tgoop.com/poster_cinematography/3182
Last Update:
🔻
بیشترین پیامهایی که در این کانال دریافت کردم ، برای پست دیوید لینچ بود: اینکه برخی باورشان نمیشود که این همه تخیل معوج و سایکدلیک در سینمای لینچ نه محصول دراگه نه الکل و نه سکس. به نظرم این تصور محصول استیلای بخشی از «فرنچ تئوری»ه. جاییکه رادیکالیسم در شرح و بازنماییْ نسبت نانوشته‌ای دارد با تخریب سوژه (و از این نوع خوانش‌های مشابه و آشنا برای قاطبه شما). در لینچ از این خبرها نیست.
مثلا شاید برای شما قابل باور نباشد که سکانس آخر فیلم بزرگراه گمشده را آقای لینچ بر پایه تجربه تمرین و مراقبه ساخته است: سوژه در بزرگراهی در حال فرار از چندین ماشین پلیس است. نمای جلوی سوژه هم یه بزرگراه سیاه است با نوری بسیار اندک که خودِ فرد بر آن افکنده. یک عدم قطعیت تمام عیار؛ پلیس را فکرهای مزاحم بپندارید و سیاهیِ روبه‌جلو را عدم قطعیتِ زیستی. در واقع، شما از همه طرف احاطه شده‌اید. در نهایت هم سوژه دچار رعشه و فغان می‌شود و به یکباره برای لحظاتی سکوت چیره شده و فیلم با آهنگ «من آشفته‌حالم» از دیوید بویی تمام می‌گردد. این پیوستار را کسانی که تجربه مستمرِ تمرین دارند به خوبی متوجه می‌شوند.
دفعه دیگر که لینچ نگاه کردید به این شباهت‌ها فکر کنید◾️
تصویر و زندگی
BY تصویر و زندگی
Share with your friend now:
tgoop.com/poster_cinematography/3182