موسسهٔ نیمروز Nimruz Institute

ادعای مهدی خلجی دربارۀ شاهنامه فردوسی تنها نشانۀ ناآگاهی و بی‌سوادی اوست!

بی‌شک ادعای مطروحه از جانب مهدی خلجی، مبنی بر «ناشناخته بودن فردوسی و شاهنامه فردوسی در نزد ایرانیان تا یکصد سال پیش»، بی‌پایه‌ترین و بی‌اساس‌ترین ادعایی است که می‌توان در حوزۀ مطالعات ایران‌شناسی، خصوصاً زبان و ادبیات فارسی، طرح کرد! اینکه فردی همچون مهدی خلجی، چنین سخنی بگوید، تنها و تنها نشانۀ ناآگاهی اوست نسبت به تاریخ، فرهنگ و تمدن ایران زمین.

براساس منابع تاریخی و نسخ خطی موجود، شاهنامه فردوسی از دیرباز در جای‌جای ایران از اهمیت و ارزشی فوق‌العاده و بسیار برخوردار بوده و کاتبان بسیاری به استنساخ نسخ متعددی از آن مبادرت ورزیده‌اند. چنانکه می‌توان به مصداق از میان آن‌ها «شاهنامه بایسنقری» در دوران تیموری، «شاهنامه طهماسبی» در دورۀ صفویه و «شاهنامه داوری» در دورۀ قاجار را برشمرد که شاهنامه فردوسی را با نگارگری‌هایی بسیار نفیس به سعی و کوشش برترین هنرمندان روزگار خود، به زیر طبع آراسته‌اند.

گذشته از این، شاعران و ادیبان بسیاری همچون فرخی سیستانی، ارزقی هروی، اسدی توسی، امیر معزّی، سوزنی سمرقندی، انوری ابیوردی، جمال‌الدین عبدالرزاق، نظامی عروضی، ادیب صابر، نظامی گنجوی، عطار نیشابوری، سعدالدین وراوینی، مجد همگر، سعدی شیرازی، امیرخسرو دهلوی، ابن یمین، نظام قاری، جامی، فضولی، سام‌میرزا صفوی، شیخ بهایی، آذر بیگدلی، قائم‌مقام فراهانی، رضاقلی‌خان هدایت، قاآنی شیرازی، بلند اقبال شیرازی، جیحون یزدی، صامت بروجردی، الهامی کرمانشاهی، میرزا آقاخان کرمانی، ادیب‌الممالک فراهانی، طغرل احراری، اقبال لاهوری، صغیر اصفهانی و بسیاری دیگر، از «فردوسی» و «شاهنامه فردوسی» در آثار و اشعار خویش سخن به میان آورده‌اند و این نشانه‌ای است از نامداری و مشهور بودن فردوسی و شاهنامه فردوسی در نزد پیشینیان ما.

همچنین وجود چندین شاهنامه به گویش‌ها و زبان‌های محلی، نظیر شاهنامه لکی، شاهنامه کُردی، شاهنامه لری و غیره، که داستان‌های شاهنامه فردوسی را به نظم درآورده و اقتباس نموده‌اند، نشان می‌دهد که شاهنامه در جای‌جای ایران و در نزد شمار کثیری از نخبگان ایرانی، مشهور و مورد توجه بوده است.

پس به آقای مهدی خلجی، و دیگر همفکران و هم‌اندیشان ایشان، که چنین ناآگاهانه و بی مطالعه دربارۀ تاریخ، فرهنگ و تمدن ایران زمین اظهار رأی می‌کنند، می‌گوییم، که قدری مطالعه و کتاب خواندن، می‌تواند برای شما مفید باشد تا بیاموزید که بی‌پشتوانه علمی و شواهد محکم، هرگز اینگونه با قاطعیت در موضوعاتی این چنین مشخص و اظهر من الشمس، نظری ندهید.

مرکز مطالعات ایران‌شناسی نیمروز
دوشنبه ۷ مهرماه ۱۴۰۴ خورشیدی
ایران

@nimruz_ir

❤40👏16👍9

www.tgoop.com/nimruz_ir/687

3.18K viewsSep 30 at 09:10

ادعای مهدی خلجی دربارۀ شاهنامه فردوسی تنها نشانۀ ناآگاهی و بی‌سوادی اوست!

بی‌شک ادعای مطروحه از جانب مهدی خلجی، مبنی بر «ناشناخته بودن فردوسی و شاهنامه فردوسی در نزد ایرانیان تا یکصد سال پیش»، بی‌پایه‌ترین و بی‌اساس‌ترین ادعایی است که می‌توان در حوزۀ مطالعات ایران‌شناسی، خصوصاً زبان و ادبیات فارسی، طرح کرد! اینکه فردی همچون مهدی خلجی، چنین سخنی بگوید، تنها و تنها نشانۀ ناآگاهی اوست نسبت به تاریخ، فرهنگ و تمدن ایران زمین.

براساس منابع تاریخی و نسخ خطی موجود، شاهنامه فردوسی از دیرباز در جای‌جای ایران از اهمیت و ارزشی فوق‌العاده و بسیار برخوردار بوده و کاتبان بسیاری به استنساخ نسخ متعددی از آن مبادرت ورزیده‌اند. چنانکه می‌توان به مصداق از میان آن‌ها «شاهنامه بایسنقری» در دوران تیموری، «شاهنامه طهماسبی» در دورۀ صفویه و «شاهنامه داوری» در دورۀ قاجار را برشمرد که شاهنامه فردوسی را با نگارگری‌هایی بسیار نفیس به سعی و کوشش برترین هنرمندان روزگار خود، به زیر طبع آراسته‌اند.

گذشته از این، شاعران و ادیبان بسیاری همچون فرخی سیستانی، ارزقی هروی، اسدی توسی، امیر معزّی، سوزنی سمرقندی، انوری ابیوردی، جمال‌الدین عبدالرزاق، نظامی عروضی، ادیب صابر، نظامی گنجوی، عطار نیشابوری، سعدالدین وراوینی، مجد همگر، سعدی شیرازی، امیرخسرو دهلوی، ابن یمین، نظام قاری، جامی، فضولی، سام‌میرزا صفوی، شیخ بهایی، آذر بیگدلی، قائم‌مقام فراهانی، رضاقلی‌خان هدایت، قاآنی شیرازی، بلند اقبال شیرازی، جیحون یزدی، صامت بروجردی، الهامی کرمانشاهی، میرزا آقاخان کرمانی، ادیب‌الممالک فراهانی، طغرل احراری، اقبال لاهوری، صغیر اصفهانی و بسیاری دیگر، از «فردوسی» و «شاهنامه فردوسی» در آثار و اشعار خویش سخن به میان آورده‌اند و این نشانه‌ای است از نامداری و مشهور بودن فردوسی و شاهنامه فردوسی در نزد پیشینیان ما.

همچنین وجود چندین شاهنامه به گویش‌ها و زبان‌های محلی، نظیر شاهنامه لکی، شاهنامه کُردی، شاهنامه لری و غیره، که داستان‌های شاهنامه فردوسی را به نظم درآورده و اقتباس نموده‌اند، نشان می‌دهد که شاهنامه در جای‌جای ایران و در نزد شمار کثیری از نخبگان ایرانی، مشهور و مورد توجه بوده است.

پس به آقای مهدی خلجی، و دیگر همفکران و هم‌اندیشان ایشان، که چنین ناآگاهانه و بی مطالعه دربارۀ تاریخ، فرهنگ و تمدن ایران زمین اظهار رأی می‌کنند، می‌گوییم، که قدری مطالعه و کتاب خواندن، می‌تواند برای شما مفید باشد تا بیاموزید که بی‌پشتوانه علمی و شواهد محکم، هرگز اینگونه با قاطعیت در موضوعاتی این چنین مشخص و اظهر من الشمس، نظری ندهید.

مرکز مطالعات ایران‌شناسی نیمروز
دوشنبه ۷ مهرماه ۱۴۰۴ خورشیدی
ایران

@nimruz_ir

BY موسسهٔ نیمروز Nimruz Institute