درمان به روایت زندگی🩺✍🌾🌊

روایت، درمان، زندگی ✍️🩺🌊

گریه نکن حرفه‌ای (قسمت دوم و آخر)

انتظار این‌که ما بتوانیم روزانه شاهد رنج و فقدان باشیم بدون این‌که تأثیری در ما بگذارد مثل این است که توقع داشته باشیم از آب عبور کنیم بی آنکه خیس شویم. این انکار، چیز کوچکی نیست.
روشی که ما با فقدان کنار می‌آییم، توان ما را برای حضور در زندگی، بیشتر از هر چیز دیگری، شکل می‌بخشد. به همین ترتیب این که ما در حرفه‌ی پزشکی خود را از مواجهه‌‌ی درست با فقدان محروم می‌کنیم، منجر به دور شدن ما از زندگی می‌شود.
ما نسبت به بحران‌ها، بی‌احساس می‌شویم نه به این دلیل ‌که به بحران اهمیت نمی‌دهیم، بلکه به این دلیل که با بحران اندوهگین نمی‌شویم. به نظر من بی‌احساسی وقتی واقعاً بهبود می‌یابد که مردم اندوهگین شدن را بیاموزند. اندوهگین شدن نوعی توجه به خود است، نوعی شفا برای دردهای درونی حرفه‌ای‌ها. حرفه‌ای‌های پزشکی متأسفانه گریه نمی‌کنند.
به یاد دوره خدمت در مرکز سرطان نیویورک می‌افتم. در این دوره به طور معمول روزی یک کودک می‌مُرد. هر صبح وارد اتاق کالبد شکافی می‌شدیم و در مورد بچه‌ای که دیروز یا شب پیش مرده بود، با میکروب ‌شناس صحبت می‌کردیم و هر روز صبح، باز من به بخش کودکان می‌رفتم و با خود می‌گفتم: «خب تا نفر بعدی!»
این دیدگاه که این‌چنین در دوره‌ی تحصیلم غالب بود، اتفاقاً همان دیدگاهی است که از کودکی، در مورد فقدان آموخته بودم. وقتی بچه گربه‌ی ده هفته‌ای من فرار کرد، مادرم مرا به فروشگاه حیوانات خانگی برد و یکی دیگر برایم خرید. در سنین خیلی کم به من یاد دادند که اگر اتفاق دردناکی افتاد بهترین کار این است که به آن فکر نکنی و خودت را مشغول چیز دیگری بکنی.
بدبختانه در پزشکی، انکاری که باید با آن خود را مشغول می‌کردم همواره یک حادثه تلخ دیگر بود.
اصل مطلب این است که غُصه معنایش صرفاً کمک به بیمار نیست. شما گریه می‌کنید تا به خودتان کمک کنید. گریه به شما قدرت جلو رفتن و ادامه‌ی کار را می‌دهد. شما را شفا می‌بخشد تا بتوانید دوباره دوست داشته باشید. ابراز این‌که کسی می‌تواند جلو ما بمیرد بدون این‌که ما را متأثر کند، رد تمامیت انسانی و انکار ارتباطی انسانی است.

(برگرفته از کتاب اگر خدا ما را فراموش کند، تألیف راشل نئومی ریمن، چاپ اول، 1379، نشر قصیده
عنوان کتاب ترجمه‌ی Kitchen Table Wisdom: Stories that Heal می‌باشد.)


#معرفی_کتاب
#بریده_کتاب

@ravayatdarmanzendegi

www.tgoop.com/ravayatdarmanzendegi/21

1.1K viewsedited  Jan 11, 2023 at 10:06

روایت، درمان، زندگی ✍️🩺🌊

گریه نکن حرفه‌ای (قسمت دوم و آخر)

انتظار این‌که ما بتوانیم روزانه شاهد رنج و فقدان باشیم بدون این‌که تأثیری در ما بگذارد مثل این است که توقع داشته باشیم از آب عبور کنیم بی آنکه خیس شویم. این انکار، چیز کوچکی نیست.
روشی که ما با فقدان کنار می‌آییم، توان ما را برای حضور در زندگی، بیشتر از هر چیز دیگری، شکل می‌بخشد. به همین ترتیب این که ما در حرفه‌ی پزشکی خود را از مواجهه‌‌ی درست با فقدان محروم می‌کنیم، منجر به دور شدن ما از زندگی می‌شود.
ما نسبت به بحران‌ها، بی‌احساس می‌شویم نه به این دلیل ‌که به بحران اهمیت نمی‌دهیم، بلکه به این دلیل که با بحران اندوهگین نمی‌شویم. به نظر من بی‌احساسی وقتی واقعاً بهبود می‌یابد که مردم اندوهگین شدن را بیاموزند. اندوهگین شدن نوعی توجه به خود است، نوعی شفا برای دردهای درونی حرفه‌ای‌ها. حرفه‌ای‌های پزشکی متأسفانه گریه نمی‌کنند.
به یاد دوره خدمت در مرکز سرطان نیویورک می‌افتم. در این دوره به طور معمول روزی یک کودک می‌مُرد. هر صبح وارد اتاق کالبد شکافی می‌شدیم و در مورد بچه‌ای که دیروز یا شب پیش مرده بود، با میکروب ‌شناس صحبت می‌کردیم و هر روز صبح، باز من به بخش کودکان می‌رفتم و با خود می‌گفتم: «خب تا نفر بعدی!»
این دیدگاه که این‌چنین در دوره‌ی تحصیلم غالب بود، اتفاقاً همان دیدگاهی است که از کودکی، در مورد فقدان آموخته بودم. وقتی بچه گربه‌ی ده هفته‌ای من فرار کرد، مادرم مرا به فروشگاه حیوانات خانگی برد و یکی دیگر برایم خرید. در سنین خیلی کم به من یاد دادند که اگر اتفاق دردناکی افتاد بهترین کار این است که به آن فکر نکنی و خودت را مشغول چیز دیگری بکنی.
بدبختانه در پزشکی، انکاری که باید با آن خود را مشغول می‌کردم همواره یک حادثه تلخ دیگر بود.
اصل مطلب این است که غُصه معنایش صرفاً کمک به بیمار نیست. شما گریه می‌کنید تا به خودتان کمک کنید. گریه به شما قدرت جلو رفتن و ادامه‌ی کار را می‌دهد. شما را شفا می‌بخشد تا بتوانید دوباره دوست داشته باشید. ابراز این‌که کسی می‌تواند جلو ما بمیرد بدون این‌که ما را متأثر کند، رد تمامیت انسانی و انکار ارتباطی انسانی است.

(برگرفته از کتاب اگر خدا ما را فراموش کند، تألیف راشل نئومی ریمن، چاپ اول، 1379، نشر قصیده
عنوان کتاب ترجمه‌ی Kitchen Table Wisdom: Stories that Heal می‌باشد.)


#معرفی_کتاب
#بریده_کتاب

@ravayatdarmanzendegi

BY درمان به روایت زندگی🩺✍🌾🌊