۱ بند ۱۷)

✅ گفتیم که بنا به باور اشوزرتشت، اهورامزدا ؛ بر پایه ی قانون خلقت (نظام آفرینش) - که گاتاها آن را قانون اَشا یا راستی نامیده است - انسان را در اندیشیدن و در گزینش، آزاد آفریده است. به عبارت دیگر انسان دارای اختیار است که نیک بیندیشد یا بد، راست بیندیشد یا کژ، درست بیندیشد یا نادرست. حال اگر راست بیندیشد این راستی در گفتار و کردارش هم منعکس می‌شود و نیکی به وجود می‌آید. و اگر کژ بیندیشد این کژی و ناراستی در گفتار و کردارش هم بازتاب می‌یابد و در نتیجه بدی آفریده می‌شود.
پس به این ترتیب «بد» در خلقت آفریدگار وجود ندارد و زاییده‌ی اندیشه‌ی ناراست انسان است ؛ در این صورت به جای اینکه بگوییم : «نیکی» و «بدی» در جهان وجود دارد ، بهتر است بگوییم :
«نیک اندیشی» و «بد اندیشی» در جهان وجود دارد .
(این دو واژه مرکب در اوستا به صورت [سِپَنتامَینو] و [اَنگرَه‌مَینو] آمده است.
✔️ مَینو به معنی منش و اندیشه است.
✔️ سِپَنتا به معنی افزاینده و سازنده،
✔️ اَنگرَه یعنی کاهنده و تباهنده .
پس سِپنَتامَینو یعنی اندیشه سازنده و نیک، و اَنگرَه‌مَینو یعنی اندیشه ی مخرب و بد.
واژه ی اوستایی اَنگره‌مَینو بعدا در پارسی به صورت اهریمن در آمده است. پس اهریمن در فرهنگ اوستایی نیز موجودی - به هر صورت - نیست بلکه به چم اندیشه‌ی کاهنده و تباهنده می‌باشد).
۹
@khashatra

BY وُهومَن اَمشاسِپَند