زبان‌ورزی

🍁 این کلمات زندان‌اند

✍🏻 مهراب صادق‌نیا:

اصطلاح خشونت نمادین (symbolic violence) برای اولین بار توسط پی‌یر بوردیو، جامعه‌شناس فرانسوی، به‎کار گرفته شد. او با این اصطلاح، خشونت‌های غیرفیزیکی را توصیف می‌کند. خشونتِ نمادین رفتاری است غیرفیزیکی، که نتیجۀ آن واردکردن رنج، آسیب، زخم، و درد به دیگران است. خشونت‌های نمادین به دلیل پنهان و گاه ناآگاهانه بودن، زخم‌های عمیق‌تری را ایجاد می‌کنند. خشونتِ نمادینِ زبانی از بارزترین و فراگیرترینِ گونه‌های خشونت است، ابزاری قدرتمند که معمولاً برای تسلط و کنترل بر دیگری و یا به‏‌حاشیه‎راندن‎ا‌ش به‏‌کار گرفته می‌شود. به‎کاربردن کلیشه‌ها و تعبیرهای تحقیرآمیز، مضامین جنسیتی، توهین، و زبان بدن و چهره می‌تواند اعتمادبه‌نفس یک نفر را نابود کرده، فرصت رشد و شکوفایی را از او بگیرد، و او را به دیوانگی، نابودی، و خودکشی بکشاند. شوربختانه، فرهنگ معاصر ما از خشونت‌های زبانی فربه است. ادبیات این سال‌های ما پر شده است از کلماتی که بدتر از هر تیغی انسان‌ها را می‌درند و آنها را از صحنۀ فعالیّت عمومی حذف می‌کنند. کافی‌ است سری بچرخانید تا ببینید چقدر انسان نازنین و کاربلد با کلماتی چون «روشن‌فکر»، «سکولار»، «بی‌حجاب»، «غرب‌زده»، «چپی»، «لیبرال»، «فریب‌خورده»، و مفاهیمی از این دست، تحقیر، رنجیده، و گوشه‌نشین شده‌اند. فکرش را بکنید، جملۀ «نسبت به ایشان حساسیت‌هایی وجود دارد» چقدر می‌تواند خشونت تولید کند! چقدر می‌تواند غم بیافریند! با این جمله می‌توان یک گروه یا یک نفر را در معرض بدترین رنج‌ها قرار داد. با این جمله می‌توان یک نفر را کشت و در عین حال، قاتل خوانده نشد. این کلمات زندانِ‌ انسان‌ها می‌شوند. این کلمات خنجرند و سینۀ دیگران را می‌درند. این کلمات سم‌اند و زندگیِ خیلی‌ها را نابود می‌کنند.

©️ از: کانال اخلاق در حوزه اجتماع (۱۴۰۳/۱۰/۱)

www.tgoop.com/zabanvarzi/1083

372 viewsedited  Dec 24 at 06:05

🍁 این کلمات زندان‌اند

✍🏻 مهراب صادق‌نیا:

اصطلاح خشونت نمادین (symbolic violence) برای اولین بار توسط پی‌یر بوردیو، جامعه‌شناس فرانسوی، به‎کار گرفته شد. او با این اصطلاح، خشونت‌های غیرفیزیکی را توصیف می‌کند. خشونتِ نمادین رفتاری است غیرفیزیکی، که نتیجۀ آن واردکردن رنج، آسیب، زخم، و درد به دیگران است. خشونت‌های نمادین به دلیل پنهان و گاه ناآگاهانه بودن، زخم‌های عمیق‌تری را ایجاد می‌کنند. خشونتِ نمادینِ زبانی از بارزترین و فراگیرترینِ گونه‌های خشونت است، ابزاری قدرتمند که معمولاً برای تسلط و کنترل بر دیگری و یا به‏‌حاشیه‎راندن‎ا‌ش به‏‌کار گرفته می‌شود. به‎کاربردن کلیشه‌ها و تعبیرهای تحقیرآمیز، مضامین جنسیتی، توهین، و زبان بدن و چهره می‌تواند اعتمادبه‌نفس یک نفر را نابود کرده، فرصت رشد و شکوفایی را از او بگیرد، و او را به دیوانگی، نابودی، و خودکشی بکشاند. شوربختانه، فرهنگ معاصر ما از خشونت‌های زبانی فربه است. ادبیات این سال‌های ما پر شده است از کلماتی که بدتر از هر تیغی انسان‌ها را می‌درند و آنها را از صحنۀ فعالیّت عمومی حذف می‌کنند. کافی‌ است سری بچرخانید تا ببینید چقدر انسان نازنین و کاربلد با کلماتی چون «روشن‌فکر»، «سکولار»، «بی‌حجاب»، «غرب‌زده»، «چپی»، «لیبرال»، «فریب‌خورده»، و مفاهیمی از این دست، تحقیر، رنجیده، و گوشه‌نشین شده‌اند. فکرش را بکنید، جملۀ «نسبت به ایشان حساسیت‌هایی وجود دارد» چقدر می‌تواند خشونت تولید کند! چقدر می‌تواند غم بیافریند! با این جمله می‌توان یک گروه یا یک نفر را در معرض بدترین رنج‌ها قرار داد. با این جمله می‌توان یک نفر را کشت و در عین حال، قاتل خوانده نشد. این کلمات زندانِ‌ انسان‌ها می‌شوند. این کلمات خنجرند و سینۀ دیگران را می‌درند. این کلمات سم‌اند و زندگیِ خیلی‌ها را نابود می‌کنند.

©️ از: کانال اخلاق در حوزه اجتماع (۱۴۰۳/۱۰/۱)

BY زبان‌ورزی