موسسهٔ نیمروز Nimruz Institute

محمدعلی دویرحاوی در گفتگو با امرداد (تارنمای خبری زرتشتیان) مطرح کرد:

«ابزارهایی که دانشگاه‌ها در پژوهش‌های ایران‌شناسی به آن‌ها نیاز دارند، در اختیار موسسه‌های علمی مستقل است!»


پرسش: از پاسخ شما، این پرسش در ذهن من شکل گرفت که این موسسات چه ظرفیت‌ها و ابزارهایی دارند که دانشگاه‌ها به آن‌ها نیاز دارند یا در آن‌ها ضعف دارند؟ چون در گفته‌های شما، اهمیت این موسسات بسیار پررنگ است.


پاسخ: پاسخ به این پرسش را می‌توان در چهار محور عمده خلاصه کرد:
۱. چابکی و انعطاف‌پذیری اجرایی: موسسات مستقل قادرند بدون تاخیرهای اداری ناشی از نظام بروکراسی ناکارآمد دانشگاهی، پروژه‌های جدید آموزشی یا پژوهشی را طراحی و اجرا کنند. برای مثال، اگر نیاز به یک کارگاه تخصصی در زمینه هوش مصنوعی یا مطالعات بینافرهنگی وجود داشته باشد، این نهادها می‌توانند در عرض چند هفته آن را برنامه‌ریزی و برگزار کنند، در حالی که روند تصویب رسمی آن در دانشگاه‌ها ممکن است ماه‌ها زمان ببرد و در اثر مسایل متعددی که همه‌ی ما از آن‌ها مطلع هستیم، به فراموشی سپرده شده یا راکد بماند.
۲. تخصص‌های مکمل و نوآور: این موسسات معمولا اعضایی از رشته‌ها و گرایش‌های متفاوت دارند و توان ایجاد پیوندهای میان‌رشته‌ای را دارند. برای نمونه، موسسه‌ای که با همکاری متخصصان علوم انسانی، علوم داده، و طراحی گرافیکی کار می‌کند، می‌تواند داده‌های تاریخی را به صورت تعاملی و گرافیکی تحلیل و منتشر کند؛ کاری که در ساختار معمولی دانشگاه به‌سختی ممکن است.
۳. دسترسی به شبکه‌های نخبگانی و غیررسمی: بسیاری از این موسسات از اعضای دانشگاه‌های مختلف کشور (و حتی خارج از کشور) تشکیل شده‌اند و از طریق شبکه‌های دانشجویی، فارغ‌التحصیلان و مشارکت‌جویان، قابلیت ایجاد کنسرسیوم‌های علمی میان‌دانشگاهی را دارند. این دسترسی بین‌دانشگاهی برای دانشگاه‌هایی که خواهان توسعه همکاری ملی یا منطقه‌ای هستند، مزیتی بزرگ است که متاسفانه تا کنون توسط دانشگاه‌های ما نادیده گرفته شده است.
۴. ارتباط موثر با جامعه و صنعت: نهادهای علمی مستقل – به دلیل انعطاف ساختاری و تمرکز بر مساله‌محوری – معمولا ارتباط فعال‌تری با بخش خصوصی، جامعه مدنی و پروژه‌های میدانی دارند. این ظرفیت می‌تواند در پروژه‌های کاربردی یا کارآفرینی علمی دانشگاه‌ها بسیار موثر باشد.
این موارد البته تنها بخشی از توانی است که امروزه در موسسات مستقل وجود دارد و توسط دانشگاه‌های ما به دلایل متعدد و مختلف نادیده گرفته شده است.


لینک متن کامل مصاحبه در تارنمای امرداد.

@nimruz_ir

❤24👍10👏3👎2

www.tgoop.com/nimruz_ir/656

4.13K viewsedited  Jul 9 at 18:15

محمدعلی دویرحاوی در گفتگو با امرداد (تارنمای خبری زرتشتیان) مطرح کرد:

«ابزارهایی که دانشگاه‌ها در پژوهش‌های ایران‌شناسی به آن‌ها نیاز دارند، در اختیار موسسه‌های علمی مستقل است!»


پرسش: از پاسخ شما، این پرسش در ذهن من شکل گرفت که این موسسات چه ظرفیت‌ها و ابزارهایی دارند که دانشگاه‌ها به آن‌ها نیاز دارند یا در آن‌ها ضعف دارند؟ چون در گفته‌های شما، اهمیت این موسسات بسیار پررنگ است.


پاسخ: پاسخ به این پرسش را می‌توان در چهار محور عمده خلاصه کرد:
۱. چابکی و انعطاف‌پذیری اجرایی: موسسات مستقل قادرند بدون تاخیرهای اداری ناشی از نظام بروکراسی ناکارآمد دانشگاهی، پروژه‌های جدید آموزشی یا پژوهشی را طراحی و اجرا کنند. برای مثال، اگر نیاز به یک کارگاه تخصصی در زمینه هوش مصنوعی یا مطالعات بینافرهنگی وجود داشته باشد، این نهادها می‌توانند در عرض چند هفته آن را برنامه‌ریزی و برگزار کنند، در حالی که روند تصویب رسمی آن در دانشگاه‌ها ممکن است ماه‌ها زمان ببرد و در اثر مسایل متعددی که همه‌ی ما از آن‌ها مطلع هستیم، به فراموشی سپرده شده یا راکد بماند.
۲. تخصص‌های مکمل و نوآور: این موسسات معمولا اعضایی از رشته‌ها و گرایش‌های متفاوت دارند و توان ایجاد پیوندهای میان‌رشته‌ای را دارند. برای نمونه، موسسه‌ای که با همکاری متخصصان علوم انسانی، علوم داده، و طراحی گرافیکی کار می‌کند، می‌تواند داده‌های تاریخی را به صورت تعاملی و گرافیکی تحلیل و منتشر کند؛ کاری که در ساختار معمولی دانشگاه به‌سختی ممکن است.
۳. دسترسی به شبکه‌های نخبگانی و غیررسمی: بسیاری از این موسسات از اعضای دانشگاه‌های مختلف کشور (و حتی خارج از کشور) تشکیل شده‌اند و از طریق شبکه‌های دانشجویی، فارغ‌التحصیلان و مشارکت‌جویان، قابلیت ایجاد کنسرسیوم‌های علمی میان‌دانشگاهی را دارند. این دسترسی بین‌دانشگاهی برای دانشگاه‌هایی که خواهان توسعه همکاری ملی یا منطقه‌ای هستند، مزیتی بزرگ است که متاسفانه تا کنون توسط دانشگاه‌های ما نادیده گرفته شده است.
۴. ارتباط موثر با جامعه و صنعت: نهادهای علمی مستقل – به دلیل انعطاف ساختاری و تمرکز بر مساله‌محوری – معمولا ارتباط فعال‌تری با بخش خصوصی، جامعه مدنی و پروژه‌های میدانی دارند. این ظرفیت می‌تواند در پروژه‌های کاربردی یا کارآفرینی علمی دانشگاه‌ها بسیار موثر باشد.
این موارد البته تنها بخشی از توانی است که امروزه در موسسات مستقل وجود دارد و توسط دانشگاه‌های ما به دلایل متعدد و مختلف نادیده گرفته شده است.


لینک متن کامل مصاحبه در تارنمای امرداد.

@nimruz_ir

BY موسسهٔ نیمروز Nimruz Institute