📔در سوگ سرو ایران؛ استاد سیدجواد طباطبایی

با حضور و سخنرانی استادان برجسته  کشور
و جمعی از دانشجویان و علاقه مندان به استاد:

#احمد_نقیب_زاده
#موسی_غنی_نژاد
#ژاله_آموزگار
#حمید_احمدی
#اصغر_دادبه
#صادق_سجادی
#بهروز_غریب_پور
#محمد_جواد_کاشی
#احسان_هوشمند
#قدیر_نصری
#ناصر_سلطانی
#اسماعیل_خلیلی
#الهه_ابوالحسنی
#حامد_زارع
#مصطفی_نصیری
#اشکان_زارع
#امین_مرئی

- همراه با هنرنمایی:
#سهراب_پور_ناظری

- اجرای برنامه:
#سید_نوید_کلهرودی

🗓 سه شنبه 16 اسفند 1401، ساعت 16

🏡 خانه اندیشمندان علوم انسانی، سالن فردوسی

🔹برنامه به صورت حضوری برگزار می شود.

🔹ورود برای عموم آزاد و رایگان است.

🆔 @iranianhht
@Nedaye_siyasat

باسمه تعالی
آسیب شناسی اعتراضات اخیر: ریشه ها، عملکرد و پیامدها
(اتحادیه انجمنهای علمی دانشجویی علوم سیاسی ایران، 1401/12/15)
 
سه نکته مقدماتی:
1- تمرکز بر آسیب شناسی است.
2- تمرکز بر حوزه دین و سیاست است.
3- ناجنبش اعتراضات با مرگ مهسا امینی به جنبش اجتماعی تبدیل شد.
 
آسیب شناسی اعتراضات اخیر از سه بعد قابلیت بررسی دارد:
1- آسیب شناسی خود این واقعه: رنگ و بوی سکولار داشتن، دین گریزی، سلبی بودن، و بدون رهبر و سازماندهی و ایدئولوژی بودن.
2- آسیب شناسی مواضع حکومت و حاکمان: ساده دیدن موضوع (در حالی که جدی است)، پاک کردن صورت مسئله به جای آن، حل مسئله در سطح نهادها (و نادیده گرفتن قدرت مویرگی)، ناکارآمد شدن احزاب (به عنوان چرخ دنده دموکراسی یا مردم سالاری)، و نبودن سازوکار نهادینه برای اعتراضات مدنی. ریشه همه اینها در حاکم نبودن اصول اولیه حکمرانی است.
3- آسیب شناسی تحلیلهای مربوط به این واقعه: جناحی شدن تحلیلها، خارج شدن بحث از اصولگرایی و اصلاح طلبی، سوء استفاده گروه های برانداز، و مانند آن.
به نظر می رسد راه حل در چند مسئله باشد:
1- مویرگی دیدن قدرت،
2- جدی گرفتن مسئله (و تفهم این پدیده)،
3- جدی گرفتن اصول حکمرانی (و استفاده از متخصصان)،
4- پرهیز از سیاسی و امنیتی شدن مسئله،
5- زمینه سازی سازوکارهای نهادینه شدن اعتراضات: تحزب و نهادینه شدن اعتراضات مدنی،
6- کمک به رسیدن به اجماع نسبی بین جریانهای موجود   
و ....

صوت جلسه 👇

اسلام و شرافت انسانی
کرسی ترویجی پروفسور محمد لگنهاوزن
ناقد: سیدصادق حقیقت
پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، قم (20 اسفند 1401)

@s_sadegh_haghighat

💢 کارزار درخواست حل مسائل و مشکلات استخدامی فارغ‌التحصیلان رشته علوم سیاسی و گرایش های مرتبط

🔺 با امضاء این درخواست، کارگروه ویژه اشتغال دانشجویان علوم سیاسی ایران را برای پیشبرد بهتر برنامه‌ها و اهداف یاری کنید.

🔻 برای امضاء درخواست از طریق لینک زیر اقدام کنید.

https://www.karzar.net/69086

—————————————-
روابط عمومی اتحادیه انجمن‌های علمی دانشجویی علوم سیاسی ایران

@usips_ir

ضرورت تبدیل مشکل به مسأله
محمدرضا یوسفی
🔹 در ایام انتخابات 1400 زیاد می شنیدیم که مسألۀ اصلی کشور، اقتصاد است. اخیرا مقامات کشور در سخنان نوروز نیز بر این نکته تاکید کرده اند که مسألۀ اصلی، اقتصاد است. اما این سوال در اینجا طرح می شود که منشأ این
تلقی چیست؟ چرا اقتصاد برای کشور ما مسأله است و یا چرا مسألۀ اصلی است؟ چرا در این میان مسائل اقتصادی، دو مسئلۀ تورم و کندی تولید در میان مسائل اقتصادی در اولویت هستند؟ اساسا معیار تشخیص و تمایز مسألۀ اصلی از غیر اصلی چیست؟ چگونه می توان مسألۀ اصلی را از مسئله غیراصلی جدا کرد؟
🔹 فرض کنید یک روز از سقف خانه، آب می چکد یا کارخانه ای که روزانه، هزار واحد تولید می کرده، الان تولید آن به 900 واحد کاهش یافته است در اینجا یک چیز از کار افتاده و یا درست کار نمی کند بنابراین ما با یک مشکل مواجه شده ایم. زیرا وقتی ساختمان، قیرگونی شده، انتظار این است که با آمدن باران، سقف چکه نکند یا انتظار این است که کارخانه با ظرفیت تمام کار کند اما الان با ظرفیت کمتر کار می کند و در نتیجه، روند مورد انتظار طی نمی شود. پس مشکلی وجود دارد. مشکل یک امر واقعی و در اکثر مواقع عینی است که می توان با مشاهده و حس و یا مطالعات تجربی به آن دست یافت.
🔹اگر ساکنان خانه در خواب باشند متوجه مشکل نمی شوند و یا اگر متوجه شده اند اما به دلایلی خود را به بی خیالی زده اند و یا مدیران کارخانه اساسا نسبت به افت تولید کارخانه بی تفاوت باشند و یا به سرپوش گذاشتن بر آن، تمایل داشته باشند؛ در این صورت مشکل ممکن است در حد مشکل باقی بماند و یا ممکن است پس از مدتی مشکل حادتر شده، سقف فرو ریزد و یا افت تولید بیشتر گشته و در نهایت مشکل تبدیل به یک بحران شود. اولین مرحله، به رسمیت شناختن مشکل است.
اما هر گاه ساکنان خانه و یا مدیران کارخانه مشکل چکه کردن سقف و کاهش بهره وری را جدی بگیرند و در مقام حل آن بر آیند در اینجا، اولا مشکل به رسمیت شناخته شده و ثانیا تبدیل به یک مسأله شده است. در اینجاست که ساکنان خانه به فکر بررسی موضوع بر آمده، عوامل پیدایش آن و راههای حل آن را دنبال می کنند.
🔹 جامعۀ ایران با مشکلات زیادی در حوزه های مختلف فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی مواجه است. اما پرسش این است که چه تعداد از این مشکلات توسط مقامات به رسمیت شناخته شده و چه تعداد به عنوان یک مسأله به آن نگاه می شود و مسائل نیز با چه معیاری اولویت بندی می شوند.
در یک نگاه کلی، مقامات کشور تلاش زیادی داشته اند که بر برخی مشکلات سرپوش گذاشته و حتی متخصصان در حوزۀ عمومی از آنها سخن نگویند. به عنوان مثال، ازدواج سفید در حوزۀ فرهنگی و اجتماعی یکی از آنهاست که تا مدتها نشست های علمی در محافل محدود آکادمیک نیز در این ارتباط لغو شده است. در حالی که این مشکل، واقعی و ملموس بوده است اما به رسمیت شناخته نشد و الان وضع در آن مرحله باقی نمانده است، امری که مخاطرات فراوانی برای نهاد خانواده و ساختار فرهنگی جامعه رقم می زند.
🔹اعتراضات سریالی چند سال اخیر که فاصلۀ زمانی آنها کمتر و طول مدت آنها بیشتر شده است نیز از جمله مشکلاتی است که واقعی و ملموس بوده و مقامات تمایلی به رسمیت شناختن آنها و سپس تلاش برای کاهش آن نداشته اند. آنان از به کار بردن کلمۀ اعتراض اجتناب کرده و نام اغتشاش بر آن می نهند. طبیعی است مشکلات در حوزۀ فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی در سطح سابق خود باقی نمی ماند و دامنۀ آن در نوبت بعدی گسترش خواهد یافت.
🔹 گاه برخی مشکلات از نگاه مقامات به چشم یک فرصت نگاه می شود. یکی از آنها، پدیدۀ دوقطبی است که به نظر می رسد از سطح مشکل به سطح یک بحران رسیده است. مقامات نیز آن را به رسمیت شناخته اند اما نه برای حل آنها و ایجاد انسجام ملی، بلکه آنان از یک قطب علیه قطب دیگر استفاده می کنند و به تبعات آن نیز توجهی ندارند. در اینجا بحران می تواند تشدید شده، تبدیل به یک فاجعه شود. می توان فهرست بلندبالایی از مشکلات به رسمیت شناخته نشده ردیف کرد که در حال تبدیل به یک بحران بوده و برخی نیز از مرحلۀ بحران نیز در حال گذر هستند.
🔹 به نظر می رسد نظام در قدم نخست باید با شاخص های علمی، مشکلات را شناسایی کند و سپس آنها را به رسمیت شناخته و برای حل آنها با استفاده از ظرفیت های علمی جامعه، چاره جویی کند.

https://www.tgoop.com/yousefimohamadreza

🔹 اقتصاد اسلامی.: ابهامها و چالشها
این روزها مصاحبه آیه الله علوی بروجردی در محافل مطرح شده است. گروهی به طرفداری و گروهی نیز در نقد آن سخن می گویند.
مصاحبه آیه الله علوی بروجردی در سال 1399 با اکوایران موجب مباحث جدلی در مفهوم و دامنه اقتصاد اسلامی شد. به همین مناسبت در مهر 1399، نشستی در مدرسه امام باقر(ع) برگزار شد و در حد فهم خودم به تبیین مفهوم اقتصاد اسلامی و رفع برخی ابهامها پرداختم.
https://www.tgoop.com/yousefimohamadreza

◀️ متن روان نویسی شده کتاب "تنبیه الأمة و تنزیه الملة"، نوشته آیت الله محمد حسین نایینی - ۱۴

✍مهدی نصیری

این نوع حکومت را چون دلبخواهانه و مانند تصرف مالکان در املاکشان و بر اساس اراده و میل شخصی حاکم و سلطان می باشد، تملکی و استبدادی می گویند. همچنین از آن با تعابیر دیگری چون حکومت استعبادی {به بردگی گرفتن}، اعتسافی{ستمکارانه}، تسلطی{سلطه جویانه} و تحکّمی {زورگویانه} یاد می کنند که دلیل این نامگذاریها روشن است. حاکم و رهبر چنین حکومتی را حاکم مطلق، حاکم به امر، مالک رقاب و ظالم قهار و مانند آنها می گویند.   
و مردمی که گرفتار چنین اسارت و مقهور چنین ذلتی هستند، اسیران، خوارشدگان و بندگان می گویند. و چون مانند یتیمان و صغیران بی اختیار در اموال و دارایی های خود، با آنها رفتار می شود، به آنان مستصغرین و تحقیر شدگان هم می گویند. 
و بلکه چون بهره چنین ملت مظلوم و ناآگاه به حقوق خود و ستمکار به خویش که تسخیر استبداد و فانی در خواسته ها و امیال سلطان و رهبرشان  شده اند، از حیات و زندگی مانند نقش و کارکرد گیاهان است که فقط برای رفع نیازهای دیگران خلق شده اند و هیچ بهره مستقلی از حیات ندارند، به آنان مستنبتین یعنی گیاهان صحرایی هم می گویند.
مراتب تحکم و استبداد در این نوع حکومتها به لحاظ خلقیات و درک و خرد متفاوتی که حاکمان و یارانشان دارند و نیز از جهت تفاوت سطوح ادراک و آگاهی و نادانی مردم نسبت به وظایف حکومت و حقوقشان و نیز به لحاظ درجات موحد یا مشرک بودن حاکمان، در میزان فعال مایشاء بودنشان و حکمرانی فرد محور و عدم پاسخگویی شان  و مردم را به بندگی گرفتن (که ویژگیهای خداوند است) متفاوت است و البته بعضی از آنان تا ادعای الوهیت و خدایی پیش می روند  
و به میزانی که مردم یک جامعه آگاهی داشته باشند و از اطاعت سرپیچی کنند، می توانند چنین حکومت و حاکمانی را متوقف کنند و الا  آنان مانند فراعنه که حکایت آنان در تاریخ آمده است، تا آخرین حد استبداد و استکبار و ادعای خدایی پیش خواهند رفت.
و از آنجا که به دلیل سخن معروف «الناس علی دین ملوکهم» (مردم بر آیین و تربیت حاکمانشان هستند) رفتار مردم چنین حکومتهایی با زیردستان خود در هر طبقه و صنفی مانند همان رفتار استبدادی حاکم با مردم است، و ریشه اصلی و منحصر شکل گیری چنین استبداد پلیدی، عدم آگاهی ملت از وظایف حکومت و حقوق شهروندی خود است و قوام و تداوم آن به فقدان مسئولیت در اعمال و رفتار حاکمان و نبودن حسابرسی و نظارت از سوی ملت و نهادهای ملی است.

ادامه دارد

#کتاب_تنبیه_الأمة_و_تنزیه_الملة
@nasiri1342238

#اختصاصی
#جلسه_پنجم


📍خانه اندیشوران جوان

🔰« تاریخمندی؛ پاسخی برای مشکلات دینداری در عصر جدید »

با ارائه: خانم #پروین_قوامی


⏰ 14فروردین 1402 (دوازدهم رمضان)



🔸 صفحات مجازی پژوهشکده اندیشه دینی معاصر

📍اینستاگرام:
https://instagram.com/andishedinimoaser

📍آپارات:
https://www.aparat.com/andishedinimoaser

@andishedinimoaser

چهارسال گذشت از رحلت استاد #رضا_بابایی

او که از اهالي امروز بود
و با تمام افق هاي باز نسبت داشت
و لحن آب و زمين را چه خوب مي فهميد
یادش گرامی

👉  @safaeeye   صفاییه‌نیوزقم

#سخنرانی
فایل تصویری سخنرانی شادروان دکتر داوود فیرحی، استادتمام گروه علوم سیاسی در دانشگاه تهران، با عنوان «زن و حکمرانی در صدر اسلام».
مکان: مؤسسه فهیم.
زمان: 10 بهمن 1398.
قسمت اول.
@Langture

#سخنرانی
فایل تصویری سخنرانی شادروان دکتر داوود فیرحی، استادتمام گروه علوم سیاسی در دانشگاه تهران، با عنوان «زن و حکمرانی در صدر اسلام».
مکان: مؤسسه فهیم.
زمان: 10 بهمن 1398.
قسمت دوم
@Langture

✍️جواد کاشی

🖊 چرا هیچ کس نمی‌گرید
---
در حوزه سیاست، باید به تعادل دو وجه اندیشید: وجه طبیعی امور و وجه عقلانی و مدنی آن. فراموشی و غفلت از یکی فرد را به بیراهه می‌کشاند.

در بدو امر یک شورش و آشوب سیاسی، به طبیعت رابطه نابرابر سیاسی بازمی‌گردد. صبر و تحمل گروهی از مردم خاتمه پیدا کرده است. از حدت گرسنگی و نادیده گرفته‌شدگی و تحقیر، فریاد می‌زنند. عصبانی و خشمگین و کینه‌جویانه دست به هر عملی می‌زنند که نشانگر خشم و اعتراض آنهاست. اما این خشم و اعتراض باید مقاصد آن گروه معترض را هم تامین کند. ممکن است یک اعتراض سیاسی، کار را بر آن گروه بدتر کند. پس باید خرد و تدبیری به میان آورد که اعتراض از مسیر درست به سمت هدف درست حرکت کند. این همان کاری است که تحت عنوان استراتژي عمل شناخته شده است.
@sokhanranihaa
کار دشوار ترکیب متوازن این دو مولفه است. مردان و زنان سیاسی و روشنفکران این دوران گاهی انقلابی می‌شوند و برانداز و از مردم می‌خواهند به جنبش خود ادامه دهند. گاهی محافظه کارند و دلنگران، پس از مردم می‌خواهند دست نگه دارند کار بدتر از این می‌شود و گاه اصلاح طلب‌اند و از مردم می‌خواهند اعتراض خود را به شکل مسالمت جویانه تدبیر کنند. اینها در یک نکته با هم اشتراک نظر دارند، خیال می‌کنند یک جنبش سیاسی را باید تحت سیطره مقاصد تدبیر شده آنان درآورد.

آنچه در نگاه آنها غایب است، وجه طبیعی یک جنبش است. مردم در وهله نخست نه با هدف براندازی و نه اصلاح امور قیام می‌کنند. کاسه صبری است که لبریز شده است. حد و حدود تحقیر و فشاری است که تحمل‌ناپذیر است. نادیده گرفتن وجه طبیعی یک جنبش سیاسی، نگاهی تکنیکال را به یک وضعیت انسانی تحمیل می‌کند. نگاه‌های تکنیکال روح یک وضعیت سیاسی را سرکوب می‌کنند. کسانی که در کسوت استراتژیست ایستاده‌اند و به حسب چشم‌اندازهای گوناگون تحلیل می‌کنند، جان و خون و زندگی یک وضعیت سیاسی را سرکوب کرده‌اند. آنها به جای تحلیل در حال سرکوب‌اند.

در ایران پس از انقلاب نگاه‌های استراتژیستی و تدبیرگرایانه غلبه کرده است. قبل از انقلاب، توجه به وجه طبیعی جنبش‌های سیاسی غلبه داشت. از واژگانی نظیر ظلم و ستم و استثمار استفاده می‌شد. فعالان سیاسی، از تماشای صحنه احساساتی می‌شدند، می‌گریستند، از عمق جانشان شاد می‌شدند، انگیزه‌های انتقام جویانه در دل‌شان شعله می‌کشید. البته مشکل شان هم این بود که از وجوه عقلانی ماجرا غافل بودند و چه بسا کار را بدتر از آن کردند که بود. اینک مردان و زنانی که تحلیل می‌کنند، و توصیه‌های استراتژیک عرضه می‌کنند، نه اشکی می‌ریزند و نه از عمق جانشان شاد می‌شوند. به زبان سرد تحلیل‌های سیاسی خود چسبیده‌اند. زبانی که به کلی از رنج و درد و زخم‌های واقعی در میدان سیاست بیگانه است.
زبان بیانگر عرصه سیاست در ایران پیش از انقلاب پر از حس و عاطفه بود و البته از تاملات عاقبت‌اندیش خالی. زبان بیانگر عرصه سیاست امروز، عاقبت‌اندیش است و به کلی خالی از رنج‌هایی که مردم در صحنه سیاست از آن حقیقتاً می‌نالند. اگر آن روز فعالان سیاسی کار را بدتر از آن کردند که بود، تحلیل‌گران امروز، خود می‌گویند و می‌شنوند و از ارتباط واقعی با آنچه در میدان جاری است ناتوانند. به بازیگران سرگشته عرصه سیاست تبدیل شده‌اند. گاه کارشان به فرصت طلبی رسیده است. صبر می‌کنند ببینند در نتیجه رویدادها چه فرصتی به دست‌شان می‌آید تا راه خود را انتخاب کنند. میدان پیش‌روی شان آنقدر گسترده است که می‌توانید انتظار داشته باشید نامزد انتخابات شوند و یا به صف براندازان بپیوندند. همه چیز بستگی دارد به جریان رویدادهای کف خیابان.

سخن سیاسی باید راهگشای مردم باشد اما فهم عاطفی رنج و درد و آلام مردم است که به کلام سیاسی خون و زندگی عطا می‌کند. کلام سیاسی دیروز پر از زندگی بود اما ناهشیار و بی‌احتیاط، و کلام سیاسی امروز فرصت‌طلب و مرده و بی‌اثر است. بی نسبتی زبان سیاست با وجوه طبیعی، عاطفی و زخم‌های واقعی در عرصه سیاست همه چیز را مستعد بی مهارسازی خشونت می‌کند.
ما به سرانجام ماجرا می‌اندیشیم. یکی هوای برانداختن نظام دارد دیگری در شوق گشودن بابی تازه در انتخابات آتی است. معلوم نیست چرا هیچ کس برای دختران زیبای دانش‌آموز این سرزمین نمی‌گرید که مدرسه برایشان به یک تهدید بزرگ تبدیل شده است. بی وجود چنین عاطفه جمعی، دست آنها که به چنین جنایاتی اقدام می‌کنند نمی‌لرزد. بی وجود عاطفه جمعی، میدان سیاست عرصه تاخت و تاز کسانی است که صاحب قدرتند. تیغ تیزشان هر روز تیزتر می‌شود و میدان عمل و تهدیدشان فراخ‌تر.


.
🆔 @sokhanranihaa
🆔 @javadkashi
🆑کانال سخنرانی ها
🌹