ترجمان علوم انسانى

🎯 اگر گرفتار نشخوار فکری هستید، شاید «حمام جنگل» دوای دردتان باشد

🔴 انسان‌ها صدها هزار سال، وسط طبیعت زندگی می‌کردند. در دشت‌ها و جنگل‌ها قدم می‌زدند و غذایشان را با شکار و جمع‌آوری گیاهان تأمین می‌کردند. اما حدود ده هزار سال پیش، در جاهایی مثل ترکیه و ایران امروزی، دسته‌ای از انسان‌ها تصمیم گرفتند این کوچ‌ دائمی را کنار بگذارند و یکجانشین شوند. این نقطۀ آغاز جدایی از ما از طبیعت بود که نقطۀ پایانی آن شهرهای سیمانی، فلزی و شیشه‌ای کنونی است. امروز اکثریت انسان‌ها، عمیقاً به «کمبود طبیعت» دچارند. مسئله‌ای که تجربۀ حسی‌مان را دچار ضعف کرده و پریشان و سرآسیمه‌مان کرده است.

🔴 وقتی بیش از حد در شهر و میان آدم‌ها زندگی می‌کنیم و از هوای نمک‌آلودِ ساحل دریا یا درک شهودی حرکاتی نادیدنی در جنگلِ روبه‌تاریکی روی می‌گردانیم، چه اتفاقی می‌افتد؟ آیا ممکن است بخش‌هایی از خویشتن انسانی خود را از دست بدهیم؟ مجموعه‌ای از تحقیقات جدید می‌گویند واقعاً چنین اتفاقی می‌افتد.

🔴 در دانشگاه استنفورد، در پژوهشی از مغز شرکت‌کنندگان قبل و بعد از قدم‌زدن در چمن‌زارها و سپس در کنار ترافیک سنگین ماشین‌ها اسکن گرفته شد. در شرکت‌کنندگانی که در محیط‌های شهری قدم می‌زدند، نمونه‌های به مراتب بیشتری از «نشخوار ذهنی» مشاهده شد، نوعی اندیشناکی و خودانتقادی و ملال که پژوهشگران آن را با شروع افسردگی مرتبط دانسته‌اند. اما همانطور که قسمت‌های مرتبط با نشخوار ذهنی در مغز در پیاده‌روی‌های شهری و میان ماشین‌ها تحریک می‌شود، همان قسمت‌ها در هنگام پیاده‌روی در طبیعت آرام می‌گیرد.

🔴 عکس‌های طبیعت حس مهربانی را افزایش می‌دهد. سفری کوتاه به بیشه‌ها که ژاپنی‌ها به آن «حمام جنگل» می‌گویند، سطح کرتیزول را کاهش داده و سیستم ایمنی بدن را تقویت می‌کند. محصلان، چه فقیر و چه ثروتمند، با دسترسی به فضاهای سبز عملکردِ درسیِ بهتری دارند. حتی نمایی ساده از فضای سبز می‌تواند ما را از استرس مصون کند.

🔴 در قرن نوزدهم که رشد تدریجی شهرنشینی آغاز شد و خیابان‌های شلوغ و آلودۀ شهر به قول یکی از شخصیت‌های رمان آرزوهای بزرگ به «لکه‌ای از کثافت و چربی و خون و کف» تبدیل شد، پزشکان مرتباً برای درمان استرس و افسردگی بیماران، «طبیعت» را تجویز می‌کردند. دود و سروصدای شهرها عوامل واقعاً خارجی‌ای پنداشته می‌شد که نیازمند درمان به شکل انزوا در طبیعت بود. ایوا سلهوب و آلان لوگان، توضیح می‌دهند که چگونه این تلاش‌ها در قرن بیستم جای خود را به معجزۀ «قرص‌ها» داد، حالا انسان‌ها می‌توانستند همیشه در شهر بمانند به شرطی که داروهایشان را مرتباً مصرف کنند.

🔴 وقتی از خانه و محدودۀ شهرمان بیرون می‌زنیم، پیش‌فرض‌هایی که بر اساس آن‌ها زندگی می‌کنیم، سست می‌شود. اینگونه است که خود را آمادۀ پذیرش مفاهیم شگفت‌انگیز جدید یا نگرش‌های مستقل می‌کنیم. شاید به همین دلیل است که بسیاری از متفکران بزرگ به پیاده‌روی‌های طولانی در دل طبیعت عادت داشتند.

🔴 طبیعت‌گردی یا حتی عبور از مسیری سرسبز برای رفتن به سوپرمارکت فرصتی است تا در انزوای خود فرو رویم، پس باید آن را قدر بدانیم. چون حتی وقتی روح کنجکاومان ما را وادار می‌کند که بدون گوشی و بدون تبلت و اینترنت، پا به دنیا بگذاریم، باز هم باید خودمان تصمیم بگیریم که غنای چیزهای اطرافمان را بچشیم. در بیرون از آن طوفان چت‌ها و شبکه‌های اجتماعی، سرانجام نه‌فقط با دنیایی بزرگ‌تر، بلکه با خودمان نیز آشنا می‌شویم. با چند دقیقه خارج‌شدن از پیاده‌روهای باریک می‌توانیم به تعریفی جدید (و بسیار کهن) از خودمان برسیم، تعریفی که از راه مقایسۀ خودمان با دیگران ساخته نشده است.

📌 آنچه خواندید مروری کوتاه است بر مطلب «فوایدِ گریختن از جامعه» که در چهارمین شمارۀ مجلۀ ترجمان علوم انسانی منتشر شده است. این مطلب در تاریخ ۹ خرداد ۱۳۹۶ در وب‌سایت ترجمان نیز بارگذاری شده است. این مطلب نوشتۀ مایکل هریس است و علیرضا شفیعی‌نسب آن را ترجمه کرده است. برای خواندن نسخۀ کامل این مطلب و دیگر مطالب ترجمان، به وب‌سایت ترجمان سر بزنید.

📌 ادامۀ مطلب را در لینک زیر بخوانید:

B2n.ir/u65233

@tarjomaanweb

www.tgoop.com/tarjomaanweb/15723

4.7K viewsFeb 18 at 05:31

🎯 اگر گرفتار نشخوار فکری هستید، شاید «حمام جنگل» دوای دردتان باشد

🔴 انسان‌ها صدها هزار سال، وسط طبیعت زندگی می‌کردند. در دشت‌ها و جنگل‌ها قدم می‌زدند و غذایشان را با شکار و جمع‌آوری گیاهان تأمین می‌کردند. اما حدود ده هزار سال پیش، در جاهایی مثل ترکیه و ایران امروزی، دسته‌ای از انسان‌ها تصمیم گرفتند این کوچ‌ دائمی را کنار بگذارند و یکجانشین شوند. این نقطۀ آغاز جدایی از ما از طبیعت بود که نقطۀ پایانی آن شهرهای سیمانی، فلزی و شیشه‌ای کنونی است. امروز اکثریت انسان‌ها، عمیقاً به «کمبود طبیعت» دچارند. مسئله‌ای که تجربۀ حسی‌مان را دچار ضعف کرده و پریشان و سرآسیمه‌مان کرده است.

🔴 وقتی بیش از حد در شهر و میان آدم‌ها زندگی می‌کنیم و از هوای نمک‌آلودِ ساحل دریا یا درک شهودی حرکاتی نادیدنی در جنگلِ روبه‌تاریکی روی می‌گردانیم، چه اتفاقی می‌افتد؟ آیا ممکن است بخش‌هایی از خویشتن انسانی خود را از دست بدهیم؟ مجموعه‌ای از تحقیقات جدید می‌گویند واقعاً چنین اتفاقی می‌افتد.

🔴 در دانشگاه استنفورد، در پژوهشی از مغز شرکت‌کنندگان قبل و بعد از قدم‌زدن در چمن‌زارها و سپس در کنار ترافیک سنگین ماشین‌ها اسکن گرفته شد. در شرکت‌کنندگانی که در محیط‌های شهری قدم می‌زدند، نمونه‌های به مراتب بیشتری از «نشخوار ذهنی» مشاهده شد، نوعی اندیشناکی و خودانتقادی و ملال که پژوهشگران آن را با شروع افسردگی مرتبط دانسته‌اند. اما همانطور که قسمت‌های مرتبط با نشخوار ذهنی در مغز در پیاده‌روی‌های شهری و میان ماشین‌ها تحریک می‌شود، همان قسمت‌ها در هنگام پیاده‌روی در طبیعت آرام می‌گیرد.

🔴 عکس‌های طبیعت حس مهربانی را افزایش می‌دهد. سفری کوتاه به بیشه‌ها که ژاپنی‌ها به آن «حمام جنگل» می‌گویند، سطح کرتیزول را کاهش داده و سیستم ایمنی بدن را تقویت می‌کند. محصلان، چه فقیر و چه ثروتمند، با دسترسی به فضاهای سبز عملکردِ درسیِ بهتری دارند. حتی نمایی ساده از فضای سبز می‌تواند ما را از استرس مصون کند.

🔴 در قرن نوزدهم که رشد تدریجی شهرنشینی آغاز شد و خیابان‌های شلوغ و آلودۀ شهر به قول یکی از شخصیت‌های رمان آرزوهای بزرگ به «لکه‌ای از کثافت و چربی و خون و کف» تبدیل شد، پزشکان مرتباً برای درمان استرس و افسردگی بیماران، «طبیعت» را تجویز می‌کردند. دود و سروصدای شهرها عوامل واقعاً خارجی‌ای پنداشته می‌شد که نیازمند درمان به شکل انزوا در طبیعت بود. ایوا سلهوب و آلان لوگان، توضیح می‌دهند که چگونه این تلاش‌ها در قرن بیستم جای خود را به معجزۀ «قرص‌ها» داد، حالا انسان‌ها می‌توانستند همیشه در شهر بمانند به شرطی که داروهایشان را مرتباً مصرف کنند.

🔴 وقتی از خانه و محدودۀ شهرمان بیرون می‌زنیم، پیش‌فرض‌هایی که بر اساس آن‌ها زندگی می‌کنیم، سست می‌شود. اینگونه است که خود را آمادۀ پذیرش مفاهیم شگفت‌انگیز جدید یا نگرش‌های مستقل می‌کنیم. شاید به همین دلیل است که بسیاری از متفکران بزرگ به پیاده‌روی‌های طولانی در دل طبیعت عادت داشتند.

🔴 طبیعت‌گردی یا حتی عبور از مسیری سرسبز برای رفتن به سوپرمارکت فرصتی است تا در انزوای خود فرو رویم، پس باید آن را قدر بدانیم. چون حتی وقتی روح کنجکاومان ما را وادار می‌کند که بدون گوشی و بدون تبلت و اینترنت، پا به دنیا بگذاریم، باز هم باید خودمان تصمیم بگیریم که غنای چیزهای اطرافمان را بچشیم. در بیرون از آن طوفان چت‌ها و شبکه‌های اجتماعی، سرانجام نه‌فقط با دنیایی بزرگ‌تر، بلکه با خودمان نیز آشنا می‌شویم. با چند دقیقه خارج‌شدن از پیاده‌روهای باریک می‌توانیم به تعریفی جدید (و بسیار کهن) از خودمان برسیم، تعریفی که از راه مقایسۀ خودمان با دیگران ساخته نشده است.

📌 آنچه خواندید مروری کوتاه است بر مطلب «فوایدِ گریختن از جامعه» که در چهارمین شمارۀ مجلۀ ترجمان علوم انسانی منتشر شده است. این مطلب در تاریخ ۹ خرداد ۱۳۹۶ در وب‌سایت ترجمان نیز بارگذاری شده است. این مطلب نوشتۀ مایکل هریس است و علیرضا شفیعی‌نسب آن را ترجمه کرده است. برای خواندن نسخۀ کامل این مطلب و دیگر مطالب ترجمان، به وب‌سایت ترجمان سر بزنید.

📌 ادامۀ مطلب را در لینک زیر بخوانید:

B2n.ir/u65233

@tarjomaanweb

BY ترجمان علوم انسانى