Што за трэш адбываецца ў Беларусі з помнікамі? Вось помнік Дзеду Талашу ў Петрыкаве, створаны Заірам Азгурам у 1958 г. На пастаменце таблічка з характэрнымі для таго часу гірляндай і шрыфтамі. Помнік, вядома за паўстагоддзя патрабаваў рамонту, пастамент развальваўся, а нейкія правінцыйныя недаўмкі фарбавалі шляхетную бронзу камунальнай фарбай колеру дзіцячай нечаканасці.
Дачакаліся, што ў 2019 годзе ўвесь горад прыводзілі ў парадак, у тым ліку парку, дзе стаяў Дзед Талаш. Помнік перанеслі на новае месца, але цалкам знішчыў аўтарскую задуму аднаго з найбуйнейшых мастроў Беларусі.
Дошку проста здалі кудысьці на металалом, а пастамент абліцавалі чорным каменем, ды яшчэ розных адценняў, так што атрымалася ледзь не зебра. Паказальны тэкст. Здавалася б, нічога не змянілася, тэкст той жа, нават па-беларуску ўсё засталося. Але не, у мастакоў мінулага стагоддзя было класічнае адчуванне прапорцый важнага і няважнага. Самае галоўнае на помніку - імя ўшанаванай асобы. Увогуле на помніку можа не быць нічога акрамя прозвішча, гэта нармальна. Тое, што ён партызан і гады жыцця - менш важная інфармацыя, а таму яны набраныя шрыфтам у два-тры меншым. Зусім дохлым шрыфтам набраная мянушка Талаша.
А што цяпер? Цяпер няма гэтага адчування, цяпер ёсць адчуванне файла ў Вордзе, дзе ўсё набранае Times New Roman. Вось і атрымліваецца, што кароткае імя губляецца ў патоку няважных даўжэйшых словаў на помніку.
Дробязь, а паказальная прыкмета агульнай эстэтычнай дэградацыі краіны.
#помнікі #Петрыкаў
Дачакаліся, што ў 2019 годзе ўвесь горад прыводзілі ў парадак, у тым ліку парку, дзе стаяў Дзед Талаш. Помнік перанеслі на новае месца, але цалкам знішчыў аўтарскую задуму аднаго з найбуйнейшых мастроў Беларусі.
Дошку проста здалі кудысьці на металалом, а пастамент абліцавалі чорным каменем, ды яшчэ розных адценняў, так што атрымалася ледзь не зебра. Паказальны тэкст. Здавалася б, нічога не змянілася, тэкст той жа, нават па-беларуску ўсё засталося. Але не, у мастакоў мінулага стагоддзя было класічнае адчуванне прапорцый важнага і няважнага. Самае галоўнае на помніку - імя ўшанаванай асобы. Увогуле на помніку можа не быць нічога акрамя прозвішча, гэта нармальна. Тое, што ён партызан і гады жыцця - менш важная інфармацыя, а таму яны набраныя шрыфтам у два-тры меншым. Зусім дохлым шрыфтам набраная мянушка Талаша.
А што цяпер? Цяпер няма гэтага адчування, цяпер ёсць адчуванне файла ў Вордзе, дзе ўсё набранае Times New Roman. Вось і атрымліваецца, што кароткае імя губляецца ў патоку няважных даўжэйшых словаў на помніку.
Дробязь, а паказальная прыкмета агульнай эстэтычнай дэградацыі краіны.
#помнікі #Петрыкаў
tgoop.com/spadczyna/12574
Create:
Last Update:
Last Update:
Што за трэш адбываецца ў Беларусі з помнікамі? Вось помнік Дзеду Талашу ў Петрыкаве, створаны Заірам Азгурам у 1958 г. На пастаменце таблічка з характэрнымі для таго часу гірляндай і шрыфтамі. Помнік, вядома за паўстагоддзя патрабаваў рамонту, пастамент развальваўся, а нейкія правінцыйныя недаўмкі фарбавалі шляхетную бронзу камунальнай фарбай колеру дзіцячай нечаканасці.
Дачакаліся, што ў 2019 годзе ўвесь горад прыводзілі ў парадак, у тым ліку парку, дзе стаяў Дзед Талаш. Помнік перанеслі на новае месца, але цалкам знішчыў аўтарскую задуму аднаго з найбуйнейшых мастроў Беларусі.
Дошку проста здалі кудысьці на металалом, а пастамент абліцавалі чорным каменем, ды яшчэ розных адценняў, так што атрымалася ледзь не зебра. Паказальны тэкст. Здавалася б, нічога не змянілася, тэкст той жа, нават па-беларуску ўсё засталося. Але не, у мастакоў мінулага стагоддзя было класічнае адчуванне прапорцый важнага і няважнага. Самае галоўнае на помніку - імя ўшанаванай асобы. Увогуле на помніку можа не быць нічога акрамя прозвішча, гэта нармальна. Тое, што ён партызан і гады жыцця - менш важная інфармацыя, а таму яны набраныя шрыфтам у два-тры меншым. Зусім дохлым шрыфтам набраная мянушка Талаша.
А што цяпер? Цяпер няма гэтага адчування, цяпер ёсць адчуванне файла ў Вордзе, дзе ўсё набранае Times New Roman. Вось і атрымліваецца, што кароткае імя губляецца ў патоку няважных даўжэйшых словаў на помніку.
Дробязь, а паказальная прыкмета агульнай эстэтычнай дэградацыі краіны.
#помнікі #Петрыкаў
Дачакаліся, што ў 2019 годзе ўвесь горад прыводзілі ў парадак, у тым ліку парку, дзе стаяў Дзед Талаш. Помнік перанеслі на новае месца, але цалкам знішчыў аўтарскую задуму аднаго з найбуйнейшых мастроў Беларусі.
Дошку проста здалі кудысьці на металалом, а пастамент абліцавалі чорным каменем, ды яшчэ розных адценняў, так што атрымалася ледзь не зебра. Паказальны тэкст. Здавалася б, нічога не змянілася, тэкст той жа, нават па-беларуску ўсё засталося. Але не, у мастакоў мінулага стагоддзя было класічнае адчуванне прапорцый важнага і няважнага. Самае галоўнае на помніку - імя ўшанаванай асобы. Увогуле на помніку можа не быць нічога акрамя прозвішча, гэта нармальна. Тое, што ён партызан і гады жыцця - менш важная інфармацыя, а таму яны набраныя шрыфтам у два-тры меншым. Зусім дохлым шрыфтам набраная мянушка Талаша.
А што цяпер? Цяпер няма гэтага адчування, цяпер ёсць адчуванне файла ў Вордзе, дзе ўсё набранае Times New Roman. Вось і атрымліваецца, што кароткае імя губляецца ў патоку няважных даўжэйшых словаў на помніку.
Дробязь, а паказальная прыкмета агульнай эстэтычнай дэградацыі краіны.
#помнікі #Петрыкаў
BY Спадчына
Share with your friend now:
tgoop.com/spadczyna/12574