tgoop.com/philosophyofss/109
Last Update:
تناهی استعلایی هستی‌شناسانه
ذاتیتِ تناهی برای زمانمندی را می‌توان چنین صورت‌بندی کرد: تناهیِ استعلایی‌هستی‌شناسانه، به‌معنای بنیاد مواجهه، هم حرکتِ متناهیِ از خود به در شدن و برون‌خویش برای مواجهه را رقم می‌زند، و هم شکل‌گیریِ میدان و گسترۀ متناهی به‌مثابۀ افقِ کرانمند برای مواجهه را تعیین می‌کند.
بر اساس تناهی استعلایی به‌معنای تناهیِ زمانمندی - یا به تعبیر هایدگر در وجود و زمان، «تناهیِ آغازین» - است که هرگونه ظهورِ موجود در وجودش، و هرگونه فهم وجود، همواره از پیش، یعنی به‌نحو پیشینی، در درونِ و به‌واسطۀ میدان و عرصه‌ای کرانمند، به‌مثابۀ افق، صورت می‌پذیرد.
از آنجا که وجود به‌مثابۀ مواجهه تفسیر می‌شود و افقِ متناهیِ زمانمندی نیز - که خود برخاسته از برون‌خویشیِ متناهیِ زمانمندی است - امکان‌بخشِ هر مواجهه است؛ بنابراین به این نتیجه خواهیم رسید که «معنای وجود»، همان تناهیِ آغازینِ زمانمندیِ دازاین است.
همچنین، از آنجا که کل فعلیت و پویاییِ درونیِ زمانمندی، چنانکه بیان شد، برخاسته از تناهی استعلایی است، اکنون باید با صراحت و قاطعیت گفت که «بنابراین، پرسشِ وجود، ریشه‌اش را در ذاتِ تناهیِ دازاین دارد» (م. آ. 28، 45). هایدگر صریح‌تر از این بیان که در درسگفتار ایدئالیسم آلمان (فیشته، شلینگ، هگل) و وضعیت مسئلۀ فلسفیِ معاصر آمده است، در همین درسگفتار، پرسش از وجود را بی‌واسطه به پرسش از تناهی پیوند می‌زند و چنین می‌گوید:
«چگونه وجود به‌طور کلی، می‌تواند فهمیده و حتی به مفهوم درآورده شود؟ این پرسش بدان معناست که درونی‌ترین ذاتِ تناهیِ انسان در چیست؟» (همان، 43).
برشی از کتاب
تناهی استعلایی؛ پژوهشی دربارۀ هستی‌شناسی بنیادین هایدگر
نوشتۀ احمد رجبی
#فلسفه_علوم_اجتماعی
#فلسفه_و_علوم_اجتماعی
#هایدگر_و_علوم_اجتماعی
#تناهی_استعلایی
#برش_کتاب
@philosophyofss
BY فلسفه علوم اجتماعی دانشگاه تهران
Share with your friend now:
tgoop.com/philosophyofss/109