tgoop.com/neypub/8464
Last Update:
انسان باید به بالاترین مرتبۀ آرامش توأم با صبر و پایداری در تحمل سختیها دست یابد، و به این باور ژرف برسد که سرچشمۀ لایزال همۀ نیروهای معنوی در درون خود انسان است و همهچیز بسته به خود اوست، به توان او و ارادهاش و به ایجاد ارتباط استوار میان اهدافی که پیش رو دارد و ابزاری که برای نیل به آن اهداف به کار میگیرد، و اینکه هرگز امیدش را از کف ندهد و در دام حالتهای روحی عوامانه و مبتذل و پیشپاافتادهای مانند بدبینی و خوشبینی نیفتد. حالت روحی من آمیزهای از این دو احساس است و از آنها هم فراتر میرود: باید بگویم که من در تفکر بدبینم و در عمل خوشبین. در هر شرایطی، به بدترین احتمال فکر میکنم، تا تمام ذخیرۀ نیروی ارادهام را پیاده کنم و بتوانم مانع را از سر راهم بردارم. هرگز برای خودم توهم ایجاد نکردهام و هرگز دستخوش احساس سرخوردگی نشدهام. همیشه بالاخص به صبری طولانی مجهز بودهام، نه به صبری منفعل و عاری از کنش، بلکه به صبری که از ثبات و استقامت مایه میگیرد.
از کتابِ «نامههای زندان«
(جلد دوم از ۱۹۲۸ تا ۱۹۳۱)
آنتونیو گرامشی
ترجمهٔ اثمار موسوینیا
BY نشر نی

Share with your friend now:
tgoop.com/neypub/8464