موسسهٔ نیمروز Nimruz Institute

ایران را دوست می‌داریم، چون ایران دوست‌داشتنی است!

ایران را می‌توان همچون متنی کهن و در عین حال زنده خواند؛ متنی که در هر سطرش، تاریخی چند‌هزار‌ساله از آزمون‌های دشوار و دستاوردهای درخشان نهفته است.

ما ایران را دوست می‌داریم، زیرا این سرزمین:

زادگاه تمدن و خرد است. از دوران عیلام و هخامنشی تا ساسانی و حتی حکومت‌هایی چون صفاری، سامانی، صفوی و تا به امروز، ایران بستر شکل‌گیری اندیشه‌هایی بوده که هم منبع الهام برای اهالی شرق زمین بوده و هم غرب؛ از استوانه کوروش تا فلسفهٔ ابن‌سینا، از ریاضیات خوارزمی تا غزلیات حافظ.

فرهنگ گفت‌وگو و مدارا را پاس داشته است. ایران تاریخی است از همزیستی اقوام، زبان‌ها و ادیان گوناگون. در پهنهٔ آن، تنوع نه تهدید که سرچشمهٔ غنا بوده است؛ حافظهٔ مشترکی که انسجام ملی ایران ما را ساخته است.

هنر را به زبان جهانی بدل کرده است. فرش ایرانی، کاشی‌کاری، خوشنویسی، موسیقی و باغ ایرانی، هر یک زبانِ زیبایی‌اند که مرز نمی‌شناسند و همگان را شیفته می‌کنند.

سرزمین شعر و حکمت است. در اینجا حافظ و فردوسی و مولوی، نه تنها میراث ادبی، که راه‌های زیستنِ شریف و آزاد را به ما آموخته‌اند. شعر ایرانی همچنان سرمایهٔ معنوی برای امید و پایداری در جهان پرآشوب امروز است.

نماد پایداری و بازسازی است. ایران در تاریخ خود بارها دستخوش یورش و بحران شده، اما هر بار از ویرانه‌ها تمدنی نو آفریده است. این روح بازآفرینی، سرزندگیِ فرهنگی ایران را تضمین کرده است.

ما ایران را دوست می‌داریم، زیرا ایران خود آموزگار دوستی است: دوستی با زمین، با زبان، با زیبایی، و با حقیقت.
و در روزگار ما، وظیفهٔ ماست که این دوست‌داشتنیِ بزرگ را پاس بداریم؛ با خرد، با مهر و با کوشش برای آینده‌ای درخور گذشته‌اش.

علیرضا خزایی
مرکز مطالعات ایران‌شناسی نیمروز
۲۱ شهریور ماه سال ۱۴۰۴
ایران

@nimruz_ir

❤60👎3👍2🥰2🔥1

www.tgoop.com/nimruz_ir/676

3.69K viewsSep 12 at 21:20

ایران را دوست می‌داریم، چون ایران دوست‌داشتنی است!

ایران را می‌توان همچون متنی کهن و در عین حال زنده خواند؛ متنی که در هر سطرش، تاریخی چند‌هزار‌ساله از آزمون‌های دشوار و دستاوردهای درخشان نهفته است.

ما ایران را دوست می‌داریم، زیرا این سرزمین:

زادگاه تمدن و خرد است. از دوران عیلام و هخامنشی تا ساسانی و حتی حکومت‌هایی چون صفاری، سامانی، صفوی و تا به امروز، ایران بستر شکل‌گیری اندیشه‌هایی بوده که هم منبع الهام برای اهالی شرق زمین بوده و هم غرب؛ از استوانه کوروش تا فلسفهٔ ابن‌سینا، از ریاضیات خوارزمی تا غزلیات حافظ.

فرهنگ گفت‌وگو و مدارا را پاس داشته است. ایران تاریخی است از همزیستی اقوام، زبان‌ها و ادیان گوناگون. در پهنهٔ آن، تنوع نه تهدید که سرچشمهٔ غنا بوده است؛ حافظهٔ مشترکی که انسجام ملی ایران ما را ساخته است.

هنر را به زبان جهانی بدل کرده است. فرش ایرانی، کاشی‌کاری، خوشنویسی، موسیقی و باغ ایرانی، هر یک زبانِ زیبایی‌اند که مرز نمی‌شناسند و همگان را شیفته می‌کنند.

سرزمین شعر و حکمت است. در اینجا حافظ و فردوسی و مولوی، نه تنها میراث ادبی، که راه‌های زیستنِ شریف و آزاد را به ما آموخته‌اند. شعر ایرانی همچنان سرمایهٔ معنوی برای امید و پایداری در جهان پرآشوب امروز است.

نماد پایداری و بازسازی است. ایران در تاریخ خود بارها دستخوش یورش و بحران شده، اما هر بار از ویرانه‌ها تمدنی نو آفریده است. این روح بازآفرینی، سرزندگیِ فرهنگی ایران را تضمین کرده است.

ما ایران را دوست می‌داریم، زیرا ایران خود آموزگار دوستی است: دوستی با زمین، با زبان، با زیبایی، و با حقیقت.
و در روزگار ما، وظیفهٔ ماست که این دوست‌داشتنیِ بزرگ را پاس بداریم؛ با خرد، با مهر و با کوشش برای آینده‌ای درخور گذشته‌اش.

علیرضا خزایی
مرکز مطالعات ایران‌شناسی نیمروز
۲۱ شهریور ماه سال ۱۴۰۴
ایران

@nimruz_ir

BY موسسهٔ نیمروز Nimruz Institute