وُهومَن اَمشاسِپَند

✅ آریایی ها سده ها بعد به واسطه ی سردی هوا یا به مناسبت دیگر از آن جا مهاجرت نموده به طرف جنوب آمدند و به نقطه ای رسیدند که به موجب نوشته ی کتاب های پهلوی دارای دو فصل بود تابستانی به مدت هفت ماه از فروردین تا پایان مهر و زمستانی به درازای پنج ماه از اول آبان تا پایان اسفند.
پدران ما سده ها در این محل زیسته و سپس از آن جا به سوی ایران مینو نشان آمده رحل اقامت افکندند.
حالا اگر درست دقت نماییم می بینیم که از اول آبان تا روز دهم بهمن که جشن سده است درست سد روز از زمستان بزرگ پنج ماهه می گذرد و با این توضیح اگر ما سده را روز سدم زمستان پنج ماهه بدانیم به راه غلط نرفته ایم.
در ایران باستان این جشن بزرگ ملی در روز دهم بهمن نزديک غروب آفتاب با آتش افروزی و سرود خوانی و دست افشانی و پای کوبی برگزار می شد و همه ی افراد مملکت از هر فرقه و مذهبی که بودند در آن شرکت می جستند. پس از برچیده شدن دودمان ساسانی باز هم این جشن مانند سایر اعیاد بزرگ ملی ایران از رونق نیفتاد و هر سال برگزار می شد.
کهن ترین جشنی که در دوره ی اسلامی به طور آبرومند از سده بر پا کردید توسط مرداویج زیاری بود که در سال ۳۲۳ هجری در اصفهان برگزار شد و نویسندگان ایرانی از شکوه و جلال این جشن در تاریخ مطالبی ذکر نموده اند.
در پایان سده ی چهارم در زمان سلطان محمود غزنوی دوباره این جشن رونقی پیدا کرد.

📚 بُن مایه :

برگرفته از نسک ؛ مراسم مذهبی و آداب زرتشتیان.

✍ نوشته ی ؛ موبد اردشیر آذر گشسب.

✍ رونوشت ؛ بردیا بزرگمهر.

۲۵۲
@khashatra

ادامه دارد...

www.tgoop.com/khashatra/41237

341 viewsبردیا, Feb 2 at 02:45

✅ آریایی ها سده ها بعد به واسطه ی سردی هوا یا به مناسبت دیگر از آن جا مهاجرت نموده به طرف جنوب آمدند و به نقطه ای رسیدند که به موجب نوشته ی کتاب های پهلوی دارای دو فصل بود تابستانی به مدت هفت ماه از فروردین تا پایان مهر و زمستانی به درازای پنج ماه از اول آبان تا پایان اسفند.
پدران ما سده ها در این محل زیسته و سپس از آن جا به سوی ایران مینو نشان آمده رحل اقامت افکندند.
حالا اگر درست دقت نماییم می بینیم که از اول آبان تا روز دهم بهمن که جشن سده است درست سد روز از زمستان بزرگ پنج ماهه می گذرد و با این توضیح اگر ما سده را روز سدم زمستان پنج ماهه بدانیم به راه غلط نرفته ایم.
در ایران باستان این جشن بزرگ ملی در روز دهم بهمن نزديک غروب آفتاب با آتش افروزی و سرود خوانی و دست افشانی و پای کوبی برگزار می شد و همه ی افراد مملکت از هر فرقه و مذهبی که بودند در آن شرکت می جستند. پس از برچیده شدن دودمان ساسانی باز هم این جشن مانند سایر اعیاد بزرگ ملی ایران از رونق نیفتاد و هر سال برگزار می شد.
کهن ترین جشنی که در دوره ی اسلامی به طور آبرومند از سده بر پا کردید توسط مرداویج زیاری بود که در سال ۳۲۳ هجری در اصفهان برگزار شد و نویسندگان ایرانی از شکوه و جلال این جشن در تاریخ مطالبی ذکر نموده اند.
در پایان سده ی چهارم در زمان سلطان محمود غزنوی دوباره این جشن رونقی پیدا کرد.

📚 بُن مایه :

برگرفته از نسک ؛ مراسم مذهبی و آداب زرتشتیان.

✍ نوشته ی ؛ موبد اردشیر آذر گشسب.

✍ رونوشت ؛ بردیا بزرگمهر.

۲۵۲
@khashatra

ادامه دارد...

BY وُهومَن اَمشاسِپَند