tgoop.com/solseghalam/2408
Last Update:
اجلاس سالیانه پژوهشگران مهندسی زلزله و سازه (2024) در مرکز تحقیقات مهندسی زلزله پاسیفیک
Pacific Earthquake Engineering Research Center (PEER)
به میزبانی آقایان پروفسور مسلم و دکتر کاسالناتی امروز و فردا در دانشگاه برکلی برگزار می شود.
لینک برنامه اجلاس و سخنرانیها در اینجا+ و اینجا+ قابل مشاهده است.
بعد از افتتاحیه و خوش آمدگویی توسط پروفسور مسلم، سخنران نخست امروز آقای پروفسور دیرلین (استاد دانشگاه استنفورد و رییس مرکز تحقیقات زلزله استنفورد) خواهد بود.
موضوع سخنرانی امروز آقای دیرلین درباره پلهای بزرگراهی:
Surrogate Modeling of Seismic Response of Bridges for Regional-Scale Simulations of Highway Networks
خواهد بود.
یکی از دلایل ممتاز بودن کارهای آقای دیرلین، به سابقه کار ایشان در “شرکت مهندسی مشاور” باز می گردد. عملا اساتیدی که به طور مستقیم/یکسره پروسه تحصیلی کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکترا را طی «نکرده اند» و در میانه مسیر تحصیل، در مقطعی درگیر کار در صنعت بوده اند، پروژه های پژوهشی موفقی را هدایت می کنند.
اینها در مقایسه با اساتیدی که فقط در محیط دانشگاه رشد کرده اند، موفق تر محسوب می شوند.
🔵 به این موضوع در ژاپن به شکل جدی تری نگاه می‌شود. یعنی سیستم آموزش عالی کشور ژاپن می گوید: اگر یک نفر در صنعت (با مدرک دکترا) درگیر پروژه های طراحی خاص/ویژه بوده است، دانشگاه حق دارد که او را مستقیما در جایگاه پروفسور استخدام کند. یعنی هیچ نیازی نیست که او مدارج آکادمیک استادیار و دانشیار را طی کند؛ او می تواند مستقیما با حکم پروفسور به استخدام دانشگاه درآید.
نمونه این امر، آقای پروفسور تاگا در دانشگاه کوبه ژاپن است که چند سال مدیر دفتر طراحی شرکت مهندسی نیککِن سککِی (منطقه کانسای) بود و بدون یک روز حضور در محیط آکادمیک، مستقیما با پوزیشن پروفسور در دانشگاه کوبه شروع به کار کرد.
🔵 خلاصه بحث اینکه افرادی مانند تاگا یا دیرلین به دلیل حضور در شرکتهای مهندسی مشاور در‌معرض چالشهای پروژه های واقعی یا در اصطلاح
Real-world projects
بوده اند. چند سال کار در صنعت، باعث می شود تا فرد دید روشنی به پیچیدگیهای کار طراحی پیدا کند و در واقع شامّه مهندسی یا
Engineering Sense
او توسعه پیدا می کند. Sense مهندسی، چیزی نیست که با کتاب خواندن به دست بیاید بلکه یک نفر باید چندین سال درگیر صفر تا صد پروژه های صنعتی باشد تا این حس/شامه (intuition or judgment) در او شکل بگیرد.
🔵به دلیل محدودیت تلگرام، تصاویر و استوریهای نشست امروز و فردا در اینجا🔻 منتشر می شود
https://www.instagram.com/eslamimohammadreza?igsh=OGQ5ZDc2ODk2ZA%3D%3D&utm_source=qr
🔵 توضیح تکمیلی اینکه مرکز تحقیقات
PEER
صرفا یک «مرکز پژوهشی» نیست بلکه یک «کنسرسیوم پژوهشی» است. با اینکه دفتر مرکزی آن در «دانشگاه برکلی» واقع شده ولی مجموعه ۱۱ دانشگاه و موسسه آموزشی هستند که همراه با همدیگر در زمینه مهندسی زلزله و سازه کار می کنند. عملا دانشگاه برکلی میزبان PEER است و وظیفه دارد فاندها و بودجه های پژوهشی را که هر سال از ایالت کالیفرنیا دریافت می کند، بین این یازده موسسه پخش/تقسیم کند.
این «همراهیِ» چند دانشگاه با یکدیگر باعث شده تا اتفاقات مهمی در تاریخ علم معاصر زلزله و سازه در PEER رخ بدهد.
مفاهیم طراحی سازه بر مبنای عملکرد یا
Performance Based Design (PBD)
در این مرکز متولد شد. همچنین نرم افزار مدلسازی المان محدود OpenSees نیز در این مرکز و با بودجه های پژوهشی متولد شد.
سرجمع، این مرکز نمونه ای از «کار گروهی» در یک حوزه از علم در دنیای مدرن محسوب می شود. روزگاری بود که سعدی می گفت دو درویش در گلیمی بخسبند و دو پادشاه در اقلیمی نگنجند. اما اکنون دیگر چنین نیست! پروفسور دیرلین و پروفسور مسلم رؤسای دو مرکز تحقیقات زلزله در ۲ دانشگاه استنفورد و برکلی که زمانی رقیب بودند سالهاست که با هم همکاری می کنند. و محصول این همکاری می شود روشهای نوین طراحی سازه برای زلزله.
BY ارزیابی شتابزده
Share with your friend now:
tgoop.com/solseghalam/2408