آینده مشترک

⚛️بلاچاو و فرهنگ خداحافظی
🖌امیر ناظمی

النای کوچک ما دیروز آخرین روز مدرسه مدرسه‌اش بود، و از سال دیگر به مدرسه دیگری می‌رود. محمد، پدرش، شب چند عکس از او‌ پرینت گرفت، مریم هم مرخصی گرفت تا صبح با النا برود مدرسه.

النا برای اولین بار دارد دفترچه خاطرات هم‌کلاسی‌هایش را خودش می‌نویسد. اینجا تقریبا همه‌ی بچه‌ها هر سال یک دفترچه خاطرات می‌گیرند و هم‌کلاسی‌هایشان پر می‌کنند. از هر کتاب درسی بیشتر می‌شود همین دفترهای خاطرات را در کتاب‌فروشی‌ها دید.

ظهر که مریم از خداحافظی برگشت، از معلم‌ها و هم‌کلاسی‌هایش گفت. از چیزی که می‌شد نام‌اش را «فرهنگ خداحافظی» یا حتی فرهنگ خداحافظی باشکوه نامید.

حرف کشیده شد به خداحافظی‌ها در محل کار. شیما و امیر از مراسم خداحافظی‌های کاری می‌گفتند، از روزی که روز آخر کاری است، از خاطره‌گویی‌ها و آغوش‌های خداحافظی و حتی از تلفن‌ها و دیدارهایی که تا هنوز ادامه می‌یابد.


⭕️فرهنگ خداحافظی
این اصطلاح «خوش‌استقبال و بدبدرقه» بسیار در ایران شنیده می‌شود، مساله‌ای که فراتر از فرهنگ کاری، در روابط دوستانه و حتی عاشقانه تبدیل به ویژگی ناپسندی شده است. احتمالا مشاهده‌ها و تجربیات من محدود است و غیرقابل تعمیم به یک جامعه و سطوح محتلف آن، اما شاید طرح آن و به‌اشتراک‌گذاری‌اش بهانه‌ای شود برای حساسیت به آن و بازاندیشی در خصوص آن.

هرچند در کشوری مانند آلمان نیز که مشاهده‌گر آن هستم، توجه به خداحافظی و تبدیل آن به یک نوع ادب اجتماعی و کاری، امروزه در میان کودکان و نوجوانان بیشتر مورد توجه قرار گرفته است.

کودکان و نوجوانان نسل زد شاید مشغول خلق آیین‌ها و نهادهای اجتماعی خاص خود هستند. آنان به برخی از مسائل متفاوت می‌نگرند و به همان نسبت نیز بیشتر توجه دارند.

انگار خداحافظی دیگر آن بعد احساسی غم‌انگیز و غیرطبیعی بودن‌اش را از دست می‌دهد. آنان به همان اندازه که جابه‌جایی‌ها و مهاجرت‌ها را اجتناب‌ناپذیر و طبیعی می‌دانند، و به همان اندازه که دوستی‌ها و همکاری‌ها را موقت می‌بینند، خداحافظی را نیز طبیعی و بخشی از هر تعامل اجتماعی می‌دانند.

شاید ازلی و ابدی دیدن امور، ریشه‌ای باشد برای سر ناسازگاری داشتن ما با خداحافظی؛ اینکه خداحافظی را نامطلوب بشماریم.

⭕️بلاچاو؛ سرودی خاطره‌انگیز
«بلا چاو» در ایتالیایی ترکیب پیشوند بلا (Bella) به معنای باشکوه با واژه خداحافظی یا بدرود (ciao) است و به‌خاطر ترانه‌ای با این نام شناخته می‌شود. نسخه اولیه آن در قرن ۱۹ و در اعتراض به وضعیت کار زنان در مزارع برنج شمال ایتالیا ساخته شد و برای مدتی نیز سرود جهانی معترضان سیاسی بود. اما امروز دیگر سرودی حماسی نیست، سرودی است نوستالژیک و اجتماعی.

به یاد این سرود و واژه که می‌افتم، انگار می‌خواهم بگویم، باید خداحافظی‌هایمان را به اندازه خاطره‌ها و دوستی‌هایمان باشکوه کنیم. باید خداحافظی را تبدیل به بخشی از هر فرآیند تعاملی و جمعی کنیم.


به‌اشتراک بگذارید تا آفریده شود
@ShareNovate

Telegram

آینده مشترک

www.tgoop.com/sharenovate/510

3.2K viewsedited  Jul 13 at 12:58

⚛️بلاچاو و فرهنگ خداحافظی
🖌امیر ناظمی

النای کوچک ما دیروز آخرین روز مدرسه مدرسه‌اش بود، و از سال دیگر به مدرسه دیگری می‌رود. محمد، پدرش، شب چند عکس از او‌ پرینت گرفت، مریم هم مرخصی گرفت تا صبح با النا برود مدرسه.

النا برای اولین بار دارد دفترچه خاطرات هم‌کلاسی‌هایش را خودش می‌نویسد. اینجا تقریبا همه‌ی بچه‌ها هر سال یک دفترچه خاطرات می‌گیرند و هم‌کلاسی‌هایشان پر می‌کنند. از هر کتاب درسی بیشتر می‌شود همین دفترهای خاطرات را در کتاب‌فروشی‌ها دید.

ظهر که مریم از خداحافظی برگشت، از معلم‌ها و هم‌کلاسی‌هایش گفت. از چیزی که می‌شد نام‌اش را «فرهنگ خداحافظی» یا حتی فرهنگ خداحافظی باشکوه نامید.

حرف کشیده شد به خداحافظی‌ها در محل کار. شیما و امیر از مراسم خداحافظی‌های کاری می‌گفتند، از روزی که روز آخر کاری است، از خاطره‌گویی‌ها و آغوش‌های خداحافظی و حتی از تلفن‌ها و دیدارهایی که تا هنوز ادامه می‌یابد.


⭕️فرهنگ خداحافظی
این اصطلاح «خوش‌استقبال و بدبدرقه» بسیار در ایران شنیده می‌شود، مساله‌ای که فراتر از فرهنگ کاری، در روابط دوستانه و حتی عاشقانه تبدیل به ویژگی ناپسندی شده است. احتمالا مشاهده‌ها و تجربیات من محدود است و غیرقابل تعمیم به یک جامعه و سطوح محتلف آن، اما شاید طرح آن و به‌اشتراک‌گذاری‌اش بهانه‌ای شود برای حساسیت به آن و بازاندیشی در خصوص آن.

هرچند در کشوری مانند آلمان نیز که مشاهده‌گر آن هستم، توجه به خداحافظی و تبدیل آن به یک نوع ادب اجتماعی و کاری، امروزه در میان کودکان و نوجوانان بیشتر مورد توجه قرار گرفته است.

کودکان و نوجوانان نسل زد شاید مشغول خلق آیین‌ها و نهادهای اجتماعی خاص خود هستند. آنان به برخی از مسائل متفاوت می‌نگرند و به همان نسبت نیز بیشتر توجه دارند.

انگار خداحافظی دیگر آن بعد احساسی غم‌انگیز و غیرطبیعی بودن‌اش را از دست می‌دهد. آنان به همان اندازه که جابه‌جایی‌ها و مهاجرت‌ها را اجتناب‌ناپذیر و طبیعی می‌دانند، و به همان اندازه که دوستی‌ها و همکاری‌ها را موقت می‌بینند، خداحافظی را نیز طبیعی و بخشی از هر تعامل اجتماعی می‌دانند.

شاید ازلی و ابدی دیدن امور، ریشه‌ای باشد برای سر ناسازگاری داشتن ما با خداحافظی؛ اینکه خداحافظی را نامطلوب بشماریم.

⭕️بلاچاو؛ سرودی خاطره‌انگیز
«بلا چاو» در ایتالیایی ترکیب پیشوند بلا (Bella) به معنای باشکوه با واژه خداحافظی یا بدرود (ciao) است و به‌خاطر ترانه‌ای با این نام شناخته می‌شود. نسخه اولیه آن در قرن ۱۹ و در اعتراض به وضعیت کار زنان در مزارع برنج شمال ایتالیا ساخته شد و برای مدتی نیز سرود جهانی معترضان سیاسی بود. اما امروز دیگر سرودی حماسی نیست، سرودی است نوستالژیک و اجتماعی.

به یاد این سرود و واژه که می‌افتم، انگار می‌خواهم بگویم، باید خداحافظی‌هایمان را به اندازه خاطره‌ها و دوستی‌هایمان باشکوه کنیم. باید خداحافظی را تبدیل به بخشی از هر فرآیند تعاملی و جمعی کنیم.


به‌اشتراک بگذارید تا آفریده شود
@ShareNovate

BY آینده مشترک