tgoop.com/vir486/2638
Last Update:
مدایح انوری
انوری در قصاید خویش ذهن‌گرای‌تر است تا در قطعات خویش. در قطعات او آثاری از نوعی واقع‌گرایی - بمفهوم ساده و عام کلمه واقع گرایی - دیده می‌شود و می‌توان گفت که در غزل در حد فاصل این دو روش قرار دارد. در قصاید انوری که میدان زورآزمائی او و اقران درباری اوست، سعی شاعران بر آن است که از خصوصیت شناوری کلمات در نظام خودکامگان هر چه بیشتر سود جویند و در این کار افراط او و معاصرانش تا حدی است که خواننده امروز احساس می‌کند مسابقه‌ای برقرار بوده است میان تمام شاعران درباری که ببینند در این میدان چه کسی بزرگترین دروغ را بر زبان خواهد آورد و سخن زیبای سعدی در تعرض به یکی از اقران انوری یعنی ظهیر فاریابی نگاهی است که در پایان این مرحله از تاریخ شعر فارسی به مجموعه این مسابقه افکنده شده‌است و به همه شرکت کنندگان در این مسابقه خطاب کرده‌است که:
چه حاجت که نه کرسی آسمان
نهی زیر پای قزل ارسلان؟
گرچه این تعریض ناظر است به یکی از معتدل‌ترین و پذیرفتنی‌ترین اشکال اغراق‌های حاکم بر ادبیات درباری، آنجا که ظهیر گفته‌است:
نه كرسي فلك نهد اندیشه زیر پای
تا بوسه بر رکاب قزل ارسلان دهد
و اگر این اغراق ظهیر را با اغراق‌های انوری مقایسه کنیم، اعتدال و معقولیتی در آن احساس می‌کنیم زیرا نسبت به این گونه مدایح، مدایح انوری بسیار قابل قبول و طبیعی جلوه می‌کند.
مفلس کیمیافروش
نقد و تحلیل شعر انوری
#شفیعی_کدکنی
ص ۸۰
@vir486
BY ویر (از رودکی تا نیما)
Share with your friend now:
tgoop.com/vir486/2638