ارزیابی شتابزده

روزی بیست و دو کهنه نظامی ما خودکشی می کنند
(یکشنبه 30 اکتبر 2016؛ یادداشت شماره دو)

پایان روز یکشنبه است و هفتۀ پیش رو، آخرین «هفتۀ کامل» برای تبلیغات است. نُه روز دیگر این ماجرا به اتمام می رسد و یکی از این دو اتفاق خواهد افتاد: ادامه ی تقریبی مسیر اوباما با هیلاری کلینتون، یا روزگار جدید با دنیای ترامپ.

آنچه که در یکسال گذشته نوشتم نشان دادن روَند اتفاقات بود و مکتوب کردن سیر رخدادها. آنچه که بر آن کوشیدم این که بگویم که در دنیایِ امروز اتفاقات در اتاقی تحت مدیریتِ مغزهایی که رخدادها را هدایت می کنند رخ نمی دهد و اتفاقات در زمین بازی و در جریان «روندی» از رویدادهاست که شکل می گیرد.
در این مدت گرایش مشخصی به هیچ یک از این دو تن نداشتم اما قصد این را هم ندارم که تا روز انتخابات به ادامه مستندسازی رویدادها بپردازم چه براین باورم که تکلیف ماجرا دیگر مشخص شده است.
کار تحلیلگر، تحلیل مسایل است و نه پنهان شدن در پشت بیان دوباره ی رخدادها. اینکه تا روز انتخابات همچنان برای مستندسازی رویدادها وقت بگذارم دیگر محل علاقه نیست چرا که بر این باورم که پازل اتفاق ها دیگر تقریباً تکمیل شده است.
اینکه کسی قبل از مسابقه ای تا به این حد تنگاتنگ نخواهد بگوید که برنده کیست کاری است در جهت اطمینان! و صد البته به امنیت نزدیک تر، اما واقع بینانه اگر بخواهیم نگاه کنیم سیرِ اتفاقات نشان می دهد که بسیار بعید است که ترامپ برنده ی این مسابقه نباشد و به دنیای ما فرد جدیدی اضافه شده که از نه روز دیگر باید هر روز اخبارش را بشنویم و رفتارهایش را ببینیم.
آنچه که در یکسال گذشته رخ داد جنگی زرگری نبود و یک لشکرکشی تمام و عیار بود بین دو نوع نگاه مختلف در عرصه مدیریت کشور. آنچه که آمریکا در تاریخ خود این میزان از اصطکاک و تنش را در جریان چنین رقابتی شاهد نبوده .
نه روز دیگر اگر که این یادداشت درست از آب درنیاید بسیار خوشحال خواهم شد که جهان تا حدودی ادامه ی آمریکای اوباما را خواهد دید. و اندوهگین نخواهم شد که چرا نه روز صبر و سکوت نکردم. اما آنچه که امروز از مشاهده سیر امور و رخدادها می بینم عجیب بودنِ برنده نشدنِ ترامپ است. داشتن هواپیما و برج های متعدد و کازینوهای رنگارنگ و زمین گلف های دلکش سبب رای دادن مردم به ترامپ نخواهد بود. اینها سبب رسیدن ترامپ به «ابتدایِ این راه» (یکسال پیش) شد اما سببِ اصلیِ جذب هوادار برایش در این ماهها نبوده است. نُه روز دیگر اگر ترامپ در آرای مردم آمریکا جلوتر افتاد دلیلش را باید در مرور اَمثال حرفهایی که امروز یکشنبه در کلورادو، لاس وگاس و فرودگاه نئومکزیکو زد، دید. حرفهایی که ماههاست تکرار می شود. حرف هایی که از جنس دغدغه های ملموس مردم عادی است. حرفهایی که توده ها را به میدان می آورد.
«هر بیست و دو ساعت یک کهنه نظامی ما، خودکشی می کند/ پولی که در عراق خرج کردیم را در همین مملکت اگر خرج کرده بودیم چقدر پل و راه و فرودگاهِ جدید می توانستیم بسازیم/ اینهایی که پشتِ سرِ شما، پشتِ این دوربین ها الآن دارند فیلمِ ما را می گیرند، اینها جزو دروغگوترین آدم های عالم اند (!)/ من نگران ورود مهاجران جنگ به کشورتان هستم» و ... آنچه که این بازی را تمام کرده نه کازینوی مجلل تاج محل در نئوجرسی و برج مطلّای خیابان پنجم منهتن نیویورک، که انتخاب بسیار هوشمندانه و دقیق این حرف هاست. ماجرایی که اگر اتفاق انتشار نوار ویدئویی رخ نداده بود خیلی زودتر از اینها قطعی و نهایی شده بود. مطمئنم یک سال یا دوسال دیگر افرادی که در فضای مجازی امروز، دغدغه شان بیشتر دنبال کردن ماجرای سعید طوسی یا آرامگاه کورش است پیداخواهند شد و خواهند گفت: همه ی آنچه در آمریکا رخ داد از قبل طراحی شده بود.

امروز آنچه برایم سوال است دیگر برنده شدن ترامپ یا هیلاری نیست (هرچند که امیدوارم در پیش بینی اشتباه کرده باشم). امروز آنچه به عنوان سوال باقی مانده این است که کشوری که سالهای طولانی از تاریخِ معاصر "یونایتد" بوده آیا "دیوایدد" نخواهد شد از پسِ عبور از این ماجرای متلاطم انتخابات؟
امروز ترامپ در نئومکزیکو می گفت: باور کنید ما دیگر کشوری دیوایدد هستیم. من می خواهم یونایتدش کنم!

https://www.tgoop.com/solseghalam

Telegram

ارزیابی شتابزده

یادداشتهای محمدرضا اسلامی
- - - -
در ادامۀ یادداشتهای ژاپن و وبلاگ ارزیابی شتابزده؛ اینجا تلاشی است برای دیدن آمریکا و ثبت مشاهدات. تحلیل و مقایسۀ الگوی توسعه هر دو کشور آمریکا و ژاپن و مستندنگاریها، در حد امکان.
ارتباط:
@Mohammadreza_Eslami2

www.tgoop.com/solseghalam/289

670 viewsedited  Oct 31, 2016 at 03:34

روزی بیست و دو کهنه نظامی ما خودکشی می کنند
(یکشنبه 30 اکتبر 2016؛ یادداشت شماره دو)

پایان روز یکشنبه است و هفتۀ پیش رو، آخرین «هفتۀ کامل» برای تبلیغات است. نُه روز دیگر این ماجرا به اتمام می رسد و یکی از این دو اتفاق خواهد افتاد: ادامه ی تقریبی مسیر اوباما با هیلاری کلینتون، یا روزگار جدید با دنیای ترامپ.

آنچه که در یکسال گذشته نوشتم نشان دادن روَند اتفاقات بود و مکتوب کردن سیر رخدادها. آنچه که بر آن کوشیدم این که بگویم که در دنیایِ امروز اتفاقات در اتاقی تحت مدیریتِ مغزهایی که رخدادها را هدایت می کنند رخ نمی دهد و اتفاقات در زمین بازی و در جریان «روندی» از رویدادهاست که شکل می گیرد.
در این مدت گرایش مشخصی به هیچ یک از این دو تن نداشتم اما قصد این را هم ندارم که تا روز انتخابات به ادامه مستندسازی رویدادها بپردازم چه براین باورم که تکلیف ماجرا دیگر مشخص شده است.
کار تحلیلگر، تحلیل مسایل است و نه پنهان شدن در پشت بیان دوباره ی رخدادها. اینکه تا روز انتخابات همچنان برای مستندسازی رویدادها وقت بگذارم دیگر محل علاقه نیست چرا که بر این باورم که پازل اتفاق ها دیگر تقریباً تکمیل شده است.
اینکه کسی قبل از مسابقه ای تا به این حد تنگاتنگ نخواهد بگوید که برنده کیست کاری است در جهت اطمینان! و صد البته به امنیت نزدیک تر، اما واقع بینانه اگر بخواهیم نگاه کنیم سیرِ اتفاقات نشان می دهد که بسیار بعید است که ترامپ برنده ی این مسابقه نباشد و به دنیای ما فرد جدیدی اضافه شده که از نه روز دیگر باید هر روز اخبارش را بشنویم و رفتارهایش را ببینیم.
آنچه که در یکسال گذشته رخ داد جنگی زرگری نبود و یک لشکرکشی تمام و عیار بود بین دو نوع نگاه مختلف در عرصه مدیریت کشور. آنچه که آمریکا در تاریخ خود این میزان از اصطکاک و تنش را در جریان چنین رقابتی شاهد نبوده .
نه روز دیگر اگر که این یادداشت درست از آب درنیاید بسیار خوشحال خواهم شد که جهان تا حدودی ادامه ی آمریکای اوباما را خواهد دید. و اندوهگین نخواهم شد که چرا نه روز صبر و سکوت نکردم. اما آنچه که امروز از مشاهده سیر امور و رخدادها می بینم عجیب بودنِ برنده نشدنِ ترامپ است. داشتن هواپیما و برج های متعدد و کازینوهای رنگارنگ و زمین گلف های دلکش سبب رای دادن مردم به ترامپ نخواهد بود. اینها سبب رسیدن ترامپ به «ابتدایِ این راه» (یکسال پیش) شد اما سببِ اصلیِ جذب هوادار برایش در این ماهها نبوده است. نُه روز دیگر اگر ترامپ در آرای مردم آمریکا جلوتر افتاد دلیلش را باید در مرور اَمثال حرفهایی که امروز یکشنبه در کلورادو، لاس وگاس و فرودگاه نئومکزیکو زد، دید. حرفهایی که ماههاست تکرار می شود. حرف هایی که از جنس دغدغه های ملموس مردم عادی است. حرفهایی که توده ها را به میدان می آورد.
«هر بیست و دو ساعت یک کهنه نظامی ما، خودکشی می کند/ پولی که در عراق خرج کردیم را در همین مملکت اگر خرج کرده بودیم چقدر پل و راه و فرودگاهِ جدید می توانستیم بسازیم/ اینهایی که پشتِ سرِ شما، پشتِ این دوربین ها الآن دارند فیلمِ ما را می گیرند، اینها جزو دروغگوترین آدم های عالم اند (!)/ من نگران ورود مهاجران جنگ به کشورتان هستم» و ... آنچه که این بازی را تمام کرده نه کازینوی مجلل تاج محل در نئوجرسی و برج مطلّای خیابان پنجم منهتن نیویورک، که انتخاب بسیار هوشمندانه و دقیق این حرف هاست. ماجرایی که اگر اتفاق انتشار نوار ویدئویی رخ نداده بود خیلی زودتر از اینها قطعی و نهایی شده بود. مطمئنم یک سال یا دوسال دیگر افرادی که در فضای مجازی امروز، دغدغه شان بیشتر دنبال کردن ماجرای سعید طوسی یا آرامگاه کورش است پیداخواهند شد و خواهند گفت: همه ی آنچه در آمریکا رخ داد از قبل طراحی شده بود.

امروز آنچه برایم سوال است دیگر برنده شدن ترامپ یا هیلاری نیست (هرچند که امیدوارم در پیش بینی اشتباه کرده باشم). امروز آنچه به عنوان سوال باقی مانده این است که کشوری که سالهای طولانی از تاریخِ معاصر "یونایتد" بوده آیا "دیوایدد" نخواهد شد از پسِ عبور از این ماجرای متلاطم انتخابات؟
امروز ترامپ در نئومکزیکو می گفت: باور کنید ما دیگر کشوری دیوایدد هستیم. من می خواهم یونایتدش کنم!

https://www.tgoop.com/solseghalam

BY ارزیابی شتابزده