ناتاریخ

دربارهٔ تشکیل کلاس‌ها و عدم همراهی قریب به اتفاق اساتید، خصوصاً اساتید تاریخ، با جنبش دانشجویی و جنبش اجتماعی کنونی، یادآوری یک نکته ضروری است:

تاریخ دانشگاه در ایران نشان می‌دهد دانشگاه هیچ‌وقت مانند این روزها زیر ضربهٔ حرامی‌های قبل و بعد از انقلاب قرار نگرفته بود؛ حتی زمانی که سه دانشجوی دانشگاه تهران را جلوی پای نیکسون قربانی کردند و حتی در حادثهٔ کوی دانشگاه تهران چنین به موجودیت و حیثیت دانشگاه شبیخون نزده بودند. در وقایع اخیر بلایی نمانده بر سر دانشگاه نیاورده باشند. حملهٔ حرامی‌ها به دانشگاه شریف، هجوم وحوش چکمه‌پوش به دانشگاهای مختلف در شهرهای مختلف، حمله به خوابگاه‌های دانشجویی دخترانه در شهرهای مختلف، بازداشت‌ وسیع دانشجویان و اخراج و تعلیق برخی اساتید فقط چند نمونه از بلاهایی هست که بر سر دانشگاه آورده‌اند و می‌آورند تا عقدهٔ دهه‌ها را از این نهاد بی‌صاحب و یتیم بگیرند.

در چنین هنگامه‌ای، تشکیل کلاس‌ها و یا سکوت اساتید بیش از هر چیز اهانت به خودشان است. استادی که با وجود بلاهایی که بر سر خانه‌اش می‌آورند کت و شلوار می‌پوشد و یا مقنعه را می‌کشد سرش و عصا را قورت می‌دهد و در کلاس چرندیاتش را نشخوار می‌کند دست‌کم همراه ضمنی این حرامی‌هاست اگر نگوییم حامی این حرامی‌ها. سخن کسی که می‌بیند به خانه‌اش حمله شده اما از موجودیت و خانه و حیثیت خود دفاع نمی‌کند چقدر می‌تواند اعتبار داشته باشد؟ و یا اصولاً می‌تواند اعتبار داشته باشد؟ و یا اصلاً چرا باید اعتبار داشته باشد؟ به این موقعیت در زبان فارسی می‌گویند: خفّت و خواری و ذلت. بزنند توی سرت اما صدایت در نیاید، به خانه‌ات هجوم بیاورند، بچهٔ مردم و همکارت را داخل دانشگاه و جلوی چشمت بگیرند زیر باتون و تو رویت را برگردانی و برگهٔ حضور و غیاب را بزنی زیر بغل و بروی سر کلاس، گویی نه خانی آمده و نه خانی رفته است.

گوسفندان اتو‌کشیده! نمی‌خواهد از «زن و زندگی و آزادی» دفاع کنید، از موجودیت و حیثیت خانهٔ خودتان که سر در آخورش دارید دفاع کنید. ناسلامتی جاندار هستید. هر جانداری از کاشانهٔ خود دفاع می‌کند.

امضا: بی‌تُنبان

#گوسفندان_اتوکشیده
#دانشگاه_یتیم

www.tgoop.com/natarikh/860

2.0K viewsedited  Oct 18, 2022 at 09:11

دربارهٔ تشکیل کلاس‌ها و عدم همراهی قریب به اتفاق اساتید، خصوصاً اساتید تاریخ، با جنبش دانشجویی و جنبش اجتماعی کنونی، یادآوری یک نکته ضروری است:

تاریخ دانشگاه در ایران نشان می‌دهد دانشگاه هیچ‌وقت مانند این روزها زیر ضربهٔ حرامی‌های قبل و بعد از انقلاب قرار نگرفته بود؛ حتی زمانی که سه دانشجوی دانشگاه تهران را جلوی پای نیکسون قربانی کردند و حتی در حادثهٔ کوی دانشگاه تهران چنین به موجودیت و حیثیت دانشگاه شبیخون نزده بودند. در وقایع اخیر بلایی نمانده بر سر دانشگاه نیاورده باشند. حملهٔ حرامی‌ها به دانشگاه شریف، هجوم وحوش چکمه‌پوش به دانشگاهای مختلف در شهرهای مختلف، حمله به خوابگاه‌های دانشجویی دخترانه در شهرهای مختلف، بازداشت‌ وسیع دانشجویان و اخراج و تعلیق برخی اساتید فقط چند نمونه از بلاهایی هست که بر سر دانشگاه آورده‌اند و می‌آورند تا عقدهٔ دهه‌ها را از این نهاد بی‌صاحب و یتیم بگیرند.

در چنین هنگامه‌ای، تشکیل کلاس‌ها و یا سکوت اساتید بیش از هر چیز اهانت به خودشان است. استادی که با وجود بلاهایی که بر سر خانه‌اش می‌آورند کت و شلوار می‌پوشد و یا مقنعه را می‌کشد سرش و عصا را قورت می‌دهد و در کلاس چرندیاتش را نشخوار می‌کند دست‌کم همراه ضمنی این حرامی‌هاست اگر نگوییم حامی این حرامی‌ها. سخن کسی که می‌بیند به خانه‌اش حمله شده اما از موجودیت و خانه و حیثیت خود دفاع نمی‌کند چقدر می‌تواند اعتبار داشته باشد؟ و یا اصولاً می‌تواند اعتبار داشته باشد؟ و یا اصلاً چرا باید اعتبار داشته باشد؟ به این موقعیت در زبان فارسی می‌گویند: خفّت و خواری و ذلت. بزنند توی سرت اما صدایت در نیاید، به خانه‌ات هجوم بیاورند، بچهٔ مردم و همکارت را داخل دانشگاه و جلوی چشمت بگیرند زیر باتون و تو رویت را برگردانی و برگهٔ حضور و غیاب را بزنی زیر بغل و بروی سر کلاس، گویی نه خانی آمده و نه خانی رفته است.

گوسفندان اتو‌کشیده! نمی‌خواهد از «زن و زندگی و آزادی» دفاع کنید، از موجودیت و حیثیت خانهٔ خودتان که سر در آخورش دارید دفاع کنید. ناسلامتی جاندار هستید. هر جانداری از کاشانهٔ خود دفاع می‌کند.

امضا: بی‌تُنبان

#گوسفندان_اتوکشیده
#دانشگاه_یتیم

BY ناتاریخ