ساسان حبیب‌وند

🌀 ما و ظلم ناگزیر

🔹 در مناطق جنگلی و مرطوب، گیاهان و جانوران مختلفی از قبیل علف‌های هرز، حشرات و جوندگان، در سقف و اطراف خانه‌ها می رویند و لانه‌سازی می‌کنند. بعضی از این موجودات، سمی و خطرناک‌اند و برخی دیگر باعث آسیب به خانه‌ها و گسترش بیماری‌ می‌شوند. از همین رو خانه ما هم مثل دیگران هر سال توسط متخصصان دفع آفات با استفاده از سموم و تله‌ها پاکسازی می‌شود.

🔹 مدتی است به این فکر می‌کنم که این موجودات بینوایی که ما می‌کشیم، چه تقصیری دارند؟ آن‌ها نمی‌دانند که حضور یا فعالیت‌شان ممکن است به ما لطمه بزند یا اذیت‌مان کند. آنها صرفاً به شیوه‌ای که طبیعت برایشان مقرر کرده، زندگی و رفتار می‌کنند؛ زندگی‌ای که در انتخاب یا نوع آن هیچ نقشی ندارند. اینکه موجودی بی‌گناه را به‌خاطر حیاتی که حق طبیعی اوست، از بین ببریم مصداق روشن ظلم است.

🔹 از خود می‌پرسم: آخر ما به چه حقی اینها را نابود می‌کنیم؟ ما چرا برای بقای خود به اینها ظلم می‌کنیم؟ به همین اصطلاح «گیاه هرز» یا «جانور موذی» فکر کنید. این ها آشکارا القابی خودمحورانه و خودبینانه هستند. این علف‌ها و آن جانوران از نظر منافع ما هرز و موذی‌اند. آنها برای خودشان نه هرزاند و نه موذی- آن بچه‌موش کوچولو برای پدر و مادرش عزیزترین موجود دنیاست!

🔹 آنها اگر هم مزاحمتی برای ما دارند، تعمدی و دانسته نیست. ما آم ها هم مزاحمت بسیار برای دیگر موجودات داریم و البته اغلب، تعمدی و دانسته. اما مسأله مهمتری وجود دارد.

🔹 اگر اصطلاحاً لنز دوربین‌تان را کاملا عقب ببرید و از بالا به کلیت جهان هستی نگاه کنید می‌بینید که گویی در این جهان نمی‌توان به‌طور مطلق از ظلم اجتناب کرد. گویی ظلم و زور، بخشی لاینفک از سازوکار این دنیاست.

🔹 در سال‌های اخیر موج مبارزه با گوشت‌خواری و کشتن حیوانات در جهان شدت گرفته و افراد بیشتری به گیاه‌خواری روی می‌آورند. به‌نظر من هم این اتفاقی بسیار نیکوست، اما مسئله فراتر از اینهاست. زندگی ما در هر لحظه به‌معنای مرگ صدها و هزاران موجود دیگر است - بدیهی است که زندگی آنها هم همین‌طور. ما علف‌های به اصطلاح هرز را ریشه‌کن می‌کنیم، سبزیجات را می‌خوریم و مصرف می‌کنیم. هنگام شستن دست‌هایمان، هربار هزاران موجود میکروسکوپی را نابود می‌کنیم. حتی فعالیت‌های طبیعی بدن ما، مانند گوارش، تنفس و سیستم ایمنی، مستلزم نابودی هزاران میکروارگانیسم است که همگی زنده‌اند و حق حیات دارند.
‌
🔹 مرگ و زندگی به‌شکل یک دوگانه‌ی جدایی‌ناپذیر در کل چرخه‌ی حیات مستتر است. موجودات گونه‌گون خواه‌ناخواه قربانی حیات و بقای یکدیگر می‌شوند. همین که طبیعت، من و شما را به‌گونه‌ای ساخته است که به‌تدریج ارگانیسم‌مان ضعیف می‌شود و رو به مرگ و زوال می‌گذاریم، نقشه‌ی کلی جهان را برای مرگ عده‌ای به‌منظور آمدن عده‌ای دیگر آشکار می‌سازد.

🔹 این مسئله برای من که معیار عمل درست را شکوفایی و معیار عمل نادرست را ظلم می‌دانم چالشی کلان و اساسی پیش می‌آورد. اما اگر حذف ظلم به‌طور کامل ممکن نباشد، شاید نتوانیم قانون اخلاقی قطعی و همیشگی وضع کنیم. شاید اخلاق را باید به‌عنوان یک روند پویا و منعطف ببینیم که هدف آن حرکت به‌سوی شکوفایی و کاهش رنج است، با معیارهایی کلی که بسته به شرایط و موضوعات مختلف باید تفسیر و تطبیق داده شود.

🔹 هر چه هست، یک نکته مسلم است، این‌که در دنیایی که این همه ظلم و رنج ناخواسته وجود دارد، باید تا جایی که می‌توانیم از ظلم و آزار خودساخته جلوگیری کنیم. اتفاقا وجود رنج‌های ناخواسته‌، ضرورت شفقت و مهرورزی را دوچندان می‌کند.
www.tgoop.com/sasanhabibvand

www.tgoop.com/sasanhabibvand/4590

554 viewsedited  Oct 29 at 08:14

🌀 ما و ظلم ناگزیر

🔹 در مناطق جنگلی و مرطوب، گیاهان و جانوران مختلفی از قبیل علف‌های هرز، حشرات و جوندگان، در سقف و اطراف خانه‌ها می رویند و لانه‌سازی می‌کنند. بعضی از این موجودات، سمی و خطرناک‌اند و برخی دیگر باعث آسیب به خانه‌ها و گسترش بیماری‌ می‌شوند. از همین رو خانه ما هم مثل دیگران هر سال توسط متخصصان دفع آفات با استفاده از سموم و تله‌ها پاکسازی می‌شود.

🔹 مدتی است به این فکر می‌کنم که این موجودات بینوایی که ما می‌کشیم، چه تقصیری دارند؟ آن‌ها نمی‌دانند که حضور یا فعالیت‌شان ممکن است به ما لطمه بزند یا اذیت‌مان کند. آنها صرفاً به شیوه‌ای که طبیعت برایشان مقرر کرده، زندگی و رفتار می‌کنند؛ زندگی‌ای که در انتخاب یا نوع آن هیچ نقشی ندارند. اینکه موجودی بی‌گناه را به‌خاطر حیاتی که حق طبیعی اوست، از بین ببریم مصداق روشن ظلم است.

🔹 از خود می‌پرسم: آخر ما به چه حقی اینها را نابود می‌کنیم؟ ما چرا برای بقای خود به اینها ظلم می‌کنیم؟ به همین اصطلاح «گیاه هرز» یا «جانور موذی» فکر کنید. این ها آشکارا القابی خودمحورانه و خودبینانه هستند. این علف‌ها و آن جانوران از نظر منافع ما هرز و موذی‌اند. آنها برای خودشان نه هرزاند و نه موذی- آن بچه‌موش کوچولو برای پدر و مادرش عزیزترین موجود دنیاست!

🔹 آنها اگر هم مزاحمتی برای ما دارند، تعمدی و دانسته نیست. ما آم ها هم مزاحمت بسیار برای دیگر موجودات داریم و البته اغلب، تعمدی و دانسته. اما مسأله مهمتری وجود دارد.

🔹 اگر اصطلاحاً لنز دوربین‌تان را کاملا عقب ببرید و از بالا به کلیت جهان هستی نگاه کنید می‌بینید که گویی در این جهان نمی‌توان به‌طور مطلق از ظلم اجتناب کرد. گویی ظلم و زور، بخشی لاینفک از سازوکار این دنیاست.

🔹 در سال‌های اخیر موج مبارزه با گوشت‌خواری و کشتن حیوانات در جهان شدت گرفته و افراد بیشتری به گیاه‌خواری روی می‌آورند. به‌نظر من هم این اتفاقی بسیار نیکوست، اما مسئله فراتر از اینهاست. زندگی ما در هر لحظه به‌معنای مرگ صدها و هزاران موجود دیگر است - بدیهی است که زندگی آنها هم همین‌طور. ما علف‌های به اصطلاح هرز را ریشه‌کن می‌کنیم، سبزیجات را می‌خوریم و مصرف می‌کنیم. هنگام شستن دست‌هایمان، هربار هزاران موجود میکروسکوپی را نابود می‌کنیم. حتی فعالیت‌های طبیعی بدن ما، مانند گوارش، تنفس و سیستم ایمنی، مستلزم نابودی هزاران میکروارگانیسم است که همگی زنده‌اند و حق حیات دارند.
‌
🔹 مرگ و زندگی به‌شکل یک دوگانه‌ی جدایی‌ناپذیر در کل چرخه‌ی حیات مستتر است. موجودات گونه‌گون خواه‌ناخواه قربانی حیات و بقای یکدیگر می‌شوند. همین که طبیعت، من و شما را به‌گونه‌ای ساخته است که به‌تدریج ارگانیسم‌مان ضعیف می‌شود و رو به مرگ و زوال می‌گذاریم، نقشه‌ی کلی جهان را برای مرگ عده‌ای به‌منظور آمدن عده‌ای دیگر آشکار می‌سازد.

🔹 این مسئله برای من که معیار عمل درست را شکوفایی و معیار عمل نادرست را ظلم می‌دانم چالشی کلان و اساسی پیش می‌آورد. اما اگر حذف ظلم به‌طور کامل ممکن نباشد، شاید نتوانیم قانون اخلاقی قطعی و همیشگی وضع کنیم. شاید اخلاق را باید به‌عنوان یک روند پویا و منعطف ببینیم که هدف آن حرکت به‌سوی شکوفایی و کاهش رنج است، با معیارهایی کلی که بسته به شرایط و موضوعات مختلف باید تفسیر و تطبیق داده شود.

🔹 هر چه هست، یک نکته مسلم است، این‌که در دنیایی که این همه ظلم و رنج ناخواسته وجود دارد، باید تا جایی که می‌توانیم از ظلم و آزار خودساخته جلوگیری کنیم. اتفاقا وجود رنج‌های ناخواسته‌، ضرورت شفقت و مهرورزی را دوچندان می‌کند.
www.tgoop.com/sasanhabibvand

BY ساسان حبیب‌وند