سُهِیل مَلِکی🖊

مغازه ی کفاشی که دیروز به آنجا رفتم تقریبا یک جای خوب شهر بود ( به قول عوام بالا شهر !!! ) ، چند وقتی هم بود که چپ و راست پیامک میداد که بیا ببر و بیا بخر و تخفیف بگیر و از این جور حرفها و آخر سر دیروز تطمیع شدم و به سرم زد که عصر سری به اونجا بزنم.

حدود عصر بود ، مغازه تقریبا شلوغ بود و حالا هرکسی نسبت به سلیقه ی خودش داشت کفش انتخاب میکرد . ناگفته نمونه که فروشگاه فقط کالا و کفش ایرانی میفروخت و یکی از نمایندگی های فروش کفش ایرانی بود . تقریبا ربع ساعتی در بین مردم و کفش ها چرخیدم و آخر سر یک جفت کفش نظرم را جلب کرد . در گوشه به گوشه ی فروشگاه فروشندگان ایستاده بودند و تقریبا همه ی کالا ها بارکد و برچسب ( تَگ محافظت ) داشتند که خدایی ناکرده اگر کسی شیطنت کرد سیستم حفاظتی اعلان کنه . حالا اینکه کدام ابلهی میخواهد یک لنگه کفش را بدزدد و حالا فرض هم دزدید با آن لنگه کفش دزدی چه می خواهد بکند ، بماند که هنوز هم درگیرش هستم.

اما چیزی که بیشتر از همه غمگینم کرد ، پاشنه کش پلاستیکی ای بود که برای راحتی و پرو آسان تر کفشها توسط مشتری بر روی نیمکت ها بود و آن هم تَگ محافظتی داشت . خدای من شاهده وزن پاشنه کش پلاستیکی از وزن یک توپ پلاستیکی ساده کمتر بود و حتی اگر آن را به دزد هدیه هم می دادند ، باز به دردش نمی خورد ولو اینکه ده تا هم به او می دادند 😞

نمی دانم چرا یک شعر شریف آمد و آرام در ذهنم رقصید ، من روی نیمکت نشستم و شروع به نوشتن کردم:

صدای شلیک
در جنگل پیچید
بی محابا دویدم
این بار شکارچی
تیر را
در سینه ی خود
شلیک کرده بود

در خیالات خودم بودم ، که مردی دستی روی شانه ام زد و گفت اگر پاشنه کش را نیازی ندارید به من بدهید تا کفشم را پرو کند ، سر بلند کردم و مرد یک کفش در دستش و یک پایش بدون کفش بود و من داشتم به این فکر میکردم او اگر این یک لنگه کفش را بدزدد تا سالها باید همه جا لِی لِی برود 😞

👤سهیل-ملکی

@Malekisoheil

www.tgoop.com/malekisoheil/7527

346 viewsedited  Feb 11 at 08:04

مغازه ی کفاشی که دیروز به آنجا رفتم تقریبا یک جای خوب شهر بود ( به قول عوام بالا شهر !!! ) ، چند وقتی هم بود که چپ و راست پیامک میداد که بیا ببر و بیا بخر و تخفیف بگیر و از این جور حرفها و آخر سر دیروز تطمیع شدم و به سرم زد که عصر سری به اونجا بزنم.

حدود عصر بود ، مغازه تقریبا شلوغ بود و حالا هرکسی نسبت به سلیقه ی خودش داشت کفش انتخاب میکرد . ناگفته نمونه که فروشگاه فقط کالا و کفش ایرانی میفروخت و یکی از نمایندگی های فروش کفش ایرانی بود . تقریبا ربع ساعتی در بین مردم و کفش ها چرخیدم و آخر سر یک جفت کفش نظرم را جلب کرد . در گوشه به گوشه ی فروشگاه فروشندگان ایستاده بودند و تقریبا همه ی کالا ها بارکد و برچسب ( تَگ محافظت ) داشتند که خدایی ناکرده اگر کسی شیطنت کرد سیستم حفاظتی اعلان کنه . حالا اینکه کدام ابلهی میخواهد یک لنگه کفش را بدزدد و حالا فرض هم دزدید با آن لنگه کفش دزدی چه می خواهد بکند ، بماند که هنوز هم درگیرش هستم.

اما چیزی که بیشتر از همه غمگینم کرد ، پاشنه کش پلاستیکی ای بود که برای راحتی و پرو آسان تر کفشها توسط مشتری بر روی نیمکت ها بود و آن هم تَگ محافظتی داشت . خدای من شاهده وزن پاشنه کش پلاستیکی از وزن یک توپ پلاستیکی ساده کمتر بود و حتی اگر آن را به دزد هدیه هم می دادند ، باز به دردش نمی خورد ولو اینکه ده تا هم به او می دادند 😞

نمی دانم چرا یک شعر شریف آمد و آرام در ذهنم رقصید ، من روی نیمکت نشستم و شروع به نوشتن کردم:

صدای شلیک
در جنگل پیچید
بی محابا دویدم
این بار شکارچی
تیر را
در سینه ی خود
شلیک کرده بود

در خیالات خودم بودم ، که مردی دستی روی شانه ام زد و گفت اگر پاشنه کش را نیازی ندارید به من بدهید تا کفشم را پرو کند ، سر بلند کردم و مرد یک کفش در دستش و یک پایش بدون کفش بود و من داشتم به این فکر میکردم او اگر این یک لنگه کفش را بدزدد تا سالها باید همه جا لِی لِی برود 😞

👤سهیل-ملکی

@Malekisoheil

BY سُهِیل مَلِکی🖊