kokermag l مجله سینمایی کوکر

هفته ششم با سینمای نوین آرژانتین

سرمشق‌ها
نوشتۀ کوئنتین، ترجمۀ کسری کرباسی
کوتاه دربارۀ ویولا و سینمای ماتیاس پی‌نیرو

فیلم‌های ماتیاس پی‌نیرو بی‌قیدیِ شکسپیری را به سرحدش می‌رسانند: در پایان هر بازیگری می‌تواند هر شخصیتی را - حتی با تعویضِ جنسیت - بازی کند. انگار که تمامی بدن‌ها، اسم‌ها و تمام شخصیت‌های شکسپیر و پی‌نیرو غیر قابل تفکیک‌اند. در ویولا، ماریا پیلار نقش شخصیتی به ‌اسم ویولا را بازی می‌کند که – اصولاً - هیچ ارتباطی به تئاتر ندارد. اما با دختری آشنا می‌شود که در اجرایی از شب دوازدهم بازی می‌کند و از ویولا می‌خواهد که جایگزین او باشد. در پردۀ دوم شب دوازدهم، ویولا خود را به‌شکل مردی به نام سزاریو درمی‌آورد، ولی در نمایشِ داخل فیلم اسمِ مرد باسانیو، شخصیتی از تاجر ونیزی است. هر عضو همه‌فن‌حریفِ این فرقه‌ی جادویی قادر است بازی کند، بنویسد، یا حتی ساز بزند، چنان‌ که در پایانِ ویولا به‌ وضوح نشان داده می‌شود. این اغتشاشات و جابجایی‌های بی‌پایان مدام در فیلم ادامه پیدا می‌کنند. پی‌نیرو گفته که نمی‌خواهد از آن نوع فیلم‌هایی بسازد که مسیر شخصیت‌ها به‌دلیل هوشمندیِ فیلمنامه با هم برخورد می‌کند، بلکه فیلمی می‌خواهد که اجازه دهد آدم‌ها به هر شکلی که می‌خواهند یا می‌توانند زندگی کنند. اما، در هر صورت، تمام این تک‌روها که همچون ارگان‌های تک‌سلولیِ جدا از هم زندگی می‌کنند، در تلاش برای موفقیت در عشق و هنر، نهایتاً در یک مجلس عیشِ سمبلیک در هم می‌آمیزند، جایی که فیلم و تئاتر، مرد و زن، موسیقی و ادبیات، کار و فراغت، قرارِ عشقی و گفتگو، به‌شکل یک وجودِ واحد درمی‌آیند. فیلم به فیلم، پی‌نیرو این عمل جادویی را به‌کمال نزدیک‌تر کرده، و ویولا برجسته‌ترین فیلمِ تا به امروزِ اوست.

لینک‌ پرونده سینمای نوین آرژانتین:

https://kokermag.com/close-enctr-enctr-7/

#newargentinecinema @kokermag

Kokermag

برخورد هفت

www.tgoop.com/kokermag/674

1.1K viewsedited  Sep 3, 2024 at 12:37

هفته ششم با سینمای نوین آرژانتین

سرمشق‌ها
نوشتۀ کوئنتین، ترجمۀ کسری کرباسی
کوتاه دربارۀ ویولا و سینمای ماتیاس پی‌نیرو

فیلم‌های ماتیاس پی‌نیرو بی‌قیدیِ شکسپیری را به سرحدش می‌رسانند: در پایان هر بازیگری می‌تواند هر شخصیتی را - حتی با تعویضِ جنسیت - بازی کند. انگار که تمامی بدن‌ها، اسم‌ها و تمام شخصیت‌های شکسپیر و پی‌نیرو غیر قابل تفکیک‌اند. در ویولا، ماریا پیلار نقش شخصیتی به ‌اسم ویولا را بازی می‌کند که – اصولاً - هیچ ارتباطی به تئاتر ندارد. اما با دختری آشنا می‌شود که در اجرایی از شب دوازدهم بازی می‌کند و از ویولا می‌خواهد که جایگزین او باشد. در پردۀ دوم شب دوازدهم، ویولا خود را به‌شکل مردی به نام سزاریو درمی‌آورد، ولی در نمایشِ داخل فیلم اسمِ مرد باسانیو، شخصیتی از تاجر ونیزی است. هر عضو همه‌فن‌حریفِ این فرقه‌ی جادویی قادر است بازی کند، بنویسد، یا حتی ساز بزند، چنان‌ که در پایانِ ویولا به‌ وضوح نشان داده می‌شود. این اغتشاشات و جابجایی‌های بی‌پایان مدام در فیلم ادامه پیدا می‌کنند. پی‌نیرو گفته که نمی‌خواهد از آن نوع فیلم‌هایی بسازد که مسیر شخصیت‌ها به‌دلیل هوشمندیِ فیلمنامه با هم برخورد می‌کند، بلکه فیلمی می‌خواهد که اجازه دهد آدم‌ها به هر شکلی که می‌خواهند یا می‌توانند زندگی کنند. اما، در هر صورت، تمام این تک‌روها که همچون ارگان‌های تک‌سلولیِ جدا از هم زندگی می‌کنند، در تلاش برای موفقیت در عشق و هنر، نهایتاً در یک مجلس عیشِ سمبلیک در هم می‌آمیزند، جایی که فیلم و تئاتر، مرد و زن، موسیقی و ادبیات، کار و فراغت، قرارِ عشقی و گفتگو، به‌شکل یک وجودِ واحد درمی‌آیند. فیلم به فیلم، پی‌نیرو این عمل جادویی را به‌کمال نزدیک‌تر کرده، و ویولا برجسته‌ترین فیلمِ تا به امروزِ اوست.

لینک‌ پرونده سینمای نوین آرژانتین:

https://kokermag.com/close-enctr-enctr-7/

#newargentinecinema @kokermag

BY kokermag l مجله سینمایی کوکر