У чаце абураюцца прывязкай рэгіёнаў да рэкаў. Я таксама не бачу ў гэтым ніякай логікі, калі не браць сівую даўніну, калі рэкі былі адзінымі зручнымі шляхамі камунікацыі.
Насамрэч многія неназваныя рэгіёны Беларусі кідаюцца ў вочы, калі адкрыць геаграфічную карту. Гэта вялікія сельскагаспадарчыя «астравы» паміж малапраходнымі беларускімі лясамі і балотамі. Адзін такі амаль ідэальна супадае з бясспрэчным Заходнім Палессем.
А яшчэ Навагрудска-Нясвіжска-Слуцкі, Гродзенска-Ваўкавыска-Слонімскі, Шчучынска-Лідска-Ашмянскі (Усходняя Віленшчына), Падляскі (Забелавежскі) і Мінскі рэгіёны. Аднойчы пабачыўшы іх на геаграфічнай карце, складана не заўважаць іх у гісторыі.
Такі падыход зручны, бо чыста камунікацыйна сувязь паміж часткамі вялікага сельскагаспадарчага вострава лягчэйшая, чым з вёскамі за забалочаным лесам. Лягчэй перамяшчацца, лягчэй гандляваць, лягчэй пазычаць культуру адзін у аднаго. У выніку фарміруецца культурна-этнаграфічна падобная супольнасць.
Прынцып не ўніверсальны, бо не ўся Беларусь пакрытая такімі астравамі. Ёсць цераспалосіца, ёсць велізарныя і малазаселеныя глухія лясныя рэгіёны. Але гэты прынцып дае магчымасць з чагосьці пачаць у выяўленні сапраўдных рэгіёнаў Беларусі.
Насамрэч многія неназваныя рэгіёны Беларусі кідаюцца ў вочы, калі адкрыць геаграфічную карту. Гэта вялікія сельскагаспадарчыя «астравы» паміж малапраходнымі беларускімі лясамі і балотамі. Адзін такі амаль ідэальна супадае з бясспрэчным Заходнім Палессем.
А яшчэ Навагрудска-Нясвіжска-Слуцкі, Гродзенска-Ваўкавыска-Слонімскі, Шчучынска-Лідска-Ашмянскі (Усходняя Віленшчына), Падляскі (Забелавежскі) і Мінскі рэгіёны. Аднойчы пабачыўшы іх на геаграфічнай карце, складана не заўважаць іх у гісторыі.
Такі падыход зручны, бо чыста камунікацыйна сувязь паміж часткамі вялікага сельскагаспадарчага вострава лягчэйшая, чым з вёскамі за забалочаным лесам. Лягчэй перамяшчацца, лягчэй гандляваць, лягчэй пазычаць культуру адзін у аднаго. У выніку фарміруецца культурна-этнаграфічна падобная супольнасць.
Прынцып не ўніверсальны, бо не ўся Беларусь пакрытая такімі астравамі. Ёсць цераспалосіца, ёсць велізарныя і малазаселеныя глухія лясныя рэгіёны. Але гэты прынцып дае магчымасць з чагосьці пачаць у выяўленні сапраўдных рэгіёнаў Беларусі.
tgoop.com/spadczyna/12327
Create:
Last Update:
Last Update:
У чаце абураюцца прывязкай рэгіёнаў да рэкаў. Я таксама не бачу ў гэтым ніякай логікі, калі не браць сівую даўніну, калі рэкі былі адзінымі зручнымі шляхамі камунікацыі.
Насамрэч многія неназваныя рэгіёны Беларусі кідаюцца ў вочы, калі адкрыць геаграфічную карту. Гэта вялікія сельскагаспадарчыя «астравы» паміж малапраходнымі беларускімі лясамі і балотамі. Адзін такі амаль ідэальна супадае з бясспрэчным Заходнім Палессем.
А яшчэ Навагрудска-Нясвіжска-Слуцкі, Гродзенска-Ваўкавыска-Слонімскі, Шчучынска-Лідска-Ашмянскі (Усходняя Віленшчына), Падляскі (Забелавежскі) і Мінскі рэгіёны. Аднойчы пабачыўшы іх на геаграфічнай карце, складана не заўважаць іх у гісторыі.
Такі падыход зручны, бо чыста камунікацыйна сувязь паміж часткамі вялікага сельскагаспадарчага вострава лягчэйшая, чым з вёскамі за забалочаным лесам. Лягчэй перамяшчацца, лягчэй гандляваць, лягчэй пазычаць культуру адзін у аднаго. У выніку фарміруецца культурна-этнаграфічна падобная супольнасць.
Прынцып не ўніверсальны, бо не ўся Беларусь пакрытая такімі астравамі. Ёсць цераспалосіца, ёсць велізарныя і малазаселеныя глухія лясныя рэгіёны. Але гэты прынцып дае магчымасць з чагосьці пачаць у выяўленні сапраўдных рэгіёнаў Беларусі.
Насамрэч многія неназваныя рэгіёны Беларусі кідаюцца ў вочы, калі адкрыць геаграфічную карту. Гэта вялікія сельскагаспадарчыя «астравы» паміж малапраходнымі беларускімі лясамі і балотамі. Адзін такі амаль ідэальна супадае з бясспрэчным Заходнім Палессем.
А яшчэ Навагрудска-Нясвіжска-Слуцкі, Гродзенска-Ваўкавыска-Слонімскі, Шчучынска-Лідска-Ашмянскі (Усходняя Віленшчына), Падляскі (Забелавежскі) і Мінскі рэгіёны. Аднойчы пабачыўшы іх на геаграфічнай карце, складана не заўважаць іх у гісторыі.
Такі падыход зручны, бо чыста камунікацыйна сувязь паміж часткамі вялікага сельскагаспадарчага вострава лягчэйшая, чым з вёскамі за забалочаным лесам. Лягчэй перамяшчацца, лягчэй гандляваць, лягчэй пазычаць культуру адзін у аднаго. У выніку фарміруецца культурна-этнаграфічна падобная супольнасць.
Прынцып не ўніверсальны, бо не ўся Беларусь пакрытая такімі астравамі. Ёсць цераспалосіца, ёсць велізарныя і малазаселеныя глухія лясныя рэгіёны. Але гэты прынцып дае магчымасць з чагосьці пачаць у выяўленні сапраўдных рэгіёнаў Беларусі.
BY Спадчына
Share with your friend now:
tgoop.com/spadczyna/12327