روضه

#مناجات_با_خدا
#امام_حسین

الهی شعله بر آب و گِلم زن
شراری از فروغت بر دلم زن

دلی که سوز دارد آن دل از توست
جحیم است آن دلی که غافل از توست

به خود وصلم کن از خویشم جدا کن
دعا خواندم وجودم را دعا کن

چنانم کن که هنگام ستودن
برم لذّت ز فیض با تو بودن

نباشد گر وصال دوست میلم
چه سودی از دعاهای کمیلم

لبی خواهم که گویای تو باشد
دلی ده تا فقط جای تو باشد

چه خوش باشد تو را پیوسته خواندن
نه با لب، با دل بشکسته خواندن

درِ رحمت گشودی و نبستی
به خلوتگاهِ دل با من نشستی

گنه کردم نبردی آبرویم
خطا دیدی نیاوردی به رویم

من اوّل از تو "اُدعونی" شنفتم
پس آنگه با تو یاالله گفتم

به نفس خویش دمسازم مگردان
تو گفتی آمدم، بازم مگردان

مترسان اینقدر از نارِ خشمم
که آب رحمتت ریزد ز چشمم

اگر من بنده ای هستم گنه کار
تو غفّاری تو غفّاری تو غفّار

تو بر من از کرم منّت نهادی
تو بر چشمان خشکم اشک دادی

تو بیش از من به من نزدیک بودی
تو پیش از توبه، بر من در گشودی

اگر چه کس چو من نامه سیه نیست
گناهم پیش عفو تو گنه نیست

مرا از من بگیر از آنِ خود کن
به دست رحمتت قربان خود کن

چنانم کن که دیگر من نباشم
اسیر جان، اسیر تن نباشم

الهی یا الهی یا الهی
مرا آهی تو را فیض نگاهی

الهی من زخود چیزی ندارم
چه دارم تا به درگاه تو آرم

چه گویم ذکر یا الله از توست
اگر آهی کشم آن آه از توست

به بیت و چار رکن و حجر و زمزم
به ابراهیم و نوح و شیث و آدم

به آن چشمی که شد بر جلوه ات مات
به لبّیک و به ذکر و چار میقات

به حجّاجی که از یک صبح تا شام
زخون خویش پوشیدند احرام

به یکدم از دو عالم در گذشتند
به جای مویِ سر از سر گذشتند

به آن حاجی که مقتل شد مطافش
هزاران سنگ شد اجر طوافش

به آن حاجی که خونش زمزمش بود
عطش مانند آتش همدمش بود

به آن حاجی که با رأس بریده
چهل منزل صفا و مروه دیده

به حجّاجی که دیگر برنگشتند
جدا از دامن دلبر نگشتند

به آن حاجی که تنها داشت شش ماه
به خونی کز گلویش ریخت ناگاه

به آن شیرین زبانِ نازدانه
که جسمش شد کبود از تازیانه

مرا با دست خالی بر مگردان
جدا از آل پیغمبر مگردان

به هفتاد و دو اسم اعظم تو
ز تو خواهم که باشم همدم تو

دو صد جانم اگر از تن بگیری
مبادا اشک را از من بگیری

بدم امّا وجودم با حسین است
به صورت نقش اشکم یا حسین است

مرا اشک عزایش آبرو داد
دلم را از سیاهی شستشو داد

به «میثم» سوز ده تا شعله گیرد
در این شعله بسوزد تا بمیرد

استاد حاج غلامرضا سازگار

@rozeh_1

www.tgoop.com/rozeh_1/27964

1.3K viewsMar 23 at 18:49

#مناجات_با_خدا
#امام_حسین

الهی شعله بر آب و گِلم زن
شراری از فروغت بر دلم زن

دلی که سوز دارد آن دل از توست
جحیم است آن دلی که غافل از توست

به خود وصلم کن از خویشم جدا کن
دعا خواندم وجودم را دعا کن

چنانم کن که هنگام ستودن
برم لذّت ز فیض با تو بودن

نباشد گر وصال دوست میلم
چه سودی از دعاهای کمیلم

لبی خواهم که گویای تو باشد
دلی ده تا فقط جای تو باشد

چه خوش باشد تو را پیوسته خواندن
نه با لب، با دل بشکسته خواندن

درِ رحمت گشودی و نبستی
به خلوتگاهِ دل با من نشستی

گنه کردم نبردی آبرویم
خطا دیدی نیاوردی به رویم

من اوّل از تو "اُدعونی" شنفتم
پس آنگه با تو یاالله گفتم

به نفس خویش دمسازم مگردان
تو گفتی آمدم، بازم مگردان

مترسان اینقدر از نارِ خشمم
که آب رحمتت ریزد ز چشمم

اگر من بنده ای هستم گنه کار
تو غفّاری تو غفّاری تو غفّار

تو بر من از کرم منّت نهادی
تو بر چشمان خشکم اشک دادی

تو بیش از من به من نزدیک بودی
تو پیش از توبه، بر من در گشودی

اگر چه کس چو من نامه سیه نیست
گناهم پیش عفو تو گنه نیست

مرا از من بگیر از آنِ خود کن
به دست رحمتت قربان خود کن

چنانم کن که دیگر من نباشم
اسیر جان، اسیر تن نباشم

الهی یا الهی یا الهی
مرا آهی تو را فیض نگاهی

الهی من زخود چیزی ندارم
چه دارم تا به درگاه تو آرم

چه گویم ذکر یا الله از توست
اگر آهی کشم آن آه از توست

به بیت و چار رکن و حجر و زمزم
به ابراهیم و نوح و شیث و آدم

به آن چشمی که شد بر جلوه ات مات
به لبّیک و به ذکر و چار میقات

به حجّاجی که از یک صبح تا شام
زخون خویش پوشیدند احرام

به یکدم از دو عالم در گذشتند
به جای مویِ سر از سر گذشتند

به آن حاجی که مقتل شد مطافش
هزاران سنگ شد اجر طوافش

به آن حاجی که خونش زمزمش بود
عطش مانند آتش همدمش بود

به آن حاجی که با رأس بریده
چهل منزل صفا و مروه دیده

به حجّاجی که دیگر برنگشتند
جدا از دامن دلبر نگشتند

به آن حاجی که تنها داشت شش ماه
به خونی کز گلویش ریخت ناگاه

به آن شیرین زبانِ نازدانه
که جسمش شد کبود از تازیانه

مرا با دست خالی بر مگردان
جدا از آل پیغمبر مگردان

به هفتاد و دو اسم اعظم تو
ز تو خواهم که باشم همدم تو

دو صد جانم اگر از تن بگیری
مبادا اشک را از من بگیری

بدم امّا وجودم با حسین است
به صورت نقش اشکم یا حسین است

مرا اشک عزایش آبرو داد
دلم را از سیاهی شستشو داد

به «میثم» سوز ده تا شعله گیرد
در این شعله بسوزد تا بمیرد

استاد حاج غلامرضا سازگار

@rozeh_1

BY روضه