بهترین کار این است که یکه و تنها پیاده‌روی کنیم، اما مسئله این است که آدمی هیچ‌وقت تنهای تنها نیست. همان‌طور که هنری دیوید تورو نوشته است: «معاشران بسیاری در خانه دارم، مخصوصاً صبح‌ها که هیچ‌کس به من سر نمی‌زند.» غوطه‌خوردن در طبیعت یعنی حواس‌پرتی مدام. همه‌چیز با شما حرف می‌زند، به شما خوشامد می‌گوید، می‌‌خواهد توجه‌تان را جلب کند: درختان، گل‌ها، رنگ جاده‌ها، زوزه‌ی باد، وزوز حشرات، غُل‌غُل رودها، ضربات پایتان بر روی زمین: آن خش‌خش‌ها و پچ‌پچ‌ها که به حضور شما پاسخ می‌دهند. همین‌طور باران. باران سبک و لطیف همراهی ثابت‌قدم است، نجوایی است که به آن گوش می‌دهید، نجوایی با آهنگ‌ها، طغیان‌ها، وقفه‌ها: صدای واضحِ چکیدن چکه‌های آب بر سطح صیقلی صخره‌ها، رشته‌ی آهنگین و بلند بارانی سیل‌آسا که بی‌وقفه فرو می‌بارد.
🔸از‌ کتاب فلسفه‌ی پیاده‌روی

🔸‌فلسفه‌ی پیاده‌روی
نوشته‌ی فردریک گورو
ترجمه‌ی مهدی امیرخانلو

۲۴۰ صفحه
رقعی/ شومیز

🔸سفارش از طریق وب‌سایت نشر ماهی
🌐 www.nashremahi.com