مخفی کردن ناراحتی، دردش از خود ناراحتی بیشتره.

جدی جنس قلب آدمی از چیه که گنجایش این همه غم و غصه رو داره و نمیترکه؟

بعضی وقتا بهتره هیچی نگی فقط یادت بمونه چی شنیدی.

من میخواستم که آن ها را ببخشم...
اما هیچ ندامت و پشیمانی ای در رفتار آن ها دیده نمیشد.

آدما میگن دوسم دارن ولی اونی که واقعا دوسم داره مامانمه.

‏خیلی بهش فکر میکنم ولی در موردش
با کسی حرف نمیزنم و این شاید
غم‌انگیزترین و درست‌ترین کار باشه.

‏یه جا خوندم نوشته بود:
کاش میشد نامرئی شد، کنارش نشست و ساعت‌ها بهش خیره شد، بدون اینکه بفهمه چقدر درگیرشی؛
عمیقا این جمله رو میفهممش.

‏یکی از کلماتی که حس بد بهم میده گفتن «بیخیال» وسط بحث جدیه.

واقعیت نداشتید
فقط یه مشت دیالوگ بودید؛
یه مشت نقاب، یه مشت دروغ.

و اندوه رو در روی من نشست
اندکی در من خیره شد،
گریه را آغاز کرد
و من ساکت ایستادم...
#غاده_السمان

من که یادم نمیره ولی دیگه بنظرم حرف زدن راجبش بی فایدست.

امروز همکارم میگفت: درسته میگن تا جوونید باید کار کنین ولی خب از این جوونی نباید پنج شیش تا خاطره‌ی خوب هم به یادگار بمونه؟ نمیشه همش بدبختی، حمالی و ترافیک باشه که.

کاش هنوزم نامه نوشتن رایج بود.‌ انگار احساس بیشتری رو منتقل میکنه، انگار کلماتش واقعی‌تره؛ یا بوی عطرش که روی کاغذ مونده. چیه این صفحه‌ی سرد کیبورد؟

اگه میخوای رنگین کمونو ببینی
باید تحمل بارونو داشته باشی...

درباره تنهایی، چطور میتوان زیباتر و دقیق‌تر از میکل‌آنژ گفت: من با چیزی زنده‌ام، که دیگران از آن میميرند.

عاشق کسی باشید که شما را دید،
وقتی که برای هرکس دیگری ناپیدا بودی.

همه چیز را پذیرفته ام اما همچنان غمگینم.