راه توده - Rahetudeh

در بیانیه 8 ماده‌ای آیت الله خمینی، گشایش دوباره فضای سیاسی کشور و ضرورت اجرای دقیق قانون اساسی مورد تاکید قرار گرفته بود. در فاصله صدور این بیانیه تا یورش اول به حزب توده ایران، بحث اساسی در هیات سیاسی، در باره تفسیر این بیانیه بود. عده‌ای آن را چنان جدی ارزیابی کرده بودند که ضرورت خروج از کشور را منتفی میدانستند و شماری نیز زمینه اجرای چنان بیانیه‌ ای را در فضای سیاسی آن روز ایران ممکن نمی‌دانستند و نسبت به اجرای آن بدبین بودند. از شاخص ترین افراد هیات سیاسی که هیچگونه خوش بینی را متصور نبود و حتی اعتقاد داشت حکومت همه رهبران حزب را اعدام دسته جمعی خواهد کرد، زنده یاد "اخگر" عضو مشاور هیات سیاسی بود که نظرات خود را در پلنوم وسیع 17 نیز در یک نامه رسمی در اختیار هیات سیاسی گذاشته بود.
در کشاکش این بحث ها، تعقیب و مراقبت رهبران حزب روز به روز گسترده ‌تر و شبانه روزی ‌تر ‌شد. از جمله نصب دوربین‌های مخفی در اطراف خانه اعضای رهبری حزب و دفاتر غیر علنی حزب که معمولا در آپارتمان‌های مسکونی دائر بود. اعتراض‌های رهبری حزب به حاکمیت در این مورد نیز یا بی‌جواب می‌ماند و یا می‌گفتند: مسئله اصلی شما نیستید، بلکه می‌خواهند حجتیه را کنترل کنند و می‌ترسند آنها علیه شما دست به عمل‌های تند بزنند!
اگر بخواهیم غفلت رهبری حزب از قدرت ارتجاع مذهبی و مخالفان فعالیت حزب در حاکمیت چند لایه جمهوری اسلامی را معیاری جدی در این زمینه تلقی کنیم، آنگاه باید گفت که تعلل در خارج کردن بخشی از رهبری حزب که می توانست پس از یورش به حزب، در خارج از کشور نقش مهم رهبری حزب را برعهده بگیرد و حزب به وضع نا هنجار کنونی دچار نشود از یکسو، و قبول خوش بینانه استدلال‌های رهبران وقت جمهوری اسلامی مبنی بر تعقیب حجتیه و نه حزب از سوی دیگر را باید بپذیریم. از جمله رهبرانی که در آن زمان ارتباط تقریبا منظم با شخص کیانوری داشتند، هاشمی رفسنجانی بود که اتفاقا شخص او، در آستانه یورش اول به حزب به کیانوری گفته بود حجتیه را می‌خواهند کنترل کنند، شما نگران نباشید!
در اولین ساعات بامداد 17 بهمن 1361 با یورش به خانه "افسانه" دختر مریم فیروز در خیابان نصرت ، منشعب از خیابان انقلاب تهران، کیانوری و همسرش مریم فیروز را در تختخواب دستگیر کردند. آن‌ها از بام خانه و دیوار خانه مسلحانه به این خانه یورش بردند. همزمان با کیانوری، شماری دیگر از رهبران حزب که اتفاقا بیشتر آنها، همان 17 نفری بودند که باید از کشور خارج می‌شدند و همچنین محمدعلی عموئی که قرار بود رهبری حزب را در داخل کشور دراختیار بگیرد دستگیر شدند. کیانوری، پس از کشتار 1367 در نامه خود به رهبر جمهوری اسلامی – علی خامنه ای- نوشت که از همان روزهای اول دستگیری شلاق و شکنجه آغاز شد. و نوشت که: هنگامی که ما را به همراه دخترم افسانه و نوه ام به کمیته مشترک – موزه عبرت کنونی- بردند، بلافاصله با بی‌سیم به یک کسی گزارش دادند که کیانوری را گرفتیم و ظاهرا آنکس که آنسوی خط بود پرسید: مطمئن هستید که خودش است؟ و پاسداری که بی‌سیم در دستش بود پاسخ داد: بله مطمئن هستیم که خودش است! بعدها گفته شد که طرف این مکالمه علی خامنه‌ای بوده که در آن زمان هنوز مسئولیت واحد ضد جاسوسی سپاه پاسداران با او بود. رهبری عملیات یورش نیز با "رفیق دوست" فرمانده وقت کمیته‌های انقلاب و عضو رهبری حزب موتلفه اسلامی بود که بعدها وزیر سپاه شد! یورش با نام رمز "امرالمومنین" آغاز شد.

www.tgoop.com/rahetudeh/20435

1.4K viewsMar 11 at 19:16

در بیانیه 8 ماده‌ای آیت الله خمینی، گشایش دوباره فضای سیاسی کشور و ضرورت اجرای دقیق قانون اساسی مورد تاکید قرار گرفته بود. در فاصله صدور این بیانیه تا یورش اول به حزب توده ایران، بحث اساسی در هیات سیاسی، در باره تفسیر این بیانیه بود. عده‌ای آن را چنان جدی ارزیابی کرده بودند که ضرورت خروج از کشور را منتفی میدانستند و شماری نیز زمینه اجرای چنان بیانیه‌ ای را در فضای سیاسی آن روز ایران ممکن نمی‌دانستند و نسبت به اجرای آن بدبین بودند. از شاخص ترین افراد هیات سیاسی که هیچگونه خوش بینی را متصور نبود و حتی اعتقاد داشت حکومت همه رهبران حزب را اعدام دسته جمعی خواهد کرد، زنده یاد "اخگر" عضو مشاور هیات سیاسی بود که نظرات خود را در پلنوم وسیع 17 نیز در یک نامه رسمی در اختیار هیات سیاسی گذاشته بود.
در کشاکش این بحث ها، تعقیب و مراقبت رهبران حزب روز به روز گسترده ‌تر و شبانه روزی ‌تر ‌شد. از جمله نصب دوربین‌های مخفی در اطراف خانه اعضای رهبری حزب و دفاتر غیر علنی حزب که معمولا در آپارتمان‌های مسکونی دائر بود. اعتراض‌های رهبری حزب به حاکمیت در این مورد نیز یا بی‌جواب می‌ماند و یا می‌گفتند: مسئله اصلی شما نیستید، بلکه می‌خواهند حجتیه را کنترل کنند و می‌ترسند آنها علیه شما دست به عمل‌های تند بزنند!
اگر بخواهیم غفلت رهبری حزب از قدرت ارتجاع مذهبی و مخالفان فعالیت حزب در حاکمیت چند لایه جمهوری اسلامی را معیاری جدی در این زمینه تلقی کنیم، آنگاه باید گفت که تعلل در خارج کردن بخشی از رهبری حزب که می توانست پس از یورش به حزب، در خارج از کشور نقش مهم رهبری حزب را برعهده بگیرد و حزب به وضع نا هنجار کنونی دچار نشود از یکسو، و قبول خوش بینانه استدلال‌های رهبران وقت جمهوری اسلامی مبنی بر تعقیب حجتیه و نه حزب از سوی دیگر را باید بپذیریم. از جمله رهبرانی که در آن زمان ارتباط تقریبا منظم با شخص کیانوری داشتند، هاشمی رفسنجانی بود که اتفاقا شخص او، در آستانه یورش اول به حزب به کیانوری گفته بود حجتیه را می‌خواهند کنترل کنند، شما نگران نباشید!
در اولین ساعات بامداد 17 بهمن 1361 با یورش به خانه "افسانه" دختر مریم فیروز در خیابان نصرت ، منشعب از خیابان انقلاب تهران، کیانوری و همسرش مریم فیروز را در تختخواب دستگیر کردند. آن‌ها از بام خانه و دیوار خانه مسلحانه به این خانه یورش بردند. همزمان با کیانوری، شماری دیگر از رهبران حزب که اتفاقا بیشتر آنها، همان 17 نفری بودند که باید از کشور خارج می‌شدند و همچنین محمدعلی عموئی که قرار بود رهبری حزب را در داخل کشور دراختیار بگیرد دستگیر شدند. کیانوری، پس از کشتار 1367 در نامه خود به رهبر جمهوری اسلامی – علی خامنه ای- نوشت که از همان روزهای اول دستگیری شلاق و شکنجه آغاز شد. و نوشت که: هنگامی که ما را به همراه دخترم افسانه و نوه ام به کمیته مشترک – موزه عبرت کنونی- بردند، بلافاصله با بی‌سیم به یک کسی گزارش دادند که کیانوری را گرفتیم و ظاهرا آنکس که آنسوی خط بود پرسید: مطمئن هستید که خودش است؟ و پاسداری که بی‌سیم در دستش بود پاسخ داد: بله مطمئن هستیم که خودش است! بعدها گفته شد که طرف این مکالمه علی خامنه‌ای بوده که در آن زمان هنوز مسئولیت واحد ضد جاسوسی سپاه پاسداران با او بود. رهبری عملیات یورش نیز با "رفیق دوست" فرمانده وقت کمیته‌های انقلاب و عضو رهبری حزب موتلفه اسلامی بود که بعدها وزیر سپاه شد! یورش با نام رمز "امرالمومنین" آغاز شد.

BY راه توده - Rahetudeh